Gedeelde koffie.

Het is 6u14. Ik ben alleen. De ochtendzon spettert binnen.

Ik heb het gevoel dat ik na een sluimerende periode een spark heb gevonden. Alsof ik ontwaak uit een hele lange winterslaap. Ik heb me al die maanden wel goed gevoeld maar er zat altijd een bepaalde waas over me. Een dofheid zoals je op je glazen ziet als die teveel in een vaatwasser zijn gewassen. Je kunt wel drinken uit zo’n glas, maar als het blinkt is dat toch ergens iets aangenamer. Hoewel ik me niet laat leiden door de seizoenen merk ik toch dat de zon die dofheid helpt ophelderen.

Na een buitendag gisteren voelt mijn huid, mijn lippen en mijn volledige binnenkant kurkdroog aan. Ik klok drie glazen water na elkaar binnen en smeer me in met aftersun. De geur van zomer dringt mijn voorhoofd binnen en ik voel mijn vel om meer schreeuwen.

Het is muisstil eens de koffie is doorgelopen. Door de openstaande ramen hoor ik een fluitconcert in de tuin. Ook al is het hier heel open tussen de velden, ze vinden een plekje om hun liedje te schuifelen. Samen met loeiende koeien, nerveuze geitjes en een opgefokte haan voeren ze een ware ochtendshow op. De stilte en de opera die door de duiven, mezen en kraaien wordt opgevoerd, het is zeldzaam op weekenddagen. Ik probeer alle geluiden afzonderlijk te horen terwijl de koffie mijn lichaam binnen trippelt.

Op mijn leesstapeltje liggen 4 boeken die me interesseren. Ik heb het gevoel dat ik geen één van de vier zal aan de kant schuiven. Na tien pagina’s weet ik meestal wel of het iets wordt tussen ons.

Mijn aandacht wordt gekaapt door mijn plantenhoek. Tijdens de voorbije week had ik bladluizen gespot bij één van mijn lievelingsplantenbaby’s. Ik bestuif hem met luizenspray terwijl hij de ochtendnevel opslorpt. Ik begrijp die kleine kruipertjes, zo’n aantrekkelijke plant, die zou ik ook uitkiezen. Ondertussen inspecteer ik de andere schatjes of ze besmet zijn. Tot mijn groot jolijt blijkt één van mijn Monstera weer twee nieuwe bladeren te krijgen. Ik had hem stiekem opgegeven al zal ik dat nooit uitspreken terwijl ie het hoort.

Ik twijfel of ik de outro van de podcastaflevering nu zou inspreken. De eerste versie was niet geslaagd. Maar misschien wek ik wel een kind met mijn enthousiast geratel in de microfoon. Morgen ben ik hier alleen, als er geen werkzaamheden zijn in de buurt kan ik het beter dan doen.

Lezen, spreken of luisteren, wat doe ik eerst op deze zonnige ochtend? Mijn laptop lonkt en terwijl mijn vingers over mijn stoffige toetsenbord dansen vormt het ochtendlicht schaduwen als trippelende spinnen op mijn bureau.

Het is 7u16. Ik hoor een deur open gaan boven, blote voeten stappen op de trap. De koffie wordt vanaf nu gedeeld.

Fijne zondag iedereen!