door Dat ik een mooie vrouw ben. Hij zei het, recht in mijn gezicht, bij een pintje aan de keukentafel. Ik zat erbij en ik keek ernaar. Als een koe op de laatste trein. Want ik wist totaal niet wat gezegd. Er kon uiteindelijk wel blozend een stamelende “merci” vanaf.
Hoe komt het dat het zo moeilijk is om een compliment te ontvangen? Want uiteindelijk was ik wel heel geflatteerd op dat moment. Ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben die het daar moeilijk mee heeft. Zelfs als mijn echtgenoot me overlaadt met complimentjes (wat hij regelmatig eens doet, bless him) reageer ik daar wegwimpelend op. Hij lacht me dan altijd uit “Je kan er weer niet mee om hé!”. Nee, laat mij.
En in feite is dat een geschenk weigeren hé. Een compliment wegwuiven is een geschenk krijgen en het -zonder er naar om te kijken- aan de kant leggen. Iets om later eens uit te pakken misschien. Of misschien zelfs helemaal niet. Want hoeveel keer geloven we iemand als die ons een compliment geeft?
Als iemand me een bericht stuurt dat hij of zij genoten heeft van de podcast of hier een reactie achterlaat dat ik een interessante blogpost schreef dan moet ik dat gewoon leren aanvaarden. Want die persoon doet speciaal de moeite om dat te laten weten, dan is het beleefdste toch om dat niet als een fait divers aan de kant te schuiven.
Uiteindelijk gaat het moeilijk aanvaarden van complimenten ook gepaard met het imposter syndroom waar ik in februari een stukje over schreef. Soms komt dat wel eens naar boven en tegelijk blijf ik dingen maken, stukjes schrijven, foto’s nemen, gesprekken opnemen. Dus zoveel last heb ik er niet van. Linus zag me deze ochtend bezig toen ik een aflevering aan het monteren was en hij vroeg letterlijk: “Waarom doe jij dat eigenlijk?” Ik moest er niet lang over nadenken: “Omdat ik dat leuk vind”. Omdat het mij energie geeft. Het doet mijn bloed iets vlugger stromen, al die dingen brengen me op nieuwe plekken, bij andere mensen en geven me bakken vol inspiratie. En dat is goud waard.
En wat geeft jou energie?
Wat mij energie geeft is dingen ontdekken… in winkels, natuur, musea, tuinen en blogs, boeken. Buiten zijn om te fietsen, wandelen, zwemmen doet me altijd goed. Dingen maken, klussen, naaien, tuinieren maar ook bloggen en fotoboeken maken. Alleen eraan beginnen vind ik lastig.
Complimentjes zijn soms moeilijk om gewoon te aanvaarden hé. Ik wuif ze ook soms weg, niet goed wetende hoe ik me moet gedragen. Maar ik apprecieer ze wel, heel erg zelfs. Energie haal ik uit lezen, schrijven, mooie dingen zien, nieuwe plekken ontdekken, een goed gesprek en rust op tijd en stond.
Dan delen we onze interesses duidelijk!
Toch geniet ik stiekem wel van complimenten.
Stille groet,
🙂 dat mag ook “openbaar” ipv stiekem 🙂
Hier nog zo’n complimentenverloochenaar. Mocht iemand mij een mooie vrouw noemen, zou ik wel smakelijk in de lach schieten. Sorry, maar het zou sterker zijn dan mezelf.
Energie haal ik uit kleine dingen. De zon die op mijn gezicht schijnt, de lach van R., iemand iets onverwacht kunnen geven, schrijven, zeveren, een dag met weinig ongemak.
Nice! En blijven schrijven hé, blijkbaar doet het je goed!
Pre burn-out was complimentjes aanvaarden idd een probleem. Nu is dat gelukkig heel anders, en doe ik niets lievers als ermee rondstrooien 🤗
Behalve bij dino’s.
Best daj anders nog tof bent 😉
Ik vind jou ook een mooie vrouw. Je echtgenoot prijs ik dan weer om zijn goede smaak.
Een compliment is geluk in een geschenkverpakking.
oh echt. Ik ben alweer aan het blozen 🙂
Haha, inderdaad niet gemakkelijk. Ik merk wel dat het met het ouder worden, minder moeilijk wordt.
ahaaa, ’t zal daar aan liggen dat ik er alerter voor ben nu 🙂
Ik haal energie uit de mooie dingen in het leven. Bijvoorbeeld: het schaduwspel aan het MAS in Antwerpen op een zonnige dag. Of wolken en hoe ze elke dag, elk moment van de dag anders zijn. Fotografie geeft me enorm veel energie, al vloek ik achteraf wel eens op de nabewerking.
dat het je energie geeft straal je uit in het resultaat van je werk. Je foto’s hebben een specifieke Kellyvibe waar ik enorm van hou x