Page 2 of 2

Geplaatst op

en wat hebben we gemist?

Niets eigenlijk.  Ik dacht dat ik het moeilijk ging hebben maar het was pipinootjes en een stuk taart!  Ik had ook geen tijd om iets te missen de dag ging zo danig vlug.  Ahja, ik heb één keer mijn dataverkeer aangelegd om te gaan lopen en zondagmorgen vond ik in mijn inbox een mailtje van Runkeeper om mij te proficiateren “A new record for running”.  Er stond zelfs zo’n blauwe medaille met een ster bij, want ik liep voor het eerst in jaren meer dan 5 km – stilte – om het geluid van jullie schouderklopjes goed op te vangen –

Wat we wel deden op internetloze zaterdag:

wpid-DSC_0757.jpg

“Mee met de tjoeketrein!”   Ilja maar zwaaien naar de trein toen die het station binnenreed waarop de bestuurder toeterend tot stilstand kwam.  Geweldig zicht trouwens hoe iedereen (inclusief mezelf) op het perron zich daardoor een accident schrok.  (I nearly peed a little)

We zijn sinds dit weekend niet meer getrouwd, mijn echtgenoot bracht zijn trouwring binnen om op te blinken en loopt nu dus vrijgezellig rond, althans enkel rings-gewijs voor de geïnteresseerde dames of heren die op zo’n dingen letten.  Na drie jaar stonden er al massa’s krassen op zijn ziel.  (Komt ervan  –> met mij trouwen, da’s afzien, wie wil dat nu?)

wpid-DSC_0760.jpg

Van zo’n artikels krijg ik altijd een beetje de jibbies.  Er zijn zoveel mensen die wegens financiële redenen nooit op zo’n evenementen geraken en dan mogen de BV’s altijd een rondje gratis gaan.  Het enige wat ze moeten doen is met hun kop in de krant gaan staan en zeggen dat het goed was.  Er is NIEMAND die zegt dat de show slecht was.  Ze weten wel dat ze Herman Brusselmans niet moeten uitnodigen “Ik kreeg er eigenlijk acuut het schijt van, gelukkig moest ik ook voor de toiletten niet betalen”.  En wie zijn die BV’s eigenlijk de dag van vandaag.  Ruth Reeckmans, van een TV-programma dat ik nooit bekijk, Joke Van de Velde die jaren geleden eens op de hoogste blok op een podium stond en Gert De Mangeleer, blijkbaar een kok, moet die eigenlijk niet staan koken, waar is de tijd dat koks geen sociaal leven hadden. . .

En de poes is weer weg.  Al een week ondertussen.  Ze ging mee wandelen toen we vorig week het Duits kerkhof bezochten 2 kilometer verder en sinds dat punt is ze spoorloos.  Een kat die mee gaat wandelen?  Het is nog gebeurd, ik vermoed dat ze na al die jaren hondentrekjes begint te krijgen.  Ze antwoordt ook als je iets tegen haar zegt en ze kan ook de negeertruc heel hard hanteren.  Nu is het leeg rondom ons huis, geen plantenbakken die verwoest worden, geen gejank aan de voordeur of geen klauwende pootjes naar kinderhandjes.  Rol maar vlug terug Marbel, je mag een potje extra janken van me.

Geplaatst op

De AIV – De Anonieme Internet Verslaafden

Ik dacht altijd dat ik geen verslavingen had.  Tijdens een date met die geweldige vriendin die ik veel te weinig zie (jaja, ik weet het, volgende week!) kwam mijn koffieverslaving uit.  Ondertussen mag ik er met een asterisk “internet” bijlijsten.  Ik ben Liese en ik ben verslaafd aan internet.  Al een tijdje.  Ik doe geen dag zonder.  Het lijkt er ook helemaal niet op te verbeteren want ik ben er zelfs een beetje verliefd op.  Moest het knuffelbaar zijn, ik pakte het vast en fluisterde in zijn oortje “verlaat me nooit!”  Je moet zo raar niet kijken, ik wed dat veel van de mensen die dit lezen ook verslaafd zijn, ja jij ook ja!  Ik geef het tenminste nog gewillig – doch een beetje beschaamd –  toe.  Naar aanleiding van de post van LJ las ik morgen een internetloze dag in.  Geen computer, geen dataverkeer op de gsm.  Ik probeerde zelfs mijn lief lief te overtuigen.  Enkel de runkeeperapp ga ik even gebruiken om mijn loopschema te onderhouden.  Ik start vanavond als ik ga slapen bij het afleggen van mijn gsm en ik ga zondag terug online als ik opsta (wel meteen als ik opsta hé, dat mag je mij niet afpakken, het moet een beetje oog hebben).  Zeeën vrije tijd zullen er vrijkomen, ben ik zeker van.  Welke afkickverschijnselen zouden er nog uitkomen?  Er mogen anders bemoedigende woordjes op mijn facebook gezet worden hoor, zo heb ik alvast wat te lezen zondagochtend bij mijn koffie 🙂  (als ik tenminste nog niet doodgestresseerd ben van mijn internetafkickdag)

