door 
Idyllisch plaatje hé? Het had zo op mijn Instagram Stories kunnen belanden met de #sportersbelevenmeer.
Don’t be fooled. Wat je niet ziet op de foto:
Vijf minuten eerder:
- Moeder, die kind met fiets en al uit de gracht vist.
- Linus, wenend van colère aan het roepen dat het een stomme fiets is en dat hij helemaal niet houdt van fietsen.
- Moeder, die hem motiveert om verder te gaan en telkens weer de fiets voor hem klaarzet.
- Linus, met rode ogen en natte wangen, die altijd weer opnieuw op de fiets stapt ook al wil hij niet.
- Moeder die elke gracht in de gaten heeft en gelijk een halve zottin achter hem aan holt.
- Linus, die uitroept: “dat hij veel liever te voet gaat en nooit van zijn leven meer gaat fietsen”.
Om maar te zeggen: de ochtend is niet stressvrij verlopen hier. Dat doet hij soms wel. Maar veel ook niet.
Ik probeer op mijn Instastories het leven te tonen zoals het bij ons echt is. Met vuile vlekken, gaten in kleren en fietsen die uit grachten worden gevist. Er komen geposeerde foto’s van een groeifeest op maar evenzeer een kind dat diezelfde dag perte totale op mijn schouder uithuilt. Het kunnen niet altijd festivals, cocktails in de zon en goeie rapporten zijn. Want zo is het leven helemaal niet. Het is goed zoals het is. Met zijn middelmatigheid, pukkels op kinnen en vermoeide kinderen op het einde van het schooljaar. Het leven is in slaap vallen tijdens een goeie serie en dan anderhalf uur in het donker liggen turen als je hoofd je kopkussen raakt. De middelmatigheid van het leven is voor mij de manier om extra te genieten van de momentjes waarop het eventjes specialer is. De momenten waarop ik mijn kinderen observeer tijdens hun eerste Fleddy Melculy-optreden. Maar het is evenzeer een schoolrapport waarbij de boodschap van de leerkracht is: “Je mag terecht trots zijn op je zoon en zijn karakter”.
Ik omarm graag die befaamde gewonigheid.
Shout your heart out 
Heerlijk logje, dit. ‘Het leven zoals het is’, je kon het niet beter beschrijven.
Ik omarm mee! Eerlijk logje, er boenk op!
Dat zou toch iederéén moeten doen, het leven delen zoals het is…😁
IG stories doe en zie ik weinig omdat ik er niet handig in ben. Gewone IG volg ik wel maar soms ook scroll ik alleen even kort. Blogs lees ik uitgebreid. Prachtig zoals je het beschrijft maar horror om in te zitten. Een van mijn kinderen was motorisch laat met alles en dat vroeg ook veel support. Alles kwam goed.
Ik zit momenteel op een zeer Instagram-waardige plek blij te wezen dat het leven goed is. Ik heb dat ook gedeeld, net als vorige zaterdag toen het feit dat ik alleen op een terras zat plots heftig binnenkwam. “Het leven is geen crèmekarren”, zegt mijn jongste dan.
En dat mogen trots zijn op de kroost: natuurlijk!
Er staat daar ergens een ‘n’ teveel.
Hashtag #IamLinus 😉
’t Zal wel zijn, ik doe mee!
Gewonigheid is fantastisch….mijn IG feed probeer ik wel een zenmomentje te houden, dus compleet geen reflectie van het leven maar op mijn FB dan wel. En laten we altijd onthouden dat ieder huisje zijn kruisje heeft en dat we altijd mild zijn naar anderen toe want we weten niet in welke schoenen ze staan (en laten we evenmin te snel te jaloers zijn of ons minder voelen: het is elders echt niet allemaal zo’n rozeschijn).
Gewonigheid, da’s echt al zalig.