Anyway the wind blows

Ik was er een jaar niet goed van.  Het moederschap shook me to the core.  Ik was er wel klaar voor en ik was voorbereid, maar toch kun je het pas ervaren hoe het echt is als je dat kleine monstertje ’s nachts een flesje geeft en hij na gulzig slurpen en burpen weer pardoes in slaap valt.  Gelukkig deed hij dat ook altijd bij ons.  We mogen niet klagen, we hadden een droombaby.  Toch heeft het een jaar geduurd eer ik weer volledig mezelf was.  Mezelf met extra capaciteiten weliswaar.  Moederschapscapaciteiten.  Als moeder ben ik onlosmakelijk met mijn kind verbonden.  Er is altijd een zorg.  Als het niet rechtstreeks is terwijl hij wordt gewassen, bemoederd en je er consequent mee aan het peuterpuberen bent, het is in je achterhoofd.  Is hij wel ok?  Wat zou hij aan het doen zijn?  Is hij braaf?  Zal hij moe zijn?  Zal ik hem nog zien?  Wat gaan we dit weekend eens doen? Mijn lief en ik nemen het er wel eens van en brengen hem naar oma om te slapen.  Beiden partijen vinden dit leuk en we kunnen eens gaan en staan waar we willen.  Maar toch, je mag aan het andere eind van de wereld zitten, er wordt toch nog steeds over hem gepraat, aan hem gedacht.  Alsof hij telkens met ons mee gaat.  Je kunt je van je kind niet losschudden.  Ik voel me iedere Moederdag meer en meer een mama.  Toch blijf ik als mama ook vooral mezelf.  Ik hoef tijdens een vriendinnendate niet altijd over Ilja te praten, maar ik zou het wel kunnen moest ik dat willen.  Het is gezond om ook naast je kind een eigen leven met eigen hobby’s te hebben, bezige mama’s zijn gelukkige mama’s?  Ik kan alvast één ding zeggen: deze mama is gelukkig, met of zonder moederdagcadeau’s.  Al ben ik ondertussen wel razend benieuwd naar wat hij op school heeft gemaakt voor me…