Wat wil je daar dan mee doen?

Mijn bezigheden in mijn vrije tijd kun je beschrijven als:

“Ik doe het gewoon en trekt het op niks, dan trekt het op niks.”

“Is’t niet, ’t is leute” noemen we dat hier in the far west.

Toch krijg ik regelmatig de vraag “Wat wil je daar dan mee doen?”. Het zal misschien excentriek overkomen, maar ik sta eigenlijk niet vooruitstrevend in het leven. Het klinkt zelfs een beetje vreemd als ik het herlees, het is zo tegenstrijdig aan de huidige normen in de maatschappij. Maar ik wil geen asses kicken, ik ga niet voor “harder, better, faster” en ik heb een hekel aan de uitspraak: “work hard, play hard“. (In een gesprek zou ik daarbij nog zeggen “Ik ben eigenlijk een saaie seute, mo gow”) Nee, ik vind het goed zoals het is en dat biedt rust en mogelijkheden.

Ik volg een opleiding burn-out coach omdat ik geïnteresseerd ben in het thema. Ik wil weten wat een burn-out is en hoe zoiets zich manifesteert. Wat ik daarmee wil doen? Ik werk al voldoende uren op mijn werk en ik ben niet van plan om dat direct te gaan veranderen (sorry collega’s, you’re stuck with me 😉 ). Ik ga dus niet als burn-out coach aan de slag, maar mijn interesse in burn-out vervalt daardoor niet. Ik ga me blijven informeren rond dat thema en al is er maar één iemand in mijn buurt die ik ermee kan helpen…

Ik schrijf op mijn twee blogs omdat ik graag schrijf. Wat ik daarmee wil doen? Ik doe het ondertussen meer dan tien jaar, als ik er al wilde plannen mee had dan gingen die reeds verwezenlijkt zijn. Ik schrijf omdat ik graag schrijf en ik doe het integraal voor mezelf. Ik heb geen interesse om professioneel bezig te zijn met schrijven want dat zou het grootste plezier wegnemen. Daarom dat ik ook geen samenwerkingen (meer) aanga op mijn blog. Plus, ik ben ook totaal geen schrijver, ik heb nog nooit een literatuuropleiding van dicht gezien. Hell, ik wist tot drie weken geleden niet dat je geen dubbele spatie meer achter een punt zet na een zin. Ik kreeg dactylo in de 90’s en ik werk op wordpad zonder spellingscontrole. Daarnaast maak ik ellenlange zinsconstructies die ik soms volledig moet herschrijven omdat ze onleesbaar blijken te zijn. (Was dit leesbaar trouwens?). Soms google ik naar synoniemen omdat mijn taal helemaal niet zo rijk is. Maar ook daar vind ik dan weer mijn plezier in.

Ik ga wandelen omdat het mijn hoofd leeg maakt. Omdat ik het gevoel heb dat het bijdraagt aan mijn mentale gezondheid. Sinds ik gestopt ben met lopen wil ik ook graag voldoende bewegen. Liefst dagelijks eigenlijk. Wat ik daarmee wil doen? Niets, ik ben niet van plan om via trainingsschema’s ineens mijn tempo op te krikken zodat ik de dodentocht ofzo kan meedoen. Dat interesseert mij niet dus doe ik het niet. Ik heb trouwens in de Ardennen gemerkt dat ik toch nog last heb van mijn longen toen we de hoogte in gingen. Buh, rustig aan met dat herstellende covidlijf!

Ik maak een podcast omdat ik de gesprekken die ik voer opnieuw wil kunnen beluisteren. Omdat ik oplaad van een dieper gesprek. Iemand zei me dat het thema van de eerste aflevering al zwaar was maar ik moet eerlijk toegeven dat dat gesprek voor mij ondertussen een standaardgesprek is. Ik heb geen moeite om met iemand connectie te maken en dat wil ik graag vastleggen voor mezelf. Met de podcast wil ik geen bekende podcasthost worden, ik wil er zeker geen verdienmodel van maken. Een mooi compliment van een vriendin nadat ze luisterde: “Je hoort dat je jezelf bent”. Maar wat wil ik daarmee doen? Niks eigenlijk, ik vind dat gewoon tof om te doen dus doe ik dat.

Eigenlijk wil ik gewoon het dagelijkse leven vastleggen. Het leven in al zijn glorie en in al zijn simpelheid. Op mijn blog. Via foto’s. Met tekst of met gesproken zinnen in een podcast. Wat mij bezighoudt en hoe ik in het leven sta. Het zal nooit mijn bedoeling zijn om iemand iets bij te leren, want ik weet het zelf maar half. Het zal altijd imperfect zijn, want ik ben ook imperfect.

En wie mee wil volgen, die is meer dan welkom.