door Al enkele jaren proberen we ons verlof in te plannen begin juli, veelal omdat het in de sociale sector sowieso al niet evident is om tijdens de “klassieke” verlofperiodes (bouwverlof zoals we dat ook wel noemen) thuis te zijn en al zeker niet als je met twee in de zorg werkt. Daardoor komt het verlof altijd net iets sneller dan verwacht. Zo besef ik nu pas dat ik binnen anderhalve week al mijn laatste werkdag heb en dat ik binnen twee weken al in de Oostenrijkse bergen aan het dartelen ben *insert sound of music tune*.
Het is een beetje een twisted periode momenteel. Die laatste twee weken zijn altijd een eerder irritante periode. Ik wil zo geen nieuwe projectjes meer opstarten en ik zit in de afwerkingsfase van enkele losse eindjes. Soms geraak ik niet rond met mijn werk en moet ik wat overuren maken. Komt daarbij dat ik na de zomer stop op mijn huidige werkplek en voor die afronding zou ik eigenlijk ook al wat moeten beginnen voorbereiden. (Alleen jammer dat er nog geen vervanging is voor mij dus dat is wat onhandig). Er zijn ook al vergaderingen op mijn nieuwe werkplek waardoor het soms puzzelen is om iedereen samen te krijgen en alle nieuwe informatie te verwerken. Kortom: die emoji wiens kopje ontploft, ken je die? 🤯 Ja deze.
En aan de andere kant ben ik verbazingwekkend rustig momenteel. Er komt veel op me af maar ik probeer alles te kanaliseren en te doen wat ik kan. Tussen de aanvraag van mijn nieuwe functie en de langverwachte interne sollicitatie zat er veel tijd – ik moest vijf maanden wachten tot ik werd uitgenodigd- maar toen ging er een week voorbij van wachten op het resultaat en sindsdien is er een rust neergedaald vind ik. Ik weet nu dat ik in de afrondingsfase ben beland op mijn huidige job en dat het najaar pittig wordt maar ik ben nog altijd blij met mijn keuze.
Wederom heeft mijn buikgevoel me geholpen bij het maken van die keuze om intern te solliciteren. Ik zag de aankondiging van het project en ik voelde meteen in mezelf iets opborrelen, het sprak me enorm aan, er vielen precies enkele puzzelstukjes in elkaar. Mijn gut feeling is een belangrijke partner geworden in mijn beslissingen. Ik heb geleerd om te luisteren naar dat gevoel. Om niet bang te zijn om op mijn intuïtie te vertrouwen. De gesprekken die daarna gevolgd zijn over de functie hebben mijn enthousiasme alleen maar aangewakkerd en ik was ook wel op zoek naar die spark die ik toen in mijn maag voelde. Dat “dit-is-het”-gevoel. En nu moet ik alles op me af laten komen. (En voor wie nieuwsgierig is, binnenkort ga ik nog veel meer kunnen uitleggen waar het project juist om gaat).
Shout your heart out 
Ik ben benieuwd, succes alvast met het nieuwe en met de afronding van het bekende.
En een deugddoend verlof natuurlijk!
Fijn dat er geen twijfel is. Goede afronding gewenst. Voor de start van je nieuwe baan zal er nog wel een ander blog verschijnen denk ik.
Spannend hoor, die nieuwe baan. Ik wacht nieuwsgierig op de volgende logjes.
Ben benieuwd! Ik heb altijd al op mijn gut feeling vertrouwd en daardoor nogal wat gejobhopt, maar eigenlijk nooit spijt van gehad. Zelfs een kakwerkplek leverde altijd iets op (een nieuwe vriendin, nuttige ervaring, of het springplankje naar een veel betere job) dus het kan in feite nooit écht fout lopen, denk ik dan maar. Succes alvast!
Succes met de nieuwe job! Het is altijd een beetje spannend he, om te veranderen.
Wat klinkt dat leuk, een nieuwe start! Ben benieuwd wat je allemaal gaat tegenkomen. En ook in Oostenrijk, daar was ik laatst ook voor het eerst (zonder sneeuw dan’ aan het ronddartelen… Veel succes en plezier!