door Sinds ik een e-reader heb (ja, ik kreeg er ééntje voor mijn verjaardag, jahei!) lees ik precies weer meer. Toch leen ik nog regelmatig de nieuwste boeken uit de bib zoals deze van Heather Morris. De schrijfster vertelt in dit verhaal over hoe ze in gesprek ging met mensen die De Holocaust overleefden. Ze is geen expert in communicatie, ze werkt niet als journalist of gelijk welke job waarin je deze skills wel eens zou kunnen nodig hebben. Toch slaagde ze erin om de verhalen van deze mensen vast te leggen, hoe gruwelijk ze ook waren, hoe pijnlijk het ook was voor hen om erover te praten.
Ik smul van zo’n boeken. Doordat ik zelf heel graag één-op-één-gesprekken voer probeer ik dan ook elke informatie hierrond op te nemen. Hoe meer ik erover lees, hoe meer ik er wil over weten. Een gulzig informatiehamstertje ben ik.
De basis van een goed gesprek is volgens mij vooral: actief luisteren en zonder schroom de vragen stellen die in je opkomen. Maar oprechte interesse tonen en geen oordeel vellen, dat is best hard werken. Ik probeer het, maar soms is het moeilijk. Soms wil je gewoon “Mo wuk!?” roepen als je iets eigenaardigs hoort. Of iemand vertelt je iets en je herkent het van bij jezelf “Ja!! Ik heb dat ook eens meegemaakt!” Voor je het weet gaat het gesprek over een andere gebeurtenis en is de grond van het oorspronkelijke verhaal niet geraakt. Ik werk eraan om mijn “ik-verhaal” uit te schakelen tijdens gesprekken. Luisteren, vragen stellen die over de boodschap van de andere gaan. Toegegeven: het is verre van gemakkelijk. Zeker niet als iemand zich kwetsbaar opstelt en het achterste van zijn tong laat zien. Want niet iedereen is een vlotte prater en als gesprekspartner je openstellen is altijd onzeker. “Zal die persoon wel begrijpen waar ik het over heb?” Maar het is ook een wisselwerking. Als ik zelf over onzekerheden durf te praten gaan anderen dat misschien ook bij mij durven te doen. Het normaliseren van gevoelens is een grote stap in het aanvaarden en verwerken ervan. Ja, dat klinkt raar, ik weet het. Maar ik voel hoe mensen soms vluchten in grapjes en ik hou ook wel van rake humor, weliswaar afgewisseld met een diepgaander gesprek. En ja, ik besef maar al te goed dat ik vooral zelf heel veel vragen stel en niet zoveel over mij praat. (of doe ik dat wel?)
Het moet ook niet altijd zwaarwichtig zijn want ik vind het ook gewoon gezellig om een half uur over die laatste aflevering van Friends te leuteren (“Werden ze gesponsord door Botox ofhoezitdateigenlijk?”) of om gewoon een beetje te zitten zwijgen bij elkaar.
Shout your heart out 
Goeie blog, veel herkenbaarheid 🙂 f2f vind ik het nog moeilijker ook dan online communicatie. Ook al merkt ge het achteraf dan weer op van “ah, hmm, I dodged a bullet, that I now want to catch” ofzoiets 🙂
ik vond ons f2f anders best goed gaan 🙂
In een gesprek onder vier ogen heb ik het zelden over mezelf doch leg ik een grote luisterbereidheid aan de dag. Als ik het dan toch per se over mezelf wil hebben, is er mijn blog. 😉
Een gesprek is pas boeiend als het gevarieerd is. Diepzinnigheid gelardeerd met fijne humor: ik zet er met graagte mijn tanden in.
een goe klapje vlees
Het dilemma ook bij het reageren op blogs. Reageer je op de bloginhoud met de ervaring van de schrijver of met je eigen ervaring.
Overschakelen naar mijn ervaring nu: ik heb heel veel moeite met ‘daar ben ik ook geweest, heb ik ook gedaan of ik deed dat en dat’. Ik probeer het te vermijden maar vaak is het sterker. Enerzijds verlang ik naar interactie op mijn blog en anderzijds niet.
Of had ik nu beter niet kunnen reageren 😉
hehe, van mij varieert dat. Als ik echt veel herkenbaarheid vind in een blogpost ga ik er soms zelfs een stuk over schrijven. Altijd inspirerend om bij anderen te gaan lezen al neem ik daar veel te weinig tijd voor!
Liggen zwijgen met mijn schat kan heel mooi zijn. Als bezoek ligt te zwijgen wordt het ambetant :)!
alléé, ik zou wel eens zwijgen met jou wi anders 🙂
Geen idee wie eerst in de lach zal schieten…
Het is heel moeilijk om het ik-verhaal uit te schakelen. Sinds ik hierover meer gelezen en geluisterd heb (bij jou) werk ik er wel aan. Soms wil ik als de persoon naar wie er geluisterd wordt echter wel een ik-verhaal van de andere partij horen. Hoe kan je daar dan je balans in vinden?
ja, dat vind ik ook best moeilijk. Al doende leert men aanvoelen denk ik?
Een heel interessant onderwerp! Ik vind het best moeilijk om een echt goed gesprek te hebben, mooi in evenwicht tussen luisteren en zelf zaken delen. Ik heb vaak het gevoel dat ik als psycholoog gebruikt wordt en zelf zelden mijn ei kwijt kan, maar misschien ben ik zelf gewoon ook iets te gesloten.
ja hoeveel patronen houden we zelf in stand?
Heel interessante blogpost! Het is een moeilijke om het ik-verhaal volledig uit te schakelen; ik probeer er heel bewust op te letten de laatste maanden. Al merk ik dat het vooral is vanuit willen helpen, dat ik mijn ervaringen deel. En dat is dan vooral omdat het fijn is als anderen dat ook doen, op een niet-veroordelende manier. Maar het evenwicht blijft een moeilijke…
sowieso altijd fijn praten met jou!
Moh, zo lief! ’t Is volledig wederzijds :-).
Zo herkenbaar voor mij : ik voer zo graag één op een gesprekken en vind het tegelijkertijd enorm moeilijk en heb veel schroom om vragen te stellen waardoor het gesprek soms toch wat aan de oppervlakte blijft.
echt. Doorvragen is de key bij mij 🙂