The Bad Touche

Ladiesnight.  Zo’n avond waarop je je nieuwe botten aandoet en anticonceptiemiddelen met elkaar worden vergeleken.  Er worden  uitspraken gedaan als “mannen zijn zo kleinzerig” en de liefde voor De Action wordt onbeschaamd gedeeld door om ter meest batjes op te sommen (een dekbedovertrek voor 12 euro!  Gow zeg!).  Na een smulpartij in een tapasrestaurant doe je het meest foute wat je ooit kan doen op een wijvenuitje.  Je gaat naar “een danscafé dat je niet kent maar waar je iemand achter de toog kent”.  Tot we daar binnengingen.  Gelukkig stonden we op de guest list (danku Birger), want we bleken in een discotheek te zijn.  Eerlijkheid gebiedt me dat ik nog nooit in een discotheek ben geweest.  Ik was meer een fuif/optreden/café-ganger waardoor discotheken in mijn jongvolwassenheid volledig aan mij zijn voorbij gegaan.  Ik hoorde danscafé en verwachtte iets genre Decadance.  Maar één blik op de zaal was al voldoende om te zien dat “geen toegang onder de 25 jaar” er echt wel serieus werd nageleefd.  We waren de jongsten.  Zeker van.  Op de dansvloer stonden een tiental durvers hun beste party-moves te tonen en we werden van kop tot teen gekeurd door menig mannenvolk.  Ons nu en dan inhoudend van het lachen keken we verbijsterd in het rond.  Ik moest me inhouden om niet te filmen.  Waren we juist in So You Think You Can Dance editie Costa Del Sol beland?  We werden er omringd door eenzaten, het merendeel van de mensen die er kwamen waren er op hun ééntje.  Ze stonden aan de rand van de dansvloer en keken in het rond.  We waren in een vrijgezellendiscotheek, er was maar één koppel te bespeuren en dat had zich er vast en zeker enkele uren daarvoor op diezelfde plaats gevormd.  Mijn vriendin S. had touche, want toen Robbie Williams zijn Angels uitstuurde werd ze ten dans gevraagd door haar vader.  Of toch iemand die haar vader kon geweest zijn.  Ik verwed er graag 50 euro om dat hij een pruik droeg.  Hey, can’t blame ‘em for trying, ze doen het toch maar.   Zichzelf bloot geven, op je ééntje naar zo’n discotheek gaan lijkt me helemaal niet zo evident.  Vriendin S.  had daarna nog zeker drie keer “keure”, wij stonden erbij voor spek en bonen, geen enkele boekhouder met terugwijkende haarlijn kwam ons aanspreken.  We voelden ons weer 16 jaar, tijdens een fuif genegeerd bij de slows, vluchtend in ons pakje sigaretten, hopend dat de dansmuziek vlug weer herbegint (in die tijd konden we ook niet achteloos smartphonen om zo’n momenten te overbruggen).  Na enkele uren loeren en de herwonnen boenkeboenke incasseren was het voor ons genoeg.  Kinderen kennen namelijk geen regel die zegt “hoe later  erin ’s avonds, hoe later je de dag erna opstaat”.   We zijn nu eenmaal geen vrijgezellen op zoek naar een vlam en face it, ik ging er geen gevonden hebben.