gladonline

Geplaatst op

Teveel met mijn bouwvakkersspleet bloot gelopen…

Een monster baant zich een weg omhoog in mijn longen, kloppend op elke flank, hoe meer ik hoest, hoe harder hij klopt.  Mijn hele binnenwerk doet pijn als ik een hoest-attackske krijg.  Daarna moet ik even bekomen en mijn evenwicht terug zoeken want ik word er zowaar duizelig van.  In de tijd tussen het hoesten gaat het goed.  Ik ging op bezoek bij een andere dokter (geen huis, geen huisarts).  Een kijkje in mijn keelholte met zo’n creepy houten stokje, eens voelen aan mijn klieren en eens luisteren naar mijn longen.  Ik kreeg een doos antibiotica, een cortisonepuffer en medicatie om mijn longen open te zetten.  Dat allemaal na een onderzoek van nog geen 2 minuten.  Ik dacht dat de tijd van met de losse pols antibiotica (en cortisone!) voorschrijven voorbij was.  Ook kon zij mijn medisch dossier niet inkijken (anno 2013) en dus niet opzoeken op welke antibiotica ik enkele jaren geleden een allergische reactie deed.  Dat was die keer dat ik in allerijl terugbelde naar de huisarts omdat mijn vel één grote rode vlek werd en we met zijn tweeën tegelijkertijd moesten krabben om de jeuk te bestrijden.  Pieter krabde mijn rug en ik nam mijn onderbenen onder de nagels.  Dat was tof.  Ik wil nog.  Dus ik loop een beetje loom van de pillen en ik hoop dat ik niet de jeukantibiotica heb gekregen want ik heb mijn nagels afgebeten deze week.  Bad habits, gotta love ‘em. . .

Geplaatst op

frangi-paaikes

In de 5 jaar dat ik vlakbij de Aldi woon kun je mij daar toch gemiddeld 3 keer per week tegenkomen.  Dat lijkt veel, maar waarom zou ik mijn frigo of diepvries volproppen met eten als ik het gewoon vers kan halen om de dag en de Aldi alles mooi bewaart in frigo’s voor mij?  Het is een gewoonte.  De mens is een gewoontedier.  Dat lees ik toch altijd in psychologiemagazine, de bron van alle weet zeg maar, haha.  Zelf ben ik zeker ook zo’n diertje.  Een kleintje maar, maar toch guilty as charged als het over kleine gewentjes gaat.  In al die Alditijd heb ik een bepaalde graai-mentaliteit ontwikkeld.  Ik weet perfect wat waar staat en ik zou als het ware met mijn ogen toe naar de rekken kunnen lopen waar mijn producten te vinden zijn.  Ik kan in 5 minuten binnen en buiten zijn, gewoon pak pak pak alles wat ik nodig heb en hier en daar eens een aanbieding erbijproppen.  Ik zie ook niemand als ik in de Aldi ben, sommige mensen zien niemand als ze achter het stuur zitten, van mij is dat als ik aan speedgraaien ben.  De madamtjes aan de kassa kennen mij al een beetje, nooit superveel mee maar meestal altijd hetzelfde.  Soms sta ik er na een kwartier terug omdat ik tijdens het bakken ineens geen bakboter meer blijk te hebben.  Vorige week sloot de Aldi voor 3 dagen omdat ze gingen vernieuwen.   Hoe die verbouwing zou zijn voor mij kon ik wel voorspellen, maar dat het zo erg ging zijn had ik niet verwacht.  Niets staat nog op dezelfde plek, mijn favoriete yoghurt stond ineens achteraan en niet meer in de frigo tegen de zijmuur, de courgettes moest ik ineens halen waar de yoghurt vroeger stond, g*dver zeg.  Gedaan met graaien, ik bleef weg en weer lopen als een kip zonder kop omdat ik bepaalde artikelen niet vond.  Heel mijn Aldi-structuur in de war verdikke!  Ik ben uiteindelijk thuisgekomen zonder boter, die vond ik niet.  En zonder de paai-frangipannes die ze als compensatie voor de sluiting gaven.  Ik had mijn bonneke niet mee….geen frangipannes voor ons deze week….ik lust dat toch niet.

 

En waarom heeft MIJN Aldi geen zo’n cool retrologo?