Marbel – Shout your heart out

juli 25, 2014

Goodbye my friend

Hoe je het ook draait of keert: een huisdier, dat is part of the family. Als je geen huisdieren hebt kun je dat niet begrijpen denk ik. Gisteren was de thuiskomst minder fraai voor mijn liefje. Iemand had Marbel aangereden: dood. Marbel was al vijf jaar onze huiskat. Ze kwam als klein kattejongsken bij ons wonen toen we ons vorig huis kochten. Ik bleef me maar verwonderen over de lengte van haar haar. Ze bezat een enorme vacht in de meest bonte kleuren. Ros, wit, grijs en zwart, ze was het misschien niet maar ze had wel de looks van een raskat. Pieter begroef ze toen ik thuiskwam zonder dat ik haar nog heb gezien, ik wil geen dood dier in mijn gedachten, ik wil Marbel herinneren als een levendige kat, die antwoordde als ik haar aansprak. Ok, het was maar “mjaw mjaw” maar wij verstonden elkaar. Een kat die op me kwam slapen als ik een middagdutje deed of die keihard wegspurtte als Ilja haar spotte. Er zijn ergere dingen in het leven, maar het doet wel vreemd zo zonder dat ankerende kopje aan het keukenraam.

Dat je volle bak mag rocken in Kitty Heaven Marbeltje.

juli 18, 2014juli 18, 2014

Meer moet dat niet zijn #4

Sommige mensen danken De Goede Heer voor alle voorspoed. Ik geniet er gewoon van zonder m(h)eer.

Op een semi-regenachtige zondagvoormiddag naar zee trekken. Er was geen kat want het miezerde. Dat maakte het extra gemakkelijk om mijn zee-afwijzing ongedaan te maken. Het is redelijk goed gelukt. Ik zou er nu niet meteen naartoe trekken op een hete dag zoals gisteren maar ik ga er zeker wel eens terug in het verlof. Gewapend met kinderarmbandjes met telefoonnummer, een stel goeie ogen en een schopje en een emmertje.

Ik schrok wel van de hoeveelheid zeedierafval.

De pony met de pony. We noemen hem Rod Stewart. Need I say more?

Het lief had veel geduim/instagramliefde nodig bij zijn laatste examen. Nu is het nog eventjes duimen voor de uitslag al heb ik er alle vertrouwen in dat het goedkomt.

De meme kreeg een verjaardagskaartje. Het is wonderbaarlijk, hoe slecht het er de voorbije winter voorstond, zo goed is het nu de laatste weken.

Mijn broer werkt voor Knack. Bij aanschaf van een abonnement kreeg je een dolce gusto apparaat als geschenk. Uiteraard moest ik hierna een bestelling doen op de site van Nescafé. Want je kunt toch niet de gewone espresso daarin klaarmaken? Zo met uw knack lezend. Gaat toch gewoon niet.

Het is ook mooi meegenomen dat ik zijn column kan lezen. Blijkt de rest van het magazine ook nog mijn ding te zijn. Drie keer prijs! (“Nokel Roderik! Waar is Tante Tine?”)

Marbel aan het legefakken deze ochtend. Het was pas toen ik de foto had getrokken dat ik zag dat er vlakbij haar hoofd een dode muis lag. Gezellig. En zeker nadat ze al een spuugske had gedaan in onze gang na haar ochtendgroet. Gezellig tot de tweede macht. Ze is de hele nacht buiten en het moment dat ze binnenkomt ’s morgens braakt ze. Kwestie van het niet op een ander te doen.

Maar verder zie ik ze graag hoor.

juni 9, 2014

Pouring misery down on me

Gisterenochtend kwam onze kat toe met een levende mol in haar bek. Zoals het een goeie jager betaamt speelde ze nog eventjes met het dier om het daarna de genadeslag toe te dienen. De natuur kan wreed zijn.

Dat was gisteren.

