avec deux boules avec du chocolatte é madame

De zee, wij gaan daar nu eens bijna nooit.  Het is nochtans niet ver rijden, maar de zee is precies nooit een optie.  Bij Kerygma zie ik foto’s die er geweldig amusant uitzien en ik denk bij mezelf: waarom ga ik nooit naar zee?  Mijn innerlijke pessimist zeg dat ik daar geen parking ga vinden op warme dagen.  De freak roept: er is geen omheining aan de zee, mijn kind kan er gewoon verloren lopen terwijl ik even mijn zonnebril tracht te vinden in mijn sjakosj.  En dan ga ik door dat zand moeten crossen en roepen achter hem terwijl de paniek steeds groter wordt.  De chiller zucht: er is teveel volk aan de zee, ze zullen mij daar crushen met hun plakkerige zomerhanden.  Aan de zee zit er overal zand aan je, aan je tenen, aan je kleren, aan je ijscrème.  De anti-zonneklopper wappert: er is geen schaduw aan de zee.  Het kind in mij zegt: je kunt verdrinken in de zee.  Trust me, ik heb het aan den lijve ondervonden.  Een vreemde meneer kwam me redden, al een geluk of deze blogster was nooit +5 jaar geworden