School is cool

De week zoeft alweer in een rushtempo aan mij voorbij.  Voor sommige mensen zal dit een beetje koekoek klinken en voor anderen die -net als ik- in de sociale sector werken heel bekend: ik moet soms nadenken over welke dag we nu juist zijn.  Vooral als ik nachtdienst of onderbroken uren heb gedaan komt dat veel voor.

Op maandag:

Ging ik werken, onderbroken: een ochtenddienst en een avonddienst.  De avonddienst deed ik met de fiets.  Ik moet zeggen: het is zo’n vreemd gevoel als de stoom bijna uit je kop komt omdat je te warm hebt en je billen tegelijkertijd aan het vervriezen zijn.  Over de middag kreeg ik een geweldige bestelling geleverd:

Echt, Queen schalt direct door uw oren als je zoiets in je handen hebt “I don’t want to live a-looo-hoonnnneeee”

Op dinsdag:

Was ik alweer thuis.  Met de kerstversiering en de triestige boom uit het vorige postje.  En het bezoekje met de verse soep aan mijn meme.  Ons meme is niet meer zo quick als in het begin van het jaar, de 96 jaren beginnen door te wegen en we moeten er ons bij neerleggen dat alles wat we nu nog ervaren met meme surplus is.  Hoe jammer ik het ook vind om zoiets te moeten schrijven.

’s Avonds volgde ik een kookles.  Die zin alleen al is zo danig surreëel, ik  wijt het aan mijn afscheid van facebook, de nood om mij onder de mensen te mengen is precies groter nu.  Een kookles is nu eigenlijk echt niets voor mij.  Alleen al om de volgende redenen:

– “ge kunt dat ook klaarmaken in uw blender”

Mijn blender staat op de zolder.  Ik vind voorlopig alleen de gietkan terug, de rest blijkt spoorloos (maar ik hèb wel een blender!)

– “uw coquilles mag je niet te lang aanbakken, je weet dat hé”

no comment, behalve tegen mijn buurvrouw die ook echt mijn buurvrouw is “zijn dat dan die Sint-Jakobsnoten die op dat blad staan?” Ik wed dat ze me nog steeds aan het uitlachen is.

– “voor dat dessertje kun je restjes van een cake gebruiken”

Een restje van een cake?  Kan dat in één zin voorkomen?

– “19u30 als startuur van de les is toch echt wel vroeg hoor, tegen dat ik mijn menage heb gedaan”

Om 18u30 lag Pieter op de grond met een deken over zich te doen alsof hij sliep omdat we onnozel aan het doen waren met de klein.

op woensdag:

Was het een werkdag.  Ik had om 17u gedaan zoals de meeste medemensen blijkbaar want ik moest nog naar de SPAR om broodbeleg.  Daar leek een bom ontploft.  De parking explodeerde en met de smukregen en de donkerte was het uitkijken om geen brokken te maken.  Om 17h gedaan hebben is eerder een uitzondering dan een regel waardoor ik het niet gewend ben om op zo’n tijdstip in een winkel te komen.  Ik vermoed dat het dan altijd zo druk is of anders hebben al die mensen echt hun best gedaan om mij te verwonderen.

op donderdag:

Mag ik straks naar de dokter met een groen snotterend, koortsig en diep hoestend kind.  Deze avond krijgt hij nog de schooltest bij Kind en Gezin.  Ik wed dat hij peuterpuberig “neen” zegt tegen alles wat ze hem opdragen.  Soit, naar school gaat hij toch hoor, hij is er volgens mij echt klaar voor.  De mama volgt. . .op het gemak. . .