Monsterlijke vragen #2

Remember de Monsterwedstrijd in februari? Ik ga er eens mee aan de slag en pik er nu en dan een vraag uit die ik ga beantwoorden. Deze week ga ik voor de vraag van Kim.

“Is er voor jullie iets ten goede veranderd tov pre-corona tijden?”

Jawel Kim. Corona heeft op veel gebieden iets teweeg gebracht.

Ouderschap

Ik heb me nooit meer moeder gevoeld dan het voorbije jaar. Lockdown één was daar de grote aansteker van. Zonder waarschuwing werden we ineens bijna letterlijk opgesloten in ons kot met ons 4. Wij verlieten het schip om elk op zijn beurt te gaan werken, maar de kinderen bleven vooral ter plekke, de vele wandelingen buiten beschouwing gelaten. Mijn twee zoons die elkaar vroeger dagelijks in de haren vlogen waren ineens op elkaar aangewezen. Er gebeurde iets wat ik nooit had durven voorspellen: ze begonnen overeen te komen. Sinds die 13e maart 2020 is er iets wezenlijk veranderd tussen hen. Ze vormen een team. Een broederschap waar ik al niet meer op hoopte na enkele moeilijke zomers waarin ik telkens als scheidsrechter iets grijzer haar kreeg. Dat aanschouw ik als het mooiste gevolg van dat smerige virus.

Vriendschap

Mijn vriendschappen zijn gefloreerd het voorbije jaar. De vele Walk & Talks vormen daar de basis voor. Om de één of andere bizarre reden blijf ik nieuwe vrienden maken. Als introvert was het vroeger best moeilijk om connectie te maken met iemand. Sociale media helpt me om mensen te leren kennen. Ik beperk me tot de blog en Instagram want nog meer socials zouden teveel van mijn tijd vragen. Maar ik vind zoveel inspirerende mensen online, ik moet me inhouden om gelijkgestemden niet te gaan spammen. Ik spreek ook veel gemakkelijker af met iemand die ik maar half ken. Ondertussen heb ik wel wat mensenkennis (en zelfkennis) opgedaan de laatste jaren om in te schatten of ik het goed met iemand zal vinden of niet. De laatste contacten met nieuwe mensen zijn altijd buiten verlopen maar ik kijk er ook naar uit om jassen, mutsen en sjaals eens over de haag te smijten!

Zelfontwikkeling

Ik vermoed dat ik immer student zal zijn, ook al ben ik vorig jaar gestopt met mijn bachelor, ik probeer mezelf constant te voeden met informatie. Dit jaar staat burn-out in de spotlights bij mij. Ik volg er een opleiding rond en de non-fictie die ik lees staat in dat thema. Het meest waardevolle zijn de gesprekken die ik reeds voerde met mensen die zich momenteel in een burn-out bevinden of die een burn-out getackeld hebben. Horen hoe dat is, hoe een burn-out wordt ervaren en wat (niet-) helpend is in zo’n situatie, daar kan ik uren naar luisteren.

Plannen smeden

Ideeën moeten bij mij echt rijpen. In de blogpost Monsterlijke vragen #1 had ik het reeds over mijn idee om iets met spreken te doen maar mijn stemvrees hield me tegen. Ik doe veel langer over een plan dan anderen. Ik neem graag mijn tijd om alles goed door te denken en dat is OK. Het “nadeel” bij mij is dat ik alleen moet zijn om goed te kunnen denken. In tijden van lockdown, scholen die sluiten, onze coronabesmetting, quarantaines en bakken overuren was het niet evident om mijn gedachten te laten stromen en dat was regelmatig een bron van frustratie. Maar praten of WhatsAppen over de plannen voor een eventuele podcast zetten wel wat in gang. Ik ben wel gevoelig voor het concept van een accountability partner maar ik spreek pas over mijn plannen als ik een beetje zekerder word van mijn zaak. Aanmoedigingen van anderen helpen me daarbij ook, tegelijk blijf ik een loner die zich niet gemakkelijk van de wijs laat brengen. Ik heb dan ook besloten om die dwaze stemvrees compleet te negeren en ik ben het podcastidee aan het uitwerken. Wordt dus vervolgd.

Kim, bedankt voor je vraag!