Hoogmoed [ouderzonden]

Oh yes, er is een blogchallenge gaande.  Over ouderschap deze keer.  Waar het juist over gaat kun je hier en hier vinden maar in de komende weken worden op verschillende blogs de 7 hoofdzonden -binnen het aspect ouderschap-  besproken, we starten met “Hoogmoed”.

Waarom ben jij een goede ouder? Waar blink jij in uit?

Ben ik wel een goede ouder?  Ik blink vooral uit in het constante twijfelen aan mijn ouderschap.  Het is niet zo dat ik vind dat ik er niets van bak, maar regelmatig stel ik mezelf wel de vraag of ik dat ouderschap wel goed doe.  Als ik elders ga lezen merk ik toch dat ik misschien net iets meer onzeker ben of is dat allemaal maar relatief?  Ik probeer vooral mijn eigen ding te doen maar soms is dat zo verschillend aan wat anderen doen.  Zo zijn er altijd twee kanten aan een situatie.  Bijvoorbeeld: soms vrees ik dat ik mijn kinderen teveel loslaat.  Niet dat ze mogen doen en laten wat ze willen, maar ik kan ze gemakkelijk in een nieuwe situatie brengen zonder dat ik me daarbij overdreven ongerust voel.  Ze gaan al eens gaan slapen bij iemand die ze minder goed kennen.  Ilja neemt deel aan een Kazou-kamp deze zomer zonder dat hij er één ander kindje zal kennen.  “Ik ga ze leren kennen hé, mama!”  Hoe geruststellend ik dat antwoord vind: het nijpt toch wel, ja.  Maar aan de andere kant ben ik tevreden dat ze leren om hun plan te trekken.  Dat ze vanonder mijn vleugels kunnen vliegen maar ook weten dat ze er altijd kunnen terugkeren.  Mijn oksels blijven altijd voor hen gereserveerd, met een arm -al dan niet denkbeeldig- stevig rond hun schouder.   Want mijn boys, ze zijn misschien niet de kalmste, ze zorgen al eens dat ik tureluut de baan op vertrek, maar die twee karwaten, those are mine!