“Zie je je broer graag Linus?” “Neen, hij slaat altijd in mijn ballen.”
Classic antwoord.

Ik schrijf niet meer veel over de jongens. Gedeeltelijk om hun privacy te bewaren, maar ook een stuk omdat het schrijven voornamelijk over andere thema’s gaat. Op de avonden dat Ilja naar de baskettraining en Linus naar de dansles is, is het hier relatief stil in huis. Woensdagen en vakanties zijn echter een ander verhaal. Dan wordt er geroepen, geklommen en catch gespeeld in de zetel. Stilte bestaat hier niet als ze beiden thuis zijn en hoewel de introvert in mij daar nood aan heeft is dat nooit aan de orde. Ofwel maken ze ruzie, bitchen en fretten ze op elkaar, ofwel spelen ze samen maar klettert en davert het hele huis.

Terwijl we kijken naar welke middelbare school Ilja volgend jaar zal gaan mogen we niet uit het oog verliezen dat de jongste rabbelkont ook groeit en bloeit.
En het ouderschap, nog altijd de eeuwige struggle? Ja nog altijd, al voel ik wel dat ik er de laatste twee jaar sterk in ben gegroeid. Ik merk dat we nu soms de vruchten plukken van de keuzes die we gemaakt hebben in hun opvoeding en de accenten die we gelegd hebben in onze eigen levensstijl. Vooral nu ze zelf ook kritisch beginnen kijken naar ons en ons een spiegel durven voor te houden. We zijn er ons ook heel bewust van dat ze veel gedrag overnemen en dat ze onze visie aftoetsen aan hun werkelijkheid. Met de puberteit op komst weet ik dat dit alleen maar zal toenemen.
De twee jongens zijn ook enorm verschillend van karakter waardoor ze een andere aanpak vragen. Linus is een extraverte leidersfiguur maar gemakkelijk overprikkeld en een people pleaser. Ilja is introvert en liever alleen, tegelijk is hij ook “je m’en fous” en heeft hij veel meer een eigen mening.

Om met clichés te zwaaien: “Je hebt geen twee gelijke” en gelukkig maar want beide kereltjes zijn prachtige jongens om in huis te hebben. Dat ik regelmatig een vuile onderbroek uit de zetel moet plukken en de badkamer een stort is als ze zich gedoucht hebben, dat neem ik erbij. We krijgen nog heel regelmatig onverwachte knuffels en “Love you’s” en die doen altijd deugd.
Alle foto’s in deze post zijn gemaakt door Kelly Steenlandt
Die vuile onderbroek op de bank is toch wel een groot raadsel. 🤣
Heel herkenbaar dit! Het ouderschap is zalig he…
’t Zijn zalige ventjes, allebei!
Heerlijk om te lezen, idem dito hier, allemaal “eigenwijze” (letterlijk dan) wezens die op hun 30e nog komen zeggen dat ze ons graag zien.
Prachtige zonen (en foto’s). Hoezo middelbaar?!
Hashtag hartjes.