De laatste.

Maybe tomorrow, maybe today. Maybe at ease, maybe all the way.

2022 was minstens even interessant als andere jaren, zo niet interessanter.  Het voelt nog maar eens als een overgangsjaar.  Ik heb het gevoel dat ik dit al 12 jaar schrijf op het einde van het jaar, zou dat kunnen?  Wie leest er hier al 12 jaar mee, zeg het mij eens.  Niet alleen kreeg ik een nieuwe voordeur maar er was ook een serieuze verandering in mijn job en daarmee meteen een ander werkritme.  Ik lanceerde in speedtempo een nieuwe podcast en kreeg daardoor verfrissende kansen.  Er werd beduidend minder geschreven en nog minder gelezen.  Maar ik ontmoette mensen die me inspireerden en leerde enorm veel nieuwe mensen kennen door al die nieuwigheden.  Ik stond enkele keren in de krant maar bewaarde evenmin de artikels.  

En neen, het was niet altijd licht en luchtig.  Er waren enkele rabbelmaanden met verschillende diktes van tranen maar ik voelde ook evenveel warme dekentjes van troost.  We ronden 2022 af met het vooruitzicht van uitblazen bij een extra diploma voor mijn husbando na 4 jaar zwoegen en zweten en enkele boeiende afspraken in het voorjaar. 

En voor de rest: gewoon doordoen.  Door gewoon te doen.

Misschien morn, misschien vandage, misschien vulle bak, misschien e bitje trager.