door Ja jongens. Het zijn pittige tijden hé. Ik zei gisteren nog tegen mijn maatje Martine aan de telefoon: “Ik zou meer willen schrijven” en “Ik sta achter met mijn podcast”. Maar als ik dat allemaal in perspectief zet: ik heb vier dagen geleden nog geblogd en aan de volgende aflevering heb ik met moeite nog een uurtje montagewerk, plus: ik heb volgende week een nieuwe opname gepland. Ik ben eigenlijk nog altijd goed mee, ik heb eigenlijk gewoon andere dingen aan mijn hoofd waardoor het voelt alsof het dagdagelijkse wat achterop wordt geschoven.
Maar er is wel sprake van serieus veel verdovend gedrag.
In feite zou ik gewoon moeten doen zoals ik nu doe: laptop openen en tokkelen. Just do it. Maar het is gemakkelijker om in de zetel te liggen met een dekentje van Streamz over me, smartphone naast me en scrollen door grappige kattenfilmpjes.
En ook deze keer moeten we erdoor krabbelen. Mijn echtgenoot verwoordde het laatst met een prachtige beeldspraak toen we het hadden over hoe we ons momenteel voelen. “In deze vierde golf voelt het alsof de emmer die we al anderhalf jaar dragen altijd maar zwaarder en zwaarder wordt. Ze doen precies altijd meer water in.”
Tijdens deze moeilijke weken is “uitrusten om op te laden” niet meer voldoende. Het water in onze emmer klotst wild over de boorden.
Het is de eerste keer sinds maart 2020 dat het zo lastig is. Het is niet dat extra shifts werken an sich het lastigste is. Het lastigste is het continue denkproces en de onvoorspelbaarheid van de situatie. Omdenken, extra shifts verdelen en overnemen, uurroosters aanpassen, opvang voor je eigen kinderen regelen. Het niet weten hoe de volgende week er effectief zal uitzien. Het à-la-minute-schakelen. Dat ben ik zo beu. Ik wil gewoonheid.
We gaan er wel weer door geraken zeker? Met tijd, boterhammen en katten.
Shout your heart out 
Als de kattenfilmpjes helpen, vooral blijven kijken om toch enigszins op te laden. Sterkte met alles voor jou en de jouwen
thxxx
Moh ja, we komen er door, heel zeker!!
pannenkoekpower!
We geraken er zeker ! Al is de vraag of de gewoonheid nog dezelfde gewoonheid gaat zijn (voor de meesten onder ons).
als het er een beetje op gelijkt is het voor mij ook al goed
Ik wil ook gewoonheid en veel routine en de zomer mag zelfs al beginnen 🙂
oeeeh zonneke! ja gie!
“Alsof de emmer die we al anderhalf jaar dragen altijd maar zwaarder en zwaarder wordt. Ze doen precies altijd meer water in.” Dat is zo goed gezegd!
Zolang we poëzie kunnen puren uit de alledaagse zwaarte blijft het leven… misschien niet altijd zo mooi, maar in elk geval poëtisch.
all credits naar mijn husbando 🙂
Ik begrijp wat je bedoelt. Dikke knuffel!
Even leek het erop dat de gewoonheid terug ging komen; deze golf had ik eigenlijk niet meer zo erg verwacht. Al een geluk zijn er kattenfilmpjes, en mooie blogs om te lezen!
Bij mij is de koek, of liever gezegd de veerkracht, ook een beetje op in deze donkere dagen…de bank met een dekentje lonkt…
Ik denk niet dat de “gewoonheid” nog ooit terugkomt. Het zal een ander soort gewoonheid zijn. Doch ook daar zal mee te leven vallen mits enige aanpassingen.