De week backwards

Dinsdag 21 september.

Mijn wagen moest voor de tweede keer naar de garage, ondertussen kwam mijn sister from another mister Ann-Sophie me oppikken om te gaan wandelen in De Palingbeek. We kwetterden samen met de vogeltjes 8 km op onze stappentellers.

Bij terugkeer in de garage was ik minder enthousiast toen ik de factuur kreeg van iets wat “maar een groot half uurtje werk was”. En al zeker omdat ik nog een factuur van de week ervoor had liggen….

Maandag 20 september.

We werken de hele week omgekeerde shifts waardoor ik ’s morgens altijd alleen opsta en in de namiddag ga werken. Het enige toffe daaraan is: ’s morgens is de koffie reeds gemaakt en mijn liefje zet altijd netjes een tasje voor me klaar.

Maandag had ik een slechte voormiddag waarin ik de nasleep van de zondagochtend nog voelde nazinderen. Ouderschapstwijfels staken zondag ineens weer de kop op en het was moeilijk om me eruit los te maken. Een goed gesprek met mijn husbando en een klein potje bleiten deed al veel.

Zondag 19 september.

Zondagvoormiddag bracht ik de kinderen naar mijn ouders omdat we ’s middags een afspraak hadden. Ze waren al de hele voormiddag best goedgezind maar er was toch iets wat me triggerde om een spiraal aan irrationele gedachten in gang te zetten. Dat ik in het verleden al in bepaalde periodes lang over mijn ouderschap heb getwijfeld is geen geheim. Het is de rol waar ik nog altijd het meeste mee worstel. Tegelijk besef ik maar al te goed dat ik een goeie moeder ben. Ik voel me dan ook heel dankbaar dat ik die zaken ook gewoon kan uitspreken tegen mijn echtgenoot en dat hij me daar geen seconde voor veroordeelt.

Over de middag werden we uitgenodigd bij Steven en Kelly voor een lunch. Daarna trokken we naar Het Kamp Vloethemveld waar we wandelden met een gids door het domein waar krijgsgevangen ooit hun lange dagen spendeerden. De middag was leerrijk en het gezelschap was top!

Zaterdag 18 september.

Op zaterdag ging ik met de jongens naar de bibliotheek en de spel-o-theek. Ik probeer te vermijden dat ze spelletjes lenen in de spel-o-theek omdat de uitleentermijn niet kan verlengd worden. Daardoor moet ik regelmatig schoffelen met dat speelgoed om het tijdig terug te brengen. Dus ik was streng maar rechtvaardig: enkel binnenbrengen. In de bib mogen ze wel lenen wat ze willen omdat de openingstijden veel ruimer zijn. Zelf ging ik buiten met twee gereserveerde items. Ik zit weer met een stapeltje boeken die ik allemaal wil exploreren maar uiteraard niet evident om dat allemaal te lezen. Ik zie wel….

Vrijdag 17 september.

Vrijdag werd ik op de keuring verwacht na mijn ochtendshift. Ik was er redelijk gerust in aangezien de wagen netjes op onderhoud was gegaan. Sinds corona mag je dus niet meer binnen wachten bij de keuring en sta je gezellig allemaal samen te wachten buiten aan het loket. Iedereen rookt en/of zit op zijn gsm te turen. Toen de mecanicien buitenreed zei hij vrolijk: “Het is goed hoor, je mag hem parkeren”. Waardoor ik happy en luchtig naar het loket liep om daar een rode kaart in ontvangst te nemen: bummer!! Ik had dus begrepen onder “Het is goed” dat het dus goed was. Maar kijk, neen, mijn lichten waren niet goed afgeregeld en ik moest binnen de twee weken een herkeuring laten uitvoeren. Ik kwam redelijk gefrustreerd aan in mijn garage (waar ik de factuur van het onderhoud nog niet van verteerd had). Ik kon een nieuwe afspraak maken om die lampen te laten regelen en bij thuiskomst een nieuwe keuring inplannen. Een auto, daar kruipt eigenlijk tijd en geld in zeg. En je gebruikt hem, om te gaan werken, om je naft en je verzekering te kunnen betalen. Koekoek eigenlijk hé.

Donderdag 16 september.

Donderdag stond een lange ochtendshift op het programma. Na 17u kon ik gelukkig nog een korte avondwandeling maken om mijn gedachten wat te verstrooien. Ik kwam drie keer iemand tegen die ik kende op een toertje van 3km. De gesprekken die ik voerde bleken toch veel dieper te gaan dan ik meestal doe tijdens onverwachte ontmoetingen. Ik genoot er wel van, maar tegelijk had ik ook nood aan ontprikkelen na het werk. Zeker na een teamvergadering zit mijn hoofd meestal tjokvol.

Woensdag 15 september.

Woensdag was mijn vrije dag. In de voormiddag had ik met een vriendin afgesproken voor een boswandeling en een babbel. Het was een diepe walk en talk waarbij ik een inkijk kreeg in bepaalde zaken die spelen bij haar. Ik vind het dan ook geweldig dat mensen hun verhaal vertellen tegen mij en dat ik mag meewandelen in hun gedachtenkronkels.

In de namiddag ging Pieter met Linus naar de tandarts, na een valpartij op school was hij een melktandje verloren maar om gedekt te zijn bij latere complicaties bij de “echte” tanden (hoe noem je dat eigenlijk?) kon ik alle chance direct bij mijn tandarts terecht. Gelukkig was de papierrompslomp van de verzekering best vlot afgehandeld en deed niemand er moeilijk over op school.

Dinsdag 14 september.

Dinsdagvoormiddag zat ik bij de garage voor het onderhoud van mijn wagen. Ahja, want er stond ook een keuring op het programma in die week dus dat kwam goed uit. Ik ging eerst een grote wandeling maken en sloeg daarna in de wachtruimte mijn laptop open om een blogpost te schrijven. Twee nieuwe banden en een groot onderhoud later was ik best pissed toen ik de factuur zag. Ik kan moeilijk overweg met de kosten die altijd maar doorgerekend worden. Ook al ben ik voorzien op dat onderhoud, die kosten liggen ALTIJD hoger dan ik in gedachten had en deze keer was het niet anders.

’s Middags had ik op het werk nog een grappig gesprek met een collega. Toen ik vertelde dat ik niet hou van drinken uit tassen met een gekleurde binnenkant lachte ze me uit. Het klinkt absurd inderdaad, maar ik vind zo’n tassen echt niet fijn. De binnenkant van mijn koffiemok moet wit zijn van mij, de buitenkant maakt niet uit. Als ik dan toch uit een donkere tas moet drinken dan smaakt mijn koffie minder goed. Call me weird. (I like that!)

De voorbije week was er dus één van veel werken, elke dag wandelen en grote autofrustraties.

En hoe verloopt jouw week?