Frisse lucht waait moeizaam door het schuifraam deze avond. De warmte baande zich toch een weg door ons huis en stapelde zich langzaam maar zeker op. Hoeveel rolluiken we ook trachten dicht te houden, de hitte zit toch binnen. De voorbije dagen moesten we vier keer vluchten voor regen en onweersbuien. Op zaterdag bevond onze geplande barbecue zich onder de parasol. Funny enough stopte het met stortregenen als al het vlees gebakken was. Ik vermoed dat het Moeder Natuur haar manier was om ons aan te sporen meer vegetarisch te eten. Vanmorgen eindigde ons rommelmarktbezoek onder een partytent, gelukkig hadden we toen reeds een geweldige houten terraston gescoord. Deze middag ruimden we net op tijd de gedekte tafel af buiten om even later de regen over onze nieuwe klinkers te zien spetsen. Na de middagbui -die overigens na het middagmaal weer voorbij was – echt the universe is trying to tell us something– klemde ik mijn zoon tegen me op de kevertjesbaan in Bellewaerde. Terwijl we naar beneden roetsjten kletterde de regen in onze smoel. Even later paaiden we hem met een veel te duur artificieel smakend ijsje onder -wederom- een parasol. Parasolregendruppels veranderden in watervallen gekleurd door het rood van de Coca-Cola-reclame die ons voor de bliksem behoedde. We zaten droog maar het weer maakte wederom een einde aan onze planning. Ik kon het kleintje een verhaal over “de leeuw moet nu vlug gaan schuilen in zijn leeuwenholletje voor de regen” wijsmaken terwijl we na een uurtje (gelukkig kozen we ook dit jaar voor een abonnement) terugkeerden naar de propvolle parking. En nu is het rustig. De vogels fluiten hun avondconcert. Het contrast met de hagelstorm die de voorbije nacht over ons huis woedde kan niet groter zijn. David Dehenauw wist te vertellen dat een hagelbui gemiddeld 6 minuten duurt. Wel in die gemiddelde 6 minuten werd ons pas klaargemaakte zomerterras omgevormd in een hagelsteen/modderboel. Mijn echtgenoot moest om 00u45 onze tuintafel bij de buren gaan zoeken, er was een kabouter weggevlogen samen met een vensterbankbloembak en de mooie bloempot die ik als attentie van onze barbecuevrienden had gekregen (op de foto van gisteren zie je hem nog mooi blinken op de tafel buiten) werd op de glijbaan teruggevonden. Zo jammer. Het mooie potje was aan alle randen een stukje kwijt, de bloemetjes waren doorweekt. Ik besef maar al te goed dat we veel geluk hebben gehad, er zijn mensen 10 km verderop wiens dakvensters werden doorboord met hagelbollen de grootte van een vuist. Er wordt weer onweer en hagelslag verwacht maar vandaag zijn we voorbereid. Alles wat los kan vliegen staat binnen of zit vast. Ik wacht rustig met mijn mollenvanger op het voorspelde onweer.

Een geamputeerde arm en zijn werkmateriaal kwijtgespeeld in de strijd. Een echte oorlogsheld!

mei 7, 2014

Whiskasboy

Zijn glijbaan. De nieuwste waw-factor in het leven van mijn bijna 3-jarige zoon. Ik ben blij in zijn plaats, hoe hij zwaait naar mij als hij bovenstaat, zijn gezichtje als hij beneden komt, het is elke euro die het ons gekost heeft waard. Deze week was de zon dan nog eens voorradig wat het buitenspelen alleen maar leuker maakte. Ik was aan het roefelen in huis terwijl hij buiten trappelde. Ineens zag ik hem niet meer. Het was verdacht stil. Het is nooit goed als het stil is. Niet dat hij ergens naar de straat kan, maar mijn hart staat altijd een beetje stil op zo’n moment. Een vluchtige blik later gebeurde er dit: de munchkin zit op zijn knieën bij Marbels etensbakje. Ik zie hem een kattenkorrel nemen en in zijn mond stoppen. En je moet weten, hij neemt dan nog geen korrel van het verse voer, neen, hij neemt er één die naast de bak lag op de grond. Zo’n verlept stukje dat al in de regen heeft gelegen. Ieuw! Tegelijkertijd merkt hij dat ik hem zie. Ik zie die hersentjes werken:”o-ow!” Ik doe de deur rustig open, hij schiet in paniek, graait nog vlug enkele verse kattenkorrels en vlucht de hoek om naar de zijkant van het huis. Tegen dat ik bij hem ben zie ik hem nog net de meegegraaide kattenkorrels in zijn mond proppen. En knabbelen dat hij deed. Ik kon het horen kraken tot twee meter verder. De moeilijkste opdracht op dat moment was zeker mijn lach inhouden, en al evenzeer toen ik even later zijn gezicht observeerde. Van heerlijk uitlachend knabbelen ging het over naar een paniekerige grimas en ineens riep hij “is niet lekker! is niet lekker!” Ik nam hem mee naar de kattenbak en zei “Ilja, dat is poesjeseten, je hebt Marbels eten opgegeten, dat mag niet hé?” De schuldige blik in zijn ogen en het feit dat hij net niet begon te kokhalzen zal al een les op zich geweest zijn. Beetje water hebben?

