door Ken je nog dat gevoel van toen je als kleuter op de draaimolen zat en het moment van de truzzel is aangebroken? De eigenaar liet de truzzel (of de floesh of hoe noem je dat ding in godsnaam als je niet in de Westhoek woont?) over die kleurrijke autootjes en wiebelende bugs bunny’s wapperen en wie hem kon pakken won een een extra ritje op de carrousel. Is er als kleuter een beter gevoel dan die truzzel pakken? Dat kwam vlotjes los van die bal en dan supercontent zwaaien met dat ding! Zalig om op terug te denken. Zo’n rush van contentement dat dat gaf!
Het schrijven vlot niet zo de laatste weken. Misschien maak ik er ook te weinig tijd voor. Soms noteer ik kleine ideetjes in mijn bullet journal maar ze komen nooit tot een echte tekst. Het maakt ook niet uit eigenlijk, hier moet geen perfecte woordenmassa komen. Deze woordenhoop is van mij en ik morrel erin wanneer ik tijd en goesting heb. Ik vind misschien de juiste pookstok niet dezer dagen. Het koteren in woordenhopen gaat altijd beter met de juiste stok. Misschien loopt het schrijven wel wat samen met de rest. Vorige week was er één van gigantisch slecht slapen en ik bouwde tegen het weekend een enorm slaaptekort op. Tegelijk was ik heel energetisch na een podcastopname. Eéntje die iets minder in het rijtje thuishoort maar wel mijn ding blijft. Van opnames krijg ik altijd een enorme rush aan energie. Een beetje zoals de truzzel pakken. Dus het was met ups en downs en de nasleep daarvan hangt wel nog in mijn kleren. Ik probeer elke dag te wandelen maar vandaag nodigt het niet uit om te vertrekken. Call me een regentrunte.
Dus vandaag is er ééntje van typen, backspace en lummelen. Eerder een treuzelgevoel dan een truzzelgevoel, maar dat kan ook wel eens hé.
Hoe noemen jullie de truzzel?
Shout your heart out 
Ik ken het en het komt allemaal terug met onze kleinkinderen… de flosh pakken én glunderen en het weinig schrijven!
Die truzzel werd gemanipuleerd tot en met, zeg dat Pannenkoek het gezegd heeft. Diegene die de zwieper in zijn/haar hand had wist, als er een schoon mokske passeerde, perfect welke zwier aan de kabel moest worden gegeven om haar ten dienste te zijn. Ik was een kind met een weerborstel op z’n kop, een bek vol sproeten,… Nooit had ik prijs!
Maar mijn wraak was zoet. Als het erop aan kwam de flosh der liefde te trekken, had ik de eerste prijs.
Maar wat ik wil zeggen… schrijf gewoon je ding, ook als je niet veel te vertellen hebt blijft je weblog aangenaam leesvoer.
Voor zover ik me herinner was dat in Sint-Jozef Brugge ook gewoon de ‘flosj” en ik kon die zelden pakken. En het is waar, ’t waren altijd de mooie kindjes die meer kansen kregen.
Ik trok gewoon ‘den tros’. Ons moeder werd er onnozel van als we met meerdere zussen op de molen zaten en zij telkens weer een ronde langer moest wachten.
Herkenbaar wel voor allerlei zaken dat niet tot actie komen. Bij mij heeft het te maken met de overschakeling naar het leven na de lockdowns en ook met de lat hoog leggen. Ik zet nu kleinere stapjes in de trant van ‘ik zeem een raam per dag’ en ik focus en heb Social Media even uit gezet en ben bezig aan een groot project dat ik af wil hebben waar ik iedere dag iets aan doe. ‘Niet perfect’ is het ‘nieuwe zwart’ voor mij.
Teruglezend je blog besef ik nu dat ik alleen aansloeg op mijzelf ipv op je vraag. Ik heb nooit ‘de kwast’ van de bal te pakken kunnen krijgen.
In Poperinge noemen wij dat de kwispel!
Wij noemen dat de ‘fluzze’. Ik was nogal groot voor mijn leeftijd als kind: handig. 😉
In de Kempen noemden wij dat de flosh. Ik kan me niet herinneren hem ooit gepakt te hebben, maar ik was nogal verlegen dus mogelijk greep ik er met opzet naast om niet te veel de aandacht te trekken.
Haha amai ik was het bestaan van de flosh echt bijna helemaal vergeten. Geweldig ding.
De flosj was dat gewoon bij ons. En ik was er bijzonder goed in om die te pakken, haha.
Hier ook de flosh! En ik was zo ene die de kermisbeleving van andere kindjes verpestte, want ik zette álles op alles om het te pakken 🙂
Zalig, al die benamingen voor de Truzzel/Flosj/Fluzze/Kwast/Kwispel/Den Tros! 🙂
Als kind vond ik het systeem al frustrerend, ik had ‘m maar zeer zelden, maar als moeder vind ik het nog erger!
Als mijn kinderen ‘m niet pakken, zijn ze boos en als één van hen ‘m wel pakt, zijn de andere twee boos of moet ik twee ticketjes bijkopen. Truken van de foor, zeg ik u!
Ook in het meetjesland en het Gentse wordt dat een flosj genoemd. (die ik zelden kon pakken eigenlijk, haha)