Levenslang balanceren

Ey, zie me staan

Streel mij met uw blik

Raak mij zonder raken

Tot in mijn ziel

Oh, ik heb nood aan u

Nog meer nood aan ik

Spiegel
Tourist LeMc

i en k

Met deze twee letters – netjes uitgeknipt en in een doosje gestopt – kwam mijn jongste zoontje thuis in de eerste week van het eerste leerjaar.

IK

Het is een woord dat we associëren met negativiteit. Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikke! Het wordt gelinkt aan egoïsme want IK komt officieel niet eerst. De andere komt eerst. Althans, dat wordt gezegd. Als je jezelf eerst zet ben je niet goed bezig.

Maar wanneer is IK op de achtergrond geraakt? Het eerste woord dat je leert schrijven, het eerste woord dat je leert lezen, dat zetten we daarna niet meer op de voorgrond. Zeker niet als er kinderen zijn.

Want een ouder hoort zijn of haar kinderen eerst te zetten. Immer en altijd. Maar is dat eigenlijk wel zo? Moet ik als moeder àltijd voorrang geven aan mijn kinderen?

Mijn kinderen zijn het allerbelangrijkste in mijn leven, maar daarom moet ik mezelf niet wegcijferen voor hen. Ik zette in eerste instantie een vraagteken achter de vorige zin, maar ik heb het bij het nalezen veranderd in een punt. Om maar te duiden: het is een proces dat ik nog altijd, tot op dit eigenste moment, doormaak. Ik steek er energie in om die verwachting die door anderen gecreëerd wordt los te laten en naar mezelf te luisteren, mijn intuïtie te volgen. En die intuïtie geeft aan dat ik regelmatig voor mezelf moet kiezen. Door mijn flexibele uurrooster heb ik tijdens de week tijd om dingen te doen voor mezelf. Zo ging ik vrijdagochtend naar zee om uit te waaien. Mijn gedachten de vrije loop te laten. Bij thuiskomst maakte ik werk van het uploaden van de podcast, nog zo’n project waar ik integraal voor mezelf kies.

Ik ben de hele dag nodig. Als de kinderen bij me zijn, dan ben ik nodig. Op mijn werk als opvoedster ben ik nodig. “Ik” verandert dan in “Mama?” en “Lieselotte?”. Met veel liefde, en evenveel toewijding.

Hoe Tourist Le Mc zingt “Ik heb nood aan u, nog meer nood aan ik”, zo ik voel het ook. Ik ben graag bij anderen maar ik weet dat ik nood heb aan die momenten met mezelf. Nèt omdat ik regelmatig voor mezelf kies sta ik veel krachtiger in de andere rollen die ik vervul. Mijn kinderen hebben niks aan een overbelaste moeder. De jongeren op het werk hebben niets aan een uitgebluste opvoedster.

Het heeft lang geduurd voor ik al die rollen met elkaar kon laten rijmen. Dat ik èn een goeie moeder èn een betrouwbare begeleidster èn een liefdevolle echtgenote kan zijn zonder dat ik mijn eigen noden daarbij uit het oog verlies. Ik verwacht niet van mezelf dat ik al die rollen tot in de details perfect doe. Ik doe overal mijn best en het loopt niet altijd zoals ik (of iemand anders) het voor ogen had, maar zo gaat dat…perfectly imperfect.