door We werden er de voorbije dagen een beetje gek van, van dat kind van ons. Luisteren lijkt deze week pas ergens op het einde van zijn woordenboek te staan terwijl “godverdomme” ergens op de eerste pagina’s staat. Het is een moeilijk gebalanceer tussen verbaal belonen en apart zetten om af te koelen. Terwijl ik enkele weken geleden dacht dat het peutergepuber een beetje aan het overwaaien was kon ik gisteren na zo’n heavy tweedaagse mijn frustraties moeilijk de baas. Ik was blij dat hij sliep. Tegelijkertijd voel ik me schuldig. Een gezond, lief opgroeiend kind, actief en content. Er zijn mensen die zouden tekenen en er hun hebben en houden meteen voor zouden afstaan om dit te kunnen krijgen. Gelukkig zijn we met twee om hem op te kweken en delen we de moeilijkere dagen. Want “de papa” is ook sterk aanwezig tijdens de opvoeding van ons gebroed. Ik geef toe dat ik de basislijnen van de opvoeding uitschrijf maar we gaan regelmatig in overleg over hoe we het zien. Zoals de “thuis geen televisie overdag”-regel. Ik dacht dat het ons nooit ging lukken om dit vol te houden en misschien sneuvelt de regel wel ooit. Maar nu ben ik vooral blij dat ik niet moet zitten ontbijten bij kwakende Nicolodeon-figuurtjes. En ja, ik hoor u achter uw laptop wel roepen “haha, wacht maar tot ze ouder zijn!” Whatever, dat zien we dan wel, maar nu komt kabouter Plop hier pas binnen als het speelgoed in de bakken zit. Hij moet het maar weten, met zijn belachelijke muts ook. Ik kan er vanop aan dat mijn lief dezelfde afspraken toepast als ik straks ga werken. Ik hoef niet de hele werkdag ermee in te zitten dat hij er alleen voor staat met de kleine patat, hij doet dat goed. Een papa op zijn plaats. ’s Morgens als hij wakker wordt roept de munchkin “papaaa”, als ik binnenga vraagt hij “papa slaapt nog?” of “papa is gaan werken?”. Maar mama is toch hier? Dat lijkt minder indruk te maken dan dat PAPA! er is. Ergens weet ik ook wel dat hij PAPA! associeert met “vrije dagen” aangezien hij ervan uitgaat dat het weekend is als we er allebei zijn, maar het is wel aandoenlijk die vader-zoon-liefde. Ik mag mijn handjes samenleggen met zo’n man. Ik besef dat maar al te goed. Gelukkige Vaderdag liefste!
En nog een reden om de tv niet teveel op te zetten: irritante deuntjes die de hele dag in je kop blijven zitten
Shout your heart out 
🙂 Mooie ode aan je partner !
Lief blogje, en ja kindertjes,, het gevoel om ze achter het behang te plakken , hoort er nu af en toe even bij!