door Het voorbije weekend was gepland om met heel mijn familie in Frankrijk op onze luie kont te zitten. Het werd afgelast na de heropname van mijn meme. Thuisblijven voelde als de meeste normale zaak aan, hoe zou je zelf zijn als je moeder van 96 het moeilijk heeft? Maar ineens sta je daar met 3 volle lege dagen. Toen ik vrijdagochtend de krant uithaalde was ik ervan overtuigd dat de krant van de dag ervoor was blijven zitten. “Vrijdag? We zijn toch geen vrijdag zeker? Of zou Jimmy de verkeerde krant geleverd hebben?” Zoveel zinnen in mijn hoofd waren er nodig om te beseffen dat het wel degelijk vrijdag was. Jimmy is trouwens onze “krantenboer”. Eigenlijk wel een vreemd woord “krantenboer”, ik vermoed dat hij zijn eigen kranten niet kweekt? En Jimmy is de vriendelijkheid zelve, als je in zijn gazettenboetiek binnengaat word je door hem of zijn vrouw verwelkomd alsof je de queen herself bent. Dus de vrijdagkrant was even een ontgoocheling want ik kijk altijd uit naar de weekendkrant. Het kruiswoordraadsel is mijn zaterdagochtendwerkje. Er zijn niet veel dingen die ik opeis maar als eerste aan de kruiswoordpuzzel beginnen is er toch één van. Zo’n bemukkeld vel papier, dat schrijft niet goed en ik haat het om letters te corrigeren. Niet dat ik pretentieus wil beweren dat een ander zijn oplossingen verkeerd zouden kunnen zijn. Neeneen. . .
Zaterdagochtend deden we dè boodschap van het najaar. De boekentas.
Ik was in die winkel al eens binnengesprongen eerder in de week om te zien dat ik daar wèl een ruime keuze had aan kleutertasjes. Hij koos voor “de autobus”, nadat ik een truc vanop het werk toepaste. Ik bood telkens twee rugzakjes aan, hetgeen hij verkoos bleef ik vasthouden, het afgewezen rugzakje verving ik door een volgend. De autobus scoorde volle bak en hij werd niet meer gelost.
’s Avonds hielden we dan toch ons jaarlijkse kerstfeestje bij mijn ouders aangezien dit ingepland stond om in Frankrijk te doen. Stuffed Turkey! Ik had nog nooit zo’n kalkoen zien dichtnaaien en als keukennitwit vond ik het allemaal geweldig spectaculair. Ik dacht zelfs vuurwerkflitsen in de verte te zien. Het moment dat ik de twee kanten moest helpen vasthouden terwijl mijn broer de giga kalkoen met een dikke naald dichtmaakte, machtig! Nigella zou zo trots geweest zijn op mij. De vulling werd gemaakt door mijn schoonzus die jammergenoeg kotsend was thuisgebleven. Ter info: het kotsen en de vulling hadden niets met elkaar te maken. Thank God for that!
En uiteraard waren er al kerstpakjes! De fietstas van mijn dromen:
Mijn broer kent mijn smaak want dit vind ik geweldig!
En zondag besloten we toch naar een eerder afgebelde familiebabyborrel te gaan waarop ik een beetje veel mensen bij mij thuis uitnodigde om vanavond te komen eten. Het originele plan (voordat we de babyborrel bezochten) was een avondje met mijn Amerikaans nichtje en haar vriend die in het land zijn, we zouden met zijn zessen zijn. Nadat ik gisteren nog enkele nichten en neven zag eindigen we vanavond met 11 volwassenen en 3 kindjes. Whatever, dan zitten we gewoon iets dichter. Lasagne galore!
Shout your heart out 
Die info over het (gebrek aan) verband tussen kotsen en het vullen vond ik heerlijk !
Beroepsmisvorming! En ik heb na vijf minuten eindelijk door dat er idd een bus op de rugzak staat.. ik dacht ‘huh? ’t is Toch ene met een ster???’
haha, las het stukje over de kalkoen (moest je dan zijn poten bij elkaar houden of gewoon zijn vel dicht drukken ?) en de vulling, grappig beschreven.. Alhoewel, ik denk dat als je de vulling na het eten uit… de gelijkenis wel treffend moet zijn 😉
hehe de poten kwamen vanzelf mee als je het vel dichthield, dan met een dikke naald en keukentouw toenaaien, zalig.