Ik vraag me af hoeveel keer ik het volgende zal moeten horen deze week: “Mamaaaaa, poesjeseten, dat is niet lekker hé” “Nee jongen, dat is niet lekker”.

januari 2, 2014januari 2, 2014

Maaaaar die kat kwam weer. . .

Een telefoontje daarnet van mijn vriendin die in het “centrum” van de gemeente woont (wij wonen “op den buiten”, zo’n 2 km verder):

“Ik denk dat Marbel in onzen hof zit, ze gelijkt er alleszins goed op”

Ilja en ik stonden net op het punt om boodschappen te doen dus we sprongen direct in de auto en reden op aan haar woning.

En daar kwam ze afgelopen! Recht in mijn armen! De Marbelkat. Zeven weken is ze weggeweest, ze zat dus de hele tijd in de buurt van waar ze is verdwenen. En dat terwijl ik drie keer per week daar passeer tijdens het lopen.

Ze is niet vermagerd, ziet er goed uit en blijft nu de hele tijd in de buurt van ons huis. Sinds deze middag is het zicht op mijn achtertuin nu weer “inclusief kat”.

yeyyyy!

(en nu hopen dat ze niet terugloopt van waar ze komt, misschien kreeg ze van andere mensen wel heerlijke whiskas in plaats van everydaypotjes van de colruyt, damn you catnappers!)

december 27, 2013

Gepratel en getruzzel

– Telefoneren met iemand terwijl je die persoon tegelijkertijd ziet in de verte. Ik hoor nooit wat ze zeggen omdat ik zo danig probeer te kijken naar wat ze zeggen. Dan eindig ik met een waardeloos telefoongesprek waarvan ik de helft niet heb begrepen of ik kan me niet meer herinneren wat ik juist geprateld heb.

– Ilja die uit drie carrousels de oudste kiest “met de bootjes mama, kom, mama, naar de bootjes” en ik die toegeef, want zijn gezicht alleen al is goud waard als hij plaats neemt in zo’n ding. Dan laten ze nog eens de truzzel (“de floesj” zoals ze in Leuven zeggen) in zijn gezicht zwieberen en het enige dat hij doet is giechelen van plezier en wij maar roepen “pak hem maar!” Tegelijkertijd met de tien andere ouders die hetzelfde roepen naar hun kinderen uiteraard, alleen hebben die kinderen wèl begrepen dat het geen kietelding is. Het rare is, als ouder ervaar je evenveel een strijdgevoel als je kind dat ding probeert te pakken, gewoon omdat je jezelf nog steeds herinnert hoe machtig het was als je de truzzel had. De papa die naast me stond kon zijn triomferend gezicht alleszins niet verstoppen toen zijn zoon hem pakte. Ik was blij in zijn plaats.

– Eindelijk een afgewerkte keuken hebben, waarbij de dampkapbuis weggewerkt werd en we tijdens Dirk-stormen niet meer naar zo’n freaky bewegende buis moeten zitten kijken. Ik zag ook ooit een dikke zwarte spin via de ruimte naast die buis kruipen, jukkie. Doet me weer onze Marbel missen. Vroeger hield ik haar in de lucht bij zo’n vies dier, als ik geluk had merkte ze het op, als ik nog meer geluk had deed ze moeite om eens een poot uit te steken zodat ze hem kon trachten te pakken. Een spin, dat kraakt precies nog tussen kattentanden.

