Wat doe je om jezelf graag te blijven zien en dit over te brengen aan je partner nu je in de eerste plaats vooral ‘ouder van …’ bent?

Eerst en vooral leg ik me erbij neer dat ik mijn partner niet meer volledig voor mezelf heb.  Onze aandacht voor elkaar wordt verdeeld over nog twee andere mensen.  Neem dat maar heel letterlijk, de keren dat wij een gesprek starten en tegelijk een beentje aan een Lego-popje moeten zetten, dat er een ruzie escaleert in de living of er iemand zo enorm dorstig is terwijl we voor de derde keer het gesprek proberen te hervatten….ik hoef ze niet te tellen, want het is eigenlijk een constante.  Maar: daar hebben we zelf voor gekozen.  Dat betekent echter niet dat wij elkaar altijd op de tweede plaats zetten.  Ik zag al heel wat gezinnen uiteenspatten en ik probeer krampachtig om dit te vermijden.  Door mijn flexibel uurrooster en het type job dat hij uitoefent komt het wel eens voor dat wij midden in de week ’s middags samen lunchen (om het met een fancy woordje te zeggen).  Een avond onder ons getweeën iets gaan eten is ook altijd een verwennerijtje.  Ilja is altijd in de wolken als zijn favoriete thuiswacht komt en het voelt als een verademing om eens niet te vegeteren in de zetel met Netflix.  Binnenkort trekken we voor 10 dagen erop uit naar The City That Never Sleeps.  Ik denk dat het belangrijk is om aan kinderen duidelijk te maken dat -voor hun aanwezigheid- hun ouders een partnerschap waren en dat nu nog steeds zijn.  We tonen soms hilarische foto’s van toen wij pas samen waren.  Jong en onbezorgd, met blutse kaakjes en een strakke buik.  Ik vind ook dat je elkaar moet loslaten, niet alleen in je relatie met elkaar maar ook in het gezin.  Mijn nood aan regelmatige uitstapjes zonder mijn kroost loopt recht evenredig rond zijn ideeën rond het uitwerken van zijn bijberoep zonder dat wij ons daarin moeien.  De kinderen zijn maar al te goed op de hoogte “dat mama met haar vriendinnetjes op stap gaat” of “dat papa gaat fietsen zonder ons”.  Die mogelijkheden creëren en elkaar stimuleren om het te doen werken: het is niet altijd evident in combinatie met een gezin maar het geeft energie.  En laat nu net dàt iets zijn dat je dubbel zo hard nodig hebt in een menage met kleine kinderen.

Ahja, die blogchallenge over ouderschap, weet je nog?  Waar het juist over gaat kun je hier en hier vinden maar in de komende weken worden op verschillende blogs de 7 hoofdzonden -binnen het aspect ouderschap-  besproken, we vervolgen met “Hebzucht”.  “Greedy greedy greedy” zou Stanford uit Sex And The City zeggen.

Wat zou je nooit delen met je kinderen? Of kind?

Het is moeilijk om niet veroordelend over te komen want ik weet dat er veel anderen zijn (en dat is volledig OK!!!) maar….ik ben enorm streng op mijn bed.  Dat deel ik niet met mijn kinderen.  Ook niet als ze ziek zijn?  Neen, zelfs dan niet.  Ze zijn het ook zo gewoon want ze komen het ook nooit vragen.  Uiteraard mogen ze op zondagochtend wel eens bij ons onder de lakens als ze wakker zijn, maar slapen gebeurt apart.  Ik hou de wacht over hun slaap maar ook over mijn eigen slaap.  Hoewel ik hier en daar wel lees dat co-sleeping wordt aangeraden om de band met je kinderen aan te scherpen ben ik er helemaal geen voorstander van.   De band met mijn kinderen is al heel scherp en mijn bed is van mij.  (alléé en ook voor 1/3e van Pieter 😉 ).

Ik weet dat mijn pagadders meer aan mij hebben als ik uitgerust ben.  Bovenstaande gegevens zijn van vorige week, niet bepaald een topweekje qua slaap en zo zijn er wel meer.  En ik zou geen moeder zijn moest ik me al niet schuldig voelen, maar zowat al de rest wordt wel gedeeld met mijn kinderen: van mijn aandacht tot mijn ijsjes tot het mes dat ik gebruik om mijn boterham mee te smeren.  Van mijn man tot mijn iPad tot mijn kleurstiftjes.  Mijn armen, mijn schoot, mijn nek waar ze in zitten als ze moe zijn van het stappen.  Ook mijn handtas waar ik regelmatig een stuk Lego of een bedebbelde koek in terugvind.  Ik kan blijven doorgaan, maar dat bed ’s nachts….Sorry 🙂

En jij?  Doe jij ook mee aan de challenge?  Deel jij graag je bed met je kind(eren)?

Oh yes, er is een blogchallenge gaande.  Over ouderschap deze keer.  Waar het juist over gaat kun je hier en hier vinden maar in de komende weken worden op verschillende blogs de 7 hoofdzonden -binnen het aspect ouderschap-  besproken, we starten met “Hoogmoed”.

Waarom ben jij een goede ouder? Waar blink jij in uit?

Ben ik wel een goede ouder?  Ik blink vooral uit in het constante twijfelen aan mijn ouderschap.  Het is niet zo dat ik vind dat ik er niets van bak, maar regelmatig stel ik mezelf wel de vraag of ik dat ouderschap wel goed doe.  Als ik elders ga lezen merk ik toch dat ik misschien net iets meer onzeker ben of is dat allemaal maar relatief?  Ik probeer vooral mijn eigen ding te doen maar soms is dat zo verschillend aan wat anderen doen.  Zo zijn er altijd twee kanten aan een situatie.  Bijvoorbeeld: soms vrees ik dat ik mijn kinderen teveel loslaat.  Niet dat ze mogen doen en laten wat ze willen, maar ik kan ze gemakkelijk in een nieuwe situatie brengen zonder dat ik me daarbij overdreven ongerust voel.  Ze gaan al eens gaan slapen bij iemand die ze minder goed kennen.  Ilja neemt deel aan een Kazou-kamp deze zomer zonder dat hij er één ander kindje zal kennen.  “Ik ga ze leren kennen hé, mama!”  Hoe geruststellend ik dat antwoord vind: het nijpt toch wel, ja.  Maar aan de andere kant ben ik tevreden dat ze leren om hun plan te trekken.  Dat ze vanonder mijn vleugels kunnen vliegen maar ook weten dat ze er altijd kunnen terugkeren.  Mijn oksels blijven altijd voor hen gereserveerd, met een arm -al dan niet denkbeeldig- stevig rond hun schouder.   Want mijn boys, ze zijn misschien niet de kalmste, ze zorgen al eens dat ik tureluut de baan op vertrek, maar die twee karwaten, those are mine!