De Marbel is te ver weggerold. . .

Wijzend naar de porte-fenêtre riep mijn zoon daarnet keihard:”Kijk, Poesje thuis!”.  Mijn hart maakte een sprongetje, een zenuwachtigheid maakte zich ineens meester van me toen ik me omdraaide.  Marbel?  Inderdaad!  Daar wemelt iets op het terras-in-spé. . . de kat van de buren.  Ook rost, langharig en all over the place.  Maar geen Marbel.  Na 4 weken is de hoop op een terugkomst volledig afgebrokkeld en blijft er nu alleen de aanvaarding over.  Aanvaarden dat ze niet meer naar huis komt, dat ze waarschijnlijk in kittyheaven is of een nieuw onderkomen heeft gevonden bij iemand die haar wel catisfactions serveert.  Het was een geweldig mooi dier, gekend door de buren om haar specifieke uiterlijk.   Ze werd niet graag geknuffeld als het initiatief niet van haar kant kwam, hoe zeggen ze dat, katten aarden naar hun baasje?  Ik mis ze soms wel.  Zeker als ik foto’s van haar spot in mijn gsm.  Wat ik dan wel weer gemakkelijk vind is dat ik gerust mijn vlees in de pan kan laten sudderen zonder dat ik schrik moet hebben dat het lapje ineens op de grond ligt met een hoop kattentanden erin geprent.  Of dat Ilja haar achterna gaat zitten en als reactie een kattenklauw in zijn wezentje zal krijgen.  Maar toch, als ze nog wil terugkomen, de deur zal opengaan. . .

Marbel, zonnebadend in betere zomertijden