door Vanmorgen trok ik het deurtje dicht van het tiny house waar ik twee dagen alleen verbleef. Er stond me een dauwtrip te wachten.
Het is pas als je alleen bent met je gedachten dat je voelt hoe vol je hoofd echt is. Maar het is ook pas als je de kans krijgt om langdurig alleen te zijn dat je beseft hoe leeg het kan aanvoelen. Ik heb het altijd moeilijk gehad met het feit dat mijn inspiratie niet met een vingerknip komt.
Ik schrijf, ik maak opnames, ik trek foto’s en ik fabriceer al eens een rijmpje. Toch vind ik mezelf niet creatief. Zeker het laatste jaar moet ik echt veel meer moeite doen om iets op papier te krijgen of om een gedachte te kunnen vormen tot iets bestaands. Daar had ik het begin december ook over in het postje “Content contentement”. Ik doe graag aan introspectie maar ik kan niet altijd benoemen wat ik daar zoek, laat staan vind. En dat is confronterend.
Ik ben geen hypersensitief persoon waardoor wàt bij mij binnenkomt, soms door een dikke filter moet breken tot ik er iets kan mee aanvangen. Het is moeilijk te omschrijven maar ik probeer het toch. Er is bij mij altijd een gezonde jaloezie geweest op creatieve mensen. Tekenaars, film- en muziekmakers, auteurs of fotografen. Veelal denk ik: “Hoe komen ze erop?”. Misschien is er bij hen ook enorm veel trial and error aan te pas gekomen want je ziet meestal alleen maar het eindresultaat.
Wat ik deel is ook nooit perfect maar dat hoeft voor mij niet. Foto’s bewerk ik niet behalve misschien een beetje bijknippen hier of daar, ik ga er wel prat op om altijd eigen foto’s te gebruiken. De podcast wordt bijvoorbeeld opgenomen met een hele simpele microfoon en gemonteerd met een programma dat ik gratis heb gedownload. Ik maak geen professionele podcasts waar op verschillende locaties wordt opgenomen of waar interviews met experts worden in verwerkt. Dat wil ik ook niet. Eigenlijk is de podcast wat ik ervan wou maken: één gesprek tussen twee mensen. Het kan natuurlijk veel professioneler, maar dat kan het altijd, ik bezit de kennis noch de tijd om mij erin te verdiepen. Als ik eerder gepubliceerde rijmpjes herlees voel ik altijd wel waar ik het nog anders had kunnen aanpakken en na het publiceren van deze blogpost zal ik er gegarandeerd nog een fout in vinden.
Twee dagen integraal alleen zijn deed me goed maar ik besef ook wel dat ik die connectie met anderen nodig heb. Inspiratie vind ik in het dagdagelijkse en daar hoort “de andere” bij.
Waar ben jij gezond jaloers op?
Shout your heart out 
Ik ben een beetje gezond jaloers op mensen die zomaar uit hun pols gevoelens kunnen beschrijven die als ‘echt’ aanvoelen. Zoals in dit postje, bijvoorbeeld.
Trial and error: wees maar zeker dat het bij elkeen voorkomt die iets creëert.
Het gevecht me de muze: ik heb er geen last van. Maar de laatste maanden ben ik met teveel anders bezig om nog te kunnen bloggen. So be it.
Die foto van de Beverdijkwandelroute is overigens prachtig!
* met
Op mensen die niet zoveel nadenken. Ik overdenk gewoon te veel waardoor ik het mezelf moeilijk maak.
En ik weet dat het niet is omdat ik het zeg dat jij het voelt, maar ik vind jou wel heel creatief hoor.
Je lijkt me net wel creatief met foto’s, met woorden, … Dat het soms niet vanzelf komt, doet daar volgens mij helemaal niets aan af hoor.
Wauw, zalige foto’s. Perfecte twee dagen uitgekozen lijkt me. Hier in de vakantie een dagje weggeweest en het was ook zo fijn. Volgende keer brei ik er nog een dagje aan, want het was veel te kort, haha.
Jouw foto’s zijn anders wel creatief wi! En wat jij kan met woorden, daar zal niet alleen ik jaloers op zijn…
Gezond jaloers. Dat is een goede vraag. Ik laat ze bezinken 🙂
Wij zijn er als ‘andere’ toch een beetje bij, zo. Laten je woorden doordringen. Zuigen de sfeer op van je foto’s. (Wat een enge stekelige lantaarnpaal trouwens…).
Ik vind (bijna) altijd dat anderen dingen zo goed kunnen en ik niet… Jaloers vind ik altijd een moeilijk woord, want ik gun het de ander van harte en geniet er ook van mee!
De laatste keer dat ik een uitstapje met mezelf deed, een museumbezoek in Brussel vlak voor de eerste lockdown, ben ik helemaal in paniek geschoten, de hyperventilatie was toen vreselijk. Zo alleen zijn met mijn gedachten op een moment dat het mentaal echt slecht ging met mij was blijkbaar niet mijn beste idee. Waardoor ik het sindsdien niet meer opnieuw heb durven proberen. Maar eigenlijk zou ik het gewoon een keer moeten doen, want een andere keer heb ik er wel deugd van gehad (een dag in Amsterdam). Zo wil ik graag nog eens naar zee maar het lief heeft een hekel aan de zee (want: zand :p), dus dat kan misschien een goeie gelegenheid zijn.