Oostenrijkelijk content.

We proberen altijd om zo snel mogelijk op verlof te vertrekken. Niet alleen omdat dat beter past binnen de kampdata van onze jongens maar ook omdat “weg zijn” echt nodig is om volledig in verlofstemming te geraken. Gek als je bedenkt dat mijn husbando nog aan het werken was op zondagvoormiddag en we anderhalve dag later al Oostenrijk binnenreden.

Tegelijk klinkt het wat eigenaardig om dat “weg zijn” nodig te hebben om te kunnen relaxen. Het zit hem vooral in het feit dat een andere omgeving andere prikkels biedt en dat hoeft niet grotesk te zijn, ik vind het bijvoorbeeld al enorm ontspannend om in een ander land boodschappen te doen in de lokale supermarkt. De benamingen van alles, de verpakkingen vergelijken, lokale producten proberen.

Uiteraard zijn we de bergen niet in getrokken om enkel maar te winkelen. De eerste bergwandeling die we deden was meteen een kuitenbijter met 480 hoogtemeters. Sherpa Linus trok de volle trot kop, bij het wandelen blijkt hij een geboren leidersfiguur. Ilja houdt graag zijn plekje aan de staart vast waar hij kan mijmeren zonder veel gestoord te worden.

Met deze vakantie sluiten we een pittige tijd af. Eén waarin mijn man in theorie afstudeert na 4 lange jaren werk en studie te combineren, als hij zijn stage-uren dit jaar afwerkt kan hij zichzelf officieel verpleegkundige noemen. Ook bij mij was het op het werk een buitengewoon jaar waarin “schakelen” het centrale woord was. Ik probeer nu vooral een versnelling lager te schakelen en mezelf niet te voeden met informatie. De berglucht doet goed, mijn hoofd is volledig aan het leegstromen. Behalve de krant en mijn leesboeken heb ik weinig input nodig, staren naar de landschappen en hoe die continu veranderen met de stand van de wolken, het is een fulltime bezigheid momenteel.

De jongens leven op, dingen samen doen met ons vinden ze duidelijk nog altijd het leukste wat er is. Linus was tijdens minigolf overenthousiast, het is onvoorstelbaar hoeveel energie die jongen heeft en hoe welgezind hij kan zijn. Ilja is zijn ware zelf, blijft iets meer op de achtergrond maar observeert alles vanop een afstandje. Hij heeft een obsessie voor vogels en kan zijn hartje ophalen nu er boven ons vakantiehuisje regelmatig twee buizerds cirkelen.

Naast roofvogels trappelt ook een kitten rond ons huisje waardoor de kattenkwestie weer oplaait. “Mogen we een katje?”. Dat Frankie vorige zomer naar de eeuwige jachtvelden is vertrokken dat lijken ze vergeten. Rent-a-cat bestaat nog steeds niet dus probeer ik nog altijd resoluut “neen” te zeggen tegen de smeekbedes van de jongens al zie ik zelf eeuwig graag katten.