door De wind snijdt de rand van mijn oorschelpen als met een vers gewet scheermes. Het lukt nog juist zonder muts want de zon breekt door de wolken en zorgt voor een warme gloed onder mijn wimpers. Hoe lang is het geleden dat ik nog wolkenfiguren herkende?
Een happy hippo snuift de wolkenlucht op en ik zie ook eventjes een welgezind dinohoofdje ontpoppen.
Ik neem mijn smartphone erbij, met handschoenen aan lukt het klikken minder goed maar ineens voel ik het: dit is veel te lang geleden. Nutteloze wolkenfoto’s nemen van de silver lining die de zon brengt op wandelmiddagen. Dit is wat ik doe. Ik neem foto’s van wat mij opvalt, ik mijmer, ik vendel. Ik nam veel te weinig echte rust de laatste maanden, dat gevoel duwt tussen mijn wenkbrauwen in de fronslijn die mijn gezicht tekent.
Misschien komen er nog zware weken aan maar vandaag en morgen ligt de focus op mezelf. Ik wil twee dagen niet nodig zijn. Twee dagen onbeperkt mijmeren. Twee dagen ongestoord schrijven waar ik zin in heb, eindeloos wandelen en compleet mijn goesting doen.
Daarna ben ik weer van iedereen. Maar nu even enkel van mij.
Shout your heart out 
Wow. Wat een mooie beelden !!
Geniet van de me-time. Die zou elkeen moeten gegund worden.
Goeie keuze.
Dat raamgedicht is prachtig!
Hopelijk heeft het je deugd gedaan, dat alleen vendelen :-).
Geniet van je mij-tijd. Ik wens ze je helemaal toe