door Ik kreeg deze week van mijn echtgenoot een artikel doorgestuurd uit De Standaard. Een journalist stond stil bij het feit dat niet alles vertaalbaar is. “Sommige woorden zijn onvertaalbaar (…) Italianen hebben een woord voor dat kringetje dat een koel beslagen glas achterlaat op een tafel: culaccino.” Ik grapte nog op Instagram Stories dat Wim Opbrouck dat “We zitten me ne ringel!!” noemt in Het Eiland maar het artikel was er echt één van lektmeliptje.
Ik probeer al heel de week het gevoel bij “Aan het typen…” in een woord te gieten maar ik vind het best moeilijk. Online communicatie is niet meer weg te denken uit ons dagelijkse leven. Laatst zei iemand me dat hij de blauwe vinkjes (= bericht gelezen) van WhatsApp had uitgeschakeld zodat hij de druk van “het moeten antwoorden” niet meer zou voelen. Tegelijk kan hij zelf ook niet meer zien of zijn eigen bericht gelezen werd. Ik snap ergens wel waarom je dat doet. Zeker via WhatsApp is het meer dan duidelijk wanneer je je de informatie die iemand je stuurt eigen gemaakt hebt. Maar tegelijk heb ik ook altijd iets van “Ik reageer als het mij uitkomt”. Ik voel die druk om direct te antwoorden niet echt. Ik vind het zelf ook niet erg om op “on read” te blijven staan. (Veel liever dat dan een mottige nietszeggende duim omhoog terugkrijgen). Het is ook ergens gek hoe je mensen gaat indelen. Zo weet ik dat ik bij vriendin M. niet moet verwachten dat ze haar WhatsApp berichten beantwoordt binnen de zoveel uur. Maar ik weet wel hoe ik haar wèl gemakkelijk kan bereiken als ik haar nodig heb. (’t Is gene WhatsApper dadde”).
Zelf begin ik plezier te vinden in telefoneren.
Ja. Ik herlees die zin en ik snap mezelf niet. Zij -die nooit belt voor de fun- begint ineens te beseffen dat je best veel kan vertellen aan de telefoon en dat je dan geen 20 berichten moet typen om iets uiteen te doen. Tijdens een wandeling zou ik wel eens een belletje slaan met iemand, het voelt dan soms alsof we samen aan het wandelen zijn. Gisteren nog had ik een praatje met Martine over de dingen des levens aan de telefoon. Gewoon wat random gekeuvel. Ik keer gewoon terug in de tijd ik. Naar de basis. Die simpele tijden dat was zo slecht nog niet zeker?
En ondertussen zoek ik naarstig verder naar een beschrijvend woord voor het “Aan het typen…” gevoel. “Woordjeswachten”? “Pijnpuntjes” als het een moeilijk gesprek is? Ik moet dringend mijn taal verrijken zeg!
Kun jij het goed verdragen om op “on read” te staan?
Shout your heart out 
“Random gekeuvel”, zegt ze. Noaste ki een mottige duim hé zeg! 😀
😉
Ik heb met verschillende mensen verschillende manieren van appen. Ik vind het onbeschoft als mensen niet binnen een dag reageren. Ik maak me soms ook zorgen als mensen niet reageren. Dingen die binnen een minuut kunnen doe ik in de eerstvolgende pauze. Vaak typ ik ook ‘ ik reageer later, of morgen of ik kom erop terug bij gelegenheid.
Ik vind het totaal anders als Social Media. Het is meer dat iemand aanbelt aan mijn digitale deur. Ik doe open en sta de persoon te woord of zeg dat het niet uitkomt.
Van de kinderen heb ik geleerd om in een tijdsblok alle openstaande zaken af te handelen voor zover dat mogelijk is. Het is als het huis opruimen voordat ik ga slapen.
ahja, dat snap ik wel. De manier waarop je er zelf naar kijkt bepaalt hoe jij in communicatie staat hé
Pijnpuntjes ❤️
Antwoordpuntjes. Typpuntjes. Afwachtenpuntjes. Wachtpuntjes. Keus genoeg.
Ik vrees dat ik hier toch zal antwoorden met een mottige nietszeggende duim. Kortom: 👍.
‘On read’ leg ik echt wel gewoon naast me neer.
Porverdikke, Liese lanceerde weer eens een hersenworm. Zit ik nu al heel te tijd te denken aan een woord voor ‘aan het typen’, liet jouw scherm vijf minuten openstaan, nam zelfs een korte plaspauze, maar het kwam er nog niet.
🙂 go for it!
Makkelijk!! ‘aan het typen’ kan vervangen worden door ‘kakt’. Betekenis is idem, want er is iets onderweg.
Onze taal heeft meer woorden nodig! Tijdens het schrijven kom ik er vaak achter dat er geen woord bestaat voor wat ik wil zeggen. Waarom is er bijvoorbeeld geen woord voor je hoofd in je nek leggen om naar boven te kijken?
ja klopt. En nu breng je weer een nieuwe hersenbreker!
Ik heb vriendinnen waarmee ik een hele avond berichtjes kan sturen en anderen waarmee ik eerder korte berichtjes stuur en het bijbabbelen offline moet gebeuren om veel inhoud te hebben. Maar bellen? Neen, dat doe ik echt niet graag. Gelukkig weten mijn vriendinnen dat ook ;-).