– Beseffen wat je tekort komt als het eens kapot is. Mijn haardroger was al een tijdje aan het tegensputteren, pas toen hij begon te stinken naar verbrandigheid wou ik toegeven dat het misschien tijd was om het ding te vervangen. Ik dacht altijd dat mijn haardroger niet echt van belang was, ik laat mijn haar meestal “aan de stake” (aan de lucht) drogen, maar sinds ik mijn haardroger ~~in de vuilbak heb gegooid~~ naar het containerpark heb gebracht (u-hum) blijk ik het luidruchtig ding ongelofelijk te missen. Het eigenaardige aan haardrogershoppen zijn de prijsverschillen die daarop zitten. Dat varieert van 19 euro tot 69 euro. En dan al die extra stukken die daarbij zitten. Ik weet niet eens wat het verschil is tussen al die opzetdingen. Veel kastvulling of minder veel kastvulling. Zoiets?

december 19, 2013

De Marbel is te ver weggerold. . .

Wijzend naar de porte-fenêtre riep mijn zoon daarnet keihard:”Kijk, Poesje thuis!”. Mijn hart maakte een sprongetje, een zenuwachtigheid maakte zich ineens meester van me toen ik me omdraaide. Marbel? Inderdaad! Daar wemelt iets op het terras-in-spé. . . de kat van de buren. Ook rost, langharig en all over the place. Maar geen Marbel. Na 4 weken is de hoop op een terugkomst volledig afgebrokkeld en blijft er nu alleen de aanvaarding over. Aanvaarden dat ze niet meer naar huis komt, dat ze waarschijnlijk in kittyheaven is of een nieuw onderkomen heeft gevonden bij iemand die haar wel catisfactions serveert. Het was een geweldig mooi dier, gekend door de buren om haar specifieke uiterlijk. Ze werd niet graag geknuffeld als het initiatief niet van haar kant kwam, hoe zeggen ze dat, katten aarden naar hun baasje? Ik mis ze soms wel. Zeker als ik foto’s van haar spot in mijn gsm. Wat ik dan wel weer gemakkelijk vind is dat ik gerust mijn vlees in de pan kan laten sudderen zonder dat ik schrik moet hebben dat het lapje ineens op de grond ligt met een hoop kattentanden erin geprent. Of dat Ilja haar achterna gaat zitten en als reactie een kattenklauw in zijn wezentje zal krijgen. Maar toch, als ze nog wil terugkomen, de deur zal opengaan. . .

Marbel, zonnebadend in betere zomertijden

november 25, 2013november 25, 2013

en wat hebben we gemist?

Niets eigenlijk. Ik dacht dat ik het moeilijk ging hebben maar het was pipinootjes en een stuk taart! Ik had ook geen tijd om iets te missen de dag ging zo danig vlug. Ahja, ik heb één keer mijn dataverkeer aangelegd om te gaan lopen en zondagmorgen vond ik in mijn inbox een mailtje van Runkeeper om mij te proficiateren “A new record for running”. Er stond zelfs zo’n blauwe medaille met een ster bij, want ik liep voor het eerst in jaren meer dan 5 km – stilte – om het geluid van jullie schouderklopjes goed op te vangen –

Wat we wel deden op internetloze zaterdag:

“Mee met de tjoeketrein!” Ilja maar zwaaien naar de trein toen die het station binnenreed waarop de bestuurder toeterend tot stilstand kwam. Geweldig zicht trouwens hoe iedereen (inclusief mezelf) op het perron zich daardoor een accident schrok. (I nearly peed a little)

We zijn sinds dit weekend niet meer getrouwd, mijn echtgenoot bracht zijn trouwring binnen om op te blinken en loopt nu dus vrijgezellig rond, althans enkel rings-gewijs voor de geïnteresseerde dames of heren die op zo’n dingen letten. Na drie jaar stonden er al massa’s krassen op ~~zijn ziel.~~ (Komt ervan –> met mij trouwen, da’s afzien, wie wil dat nu?)

Van zo’n artikels krijg ik altijd een beetje de jibbies. Er zijn zoveel mensen die wegens financiële redenen nooit op zo’n evenementen geraken en dan mogen de BV’s altijd een rondje gratis gaan. Het enige wat ze moeten doen is met hun kop in de krant gaan staan en zeggen dat het goed was. Er is NIEMAND die zegt dat de show slecht was. Ze weten wel dat ze Herman Brusselmans niet moeten uitnodigen “Ik kreeg er eigenlijk acuut het schijt van, gelukkig moest ik ook voor de toiletten niet betalen”. En wie zijn die BV’s eigenlijk de dag van vandaag. Ruth Reeckmans, van een TV-programma dat ik nooit bekijk, Joke Van de Velde die jaren geleden eens op de hoogste blok op een podium stond en Gert De Mangeleer, blijkbaar een kok, moet die eigenlijk niet staan koken, waar is de tijd dat koks geen sociaal leven hadden. . .

En de poes is weer weg. Al een week ondertussen. Ze ging mee wandelen toen we vorig week het Duits kerkhof bezochten 2 kilometer verder en sinds dat punt is ze spoorloos. Een kat die mee gaat wandelen? Het is nog gebeurd, ik vermoed dat ze na al die jaren hondentrekjes begint te krijgen. Ze antwoordt ook als je iets tegen haar zegt en ze kan ook de negeertruc heel hard hanteren. Nu is het leeg rondom ons huis, geen plantenbakken die verwoest worden, geen gejank aan de voordeur of geen klauwende pootjes naar kinderhandjes. Rol maar vlug terug Marbel, je mag een potje extra janken van me.

november 13, 2013

Marbelmuffel

Yes! Een ei! Het zijn de kleine dingen in het leven die het maken hé. Het is al het tweede ei dat we zien in het heropgebouwde kippenhok, ééntje was jammergenoeg al opengepikt door de hongerige kippen. Ze bleven wel heel lang in hun hokje nadat ze terug werden “vrijgelaten”. Ik vreesde even dat ze overspannen waren en het depri-chicks gingen worden maar nu dartelen ze vrolijk in hun kippenplein rond. Voor zover een kip kan dartelen uiteraard. Ik stel mij direct “kip in galop” visueel voor. Tjakka! Nog een klets op de kippendij erbij!

En kijk eens onder hun pootjes:

Gras! Zo hoog dat er al een schaduw van bestaat! Gras met een schaduw. . . nog zoiets kleins om te koesteren.

Lang geleden dat deze vriendin nog binnen mocht komen. De relatie met de mustiekat is erop verbeterd, al zegt hij soms nog wel eens “poesje mag niet bijten” waarop ik moet zeggen “jij mag niet in poesje’s oogje prikken hé”. Conversaties met een 2-jarige. Haar vacht is in enkele weken ook verdubbeld, een vellen frakske waar menig bontliefhebber jaloers op zou zijn.

En ja, onbeschaamd, ik kocht de flair van deze week. Ik schrok dat dat 2,5euro kost. Meer dan een brood, al gok ik hoeveel een groot brood nu eigenlijk kost aangezien ik het steeds zelf maak. Eén artikel deed me wel luidop lachen:

Ein bisschen deutsch: PARTYMUFFEL! Dè max! Du bist schön ein partymuffel! Muffel klinkt zo danig bemuffeld dat je er alleen maar iets saai bij kan denken.

Du partymuffel!

september 9, 2013

En dan hebben we het nog niet over de langpootmuggen gehad!

Dat alles precies verandert op 1 september als die grote vakantie ineens voorbij is. Het weer lijkt zich dit weekend ook ineens te keren, alsof het weet dat de 21e echt de deadline is voor de zomer. De wegen zijn op slag 10 keer drukker, het valt te overwegen om de stad te vermijden rond 16u30 als alle middelbare scholen hun leerlingen buiten jagen, sigaretten aanstekend, rugzakken half en half op hun rug. En Eva Mouton had het er twee weken geleden ook al over: vieze spinnen. Godver, dat zijn pas ellendige beesten. Er liep er één over onze keukentafel deze morgen (“Neen!!! Niet met de smeerkaaspot doodslaan!”), ik zou zeggen: smakelijk. Het is minder erg als ze stil in een hoekje zitten, of buiten ergens. Het ergste is als ze opgejaagd rondwandelen, met die enge tengels van hen en die venijnige kop. Ik gebruik soms Marbel als spinnenpakker door haar in de lucht te houden voor zo’n potencreep. Het enige wat ze echter doet is haar kop draaien naar mij en mij the look geven. Als je wil weten hoe “kijken als een zieke koe die een trein ziet passeren” eruit ziet, be my guest, en breng een spin mee. Trouwens, de geelgroene boogers zijn ook terug op mijn zoons’ bovenlip, hij redeneert “waarom een doekje gebruiken als je een tong hebt?” en wederom. . . smakelijk!

bron: http//evamouton.wordpress.com