Content contentement.

In de laatste aflevering van mijn podcast zegt Joost dat we het misschien wel goed met elkaar zouden kunnen vinden omdat we beiden graag creëren. Hij als muzikant, ik als…ja als wat eigenlijk?

Want creëren, dat zie ik eigenlijk alleen anderen doen. Kunstenaars, dichters, schilders, fotografen. Muzikanten, schrijvers, podiummensen. Ik aanzie mezelf niet als iemand die dingen maakt. Ik werk wel eens ideeën uit, maar ik benoem die niet als creaties, eerder hobbydingetjes. Ik schrijf dit niet opdat anderen het zouden weerleggen. (Ik schrijf hier trouwens altijd alleen maar om mijn eigen gedachten te ordenen.)

Ik durf het eigenlijk niet te ownen dat ik soms dingen op de wereld loslaat en dat die dingen anderen beïnvloeden. Zo vertelde een vriendin me dat ze zo geraakt was door de aflevering die ik met Louise heb opgenomen rond haar burn-out. Hoewel ik het fantastisch vind dat die luisteraarster door die aflevering is gaan stilstaan bij zichzelf, had ik geen gevoel van contentement na haar boodschap. Ik wil wel degelijk het thema burn-out meer bespreekbaar maken, ik wil het opentrekken naar de buitenwereld en daar is die aflevering ook echt voor bedoeld. Maar als het dan effectief gebeurt, dan kan ik er precies niet van genieten, alhoewel “genieten” niet het juiste woord is….ik vind het moeilijk om mij uit te drukken (dat gebeurt ook niet veel). Als iemand me zegt dat hij sindsdien anders kijkt naar burn-out dan is dat in principe een doel dat bereikt is. Of vandaag nog: ik hoorde mijn vriendinnen tegen elkaar zeggen “Wat je niet meer gebruikt mag je niet in een doos op zolder parkeren, geleerd van Lieselotte!”. Maar toch… ik wil het precies niet geweten hebben dat ik dat doe. Ik zou bijna zeggen: ik minimaliseer het. Jawel, pun keihard intented.

Ik kan perfect aan mijn favoriete fotografe zeggen dat ze geweldige foto’s maakt. Dat haar beelden iets losmaken bij mij. Als ik een pakkende tekst lees complimenteer ik met gemak de auteur en ik spreek lovende woorden over de illustraties uit het laatste boek dat ik kocht. Keer op keer word ik opnieuw geïnspireerd door mensen die iets maken. Ze sturen me. Ze pushen me om te schrijven, om verhalen op te nemen, om dieper na te denken over woord, beeld en spraak.

En ik weet dat de dingen die ik in de wereld breng uiteindelijk uit mezelf komen. Dat de inspiratiebronnen me helpen maar dat ik de uitwerking volledig zelf doe. Maar daar credit voor nemen, dat blijft zo moeilijk.