De 7 Ge’s

Gelezen

“Mijn lieve gunsteling” van Marieke Lucas Rijneveld.

Wel, ik heb contrasterende gevoelens bij dit boek. In die mate dat het moeilijk is om ze te beschrijven. Laat ik ze misschien bulletpointen:

• Ik ben gedegouteerd door dit verhaal. Maar dat ligt niet aan de schrijfstijl, integendeel. Als je mensen kan degouteren met wat je schrijft betekent het eigenlijk dat het best goed geschreven is. Als het kotert in mij en ik verschillende keren “F*cking Hell” denk als ik een boek aan de kant leg, dan doet het iets met mij. En ik ga zelfs niet beginnen met my french te excusen, want het is gewoonweg de enige reactie die ik kan geven.
• Uitgezonderd van heel veel komma’s staan er bijna geen leestekens in dit boek. Elk hoofdstuk is één langgerekte zin. Op die manier weet ze perfect de gedachtestroom van het hoofdpersonage weer te geven. We krijgen een inkijk in zijn hoofd. And it ain’t nice.
• Ik had het nog niet eens uitgelezen en toch was ik er al twee keer over begonnen tegen mijn echtgenoot. Dat het zo’n gortig boek is maar dat ik niet kon stoppen met lezen omdat ik wil weten of het personage afgestraft zal worden en hoe hard zijn straf zal zijn. Naar mijn mening mochten ze hem afslachten in plaats van afstraffen.
• Ze schrijft het zo gedetailleerd, op zo’n manier dat ik ergens een mini-greintje sympathie krijg voor het hoofdpersonage en ik moet zeggen, ik typ de letters van deze zin extreem traag omdat ik het zelf niet geloof dat ik zoiets ooit zou zeggen. De schrijfster zorgt ervoor dat ik heel erg veel reflecteer over hoe dit in godsnaam ergens mogelijk is. Dat kleine greintje sympathie zit mij ongelofelijk dwars.
• Again: het is gortig. Naast dat kleine greintje is er ook heel veel onbegrip, ik heb soms goesting om het personage uit het boek te snakken en zwaar op zijn neus te kloppen.
• Ik raad je af om het te lezen als je een tienerdochter hebt.

Gepodcast

Er werden drie afleveringen opgenomen deze week. Het werd duidelijk dat ik alsmaar gemakkelijker het gesprek voer en mezelf vlotter laat leiden door wat de gast zegt in plaats van ietwat krampachtig aan mijn voorbereiding vast te houden. Al doende leert men zeker? Ik geniet er wel altijd van om het te doen. Elke aflevering is in één trek opgenomen, dat betekent dat ik er niet in knip of plak. We herbeginnen ook niet.

De gasten krijgen enkele dagen op voorhand een paar richtvragen waarvan ik wil dat ze erover nadenken, ik krijg geen antwoorden door. Wat ik dan altijd doe is een voorgesprek voeren over het thema en eventjes de diepte induiken met de gast. Zo voelt het niet meer onwennig om dat ook te doen vanaf ik op record heb geduwd. Na elke opname heb ik nog een verrijkend nagesprek, ik koester die momenten.

Geslapen

Maffen jong! Meer dan anders. Vandaag ben ik voor het eerst sinds lang weer op mijn “normale” uur op. Ik zet “normaal” tussen aanhalingstekens, want wat is normaal anyway. Ik sta elke dag op tussen 5u45 en 6u30 maar de laatste weken bleef ik al eens liggen en werd ik door de kinderen gewekt om 7u15. Dat is best laat voor mijn doen. Maar het is fijn om naar mijn lichaam te luisteren, ik blijf het belangrijk vinden om die extra rust te nemen als ik voel dat ik het nodig heb.

Gemoederd

Ik schrik me soms rot als ik besef dat de vakantie al zijn zesde week ingaat morgen. Als ik terugdenk aan vorige zomers begin ik meestal vanaf 15 augustus uit te kijken naar september. De jongens beginnen iets meer te kibbelen, spelletjes zijn uitgespeeld en kampjes zijn meestal voorbij. Deze zomer is er in de laatste week echter nog een kazoukamp gepland voor Ilja. Als ik de kinderen mis dan voel ik me meer dan ooit moeder. Het huis voelt niet compleet als hij op kamp is en het is overduidelijk veel stiller dan. In de voorlaatste week heb ik ook mijn verjaardag nog te vieren, mijn husbando plant alvast een uitje. Dit bericht is dan ook op geen enkele manier een middel om extra druk te zetten, absoluut niet…

Geschreven

Met de hand deze keer. Ik had twee treinritten de voorbije week en die vind ik ideaal om wat te mijmeren en om mijn gedachten eens te laten stromen. Enkele A4-tjes volgekrabbeld en daarna met een vriendin zitten Whatsappen over de gedachten die op dat blad stonden. Zo fijn om connectie te maken met iemand als je aan hen denkt. Ik doe het steeds meer, iemand laten weten dat ze in mijn gedachten opkomen en het levert zoveel mooie gesprekken op.

Gefotografeerd

Veel te weinig. Echt, ik moet scharten achter foto’s om bij deze blogpost te voegen. Ook dat is een terugkerend patroon bij mij. Periodes extreem veel foto’s nemen en dan dagen aan een stuk geen enkel beeld maken. De batterij van mijn smartphone zag er ook enorm van af als ik foto’s nam onderweg, maar sinds gisteren heb ik een nieuwe gsm. Vanaf ik besef dat ik weinig foto’s neem komt de kentering meestal. Gisteren heb ik echter meer dan 6000 foto’s laten overzetten van mijn oude naar mijn nieuwe gsm. Ik ben er veel te achteloos in om tijdig brolfoto’s te wissen. Oh well.

Geconnecteerd

Tijdens ons verlof heb ik bewust weinig sociale afspraken ingepland. Ik wou de tijd nemen om als gezin te herademen na een heftige periode. Voorbije zomers had ik namelijk nogal de neiging om elke dag met mensen af te spreken “nu we eens tijd hebben”. Dit jaar heb ik het low profile gehouden en vooral veel “op de ruttel” contact gezocht met vrienden. Het was ideaal zo. Geen urenlange kooksessies waarbij de kinderen mij gerust moesten laten maar een simpele pasta of een picknick waarbij elk gezin het zijne meebrengt. De minimalist in mij was ook heel tevreden toen vrienden voorstelden om geen attenties mee te brengen als ze op bezoek komen maar voor een aperitiefhapje of een dessertje te zorgen. Voor mij een win-win, minder werk en geen extra gerief in huis. I love it als vrienden meedenken! De contacten die we wel hadden waren stuk voor stuk enorm fijne ontmoetingen, en soms zijn onverwachte momentjes zo veel meer waardevol!