Lieseleest #3

Lezen is een automatisme geworden. Hashtag nevernotreading zeggen ze zeker? Heb ik niets om te lezen dan speur ik ernaar. Ik lees -als het moet- de etiketten van producten. Toch is dat lang niet altijd zo geweest. Er zijn tijden geweest dat ik geen boeken aanraakte!

Als kind ging het met ups en downs, ik ging veel mee met mama naar de bibliotheek in Ieper die toen nog in een prachtig pand gevestigd was in het centrum. Er werd nog handmatig gestempeld op je kaartje waarvan het dubbeltje in een grote fichebak zat. Ik vond het altijd fascinerend om te zien hoe snel de bibliothecaris je kaartje kon terugvinden in die gigantische hoop. Je moest ook stil zijn in de bib. Iets wat nu gelukkig niet meer moet!

Als schoolkind leende ik alle boeken van “De Babysittersclub” van mijn nichtje Lies. Maar er zijn wel tussenjaren geweest waarin ik dus weinig tot niet las. Vooral in het middelbaar kan ik me niet herinneren dat ik veel boeken vast had. Pas in het hoger onderwijs ontdekte ik de bibliotheek in Gent en ik herinner me wel dat ik me overweldigd voelde door het aanbod. Zoveel. Waar begin ik? Er waren toen nog geen apps en geen boekfluencers die tips uitdeelden. Zelfs toen ging het ook nog met ups en downs, soms las ik veel, soms las ik niet.

Hoe is het dan geëvolueerd? Raar maar waar: Harry Potter made me do it. Ik miste de start van de hype, maar ik pikte in toen het 4e boek ineens ging verschijnen. Toen kocht ik alle boeken in hardcover en ik las ze allemaal van het begin tot het einde. Wekenlang was ik bezig, ik herinner me nog waar ik was toen ik de laatste pagina’s van het laatste boek las ergens midden in de nacht. Sinds Harry Potter ben ik nooit meer gestopt met lezen. Ze staan nog allemaal in mijn kast en nu en dan duw ik er één in de handen van één van mijn kinderen maar ze zijn nog niet helemaal overtuigd.

Soms hoor ik wel eens: “Ik ben zo geen lezer”. Maar misschien kreeg je nooit het juiste boek op het juiste moment? Of is dat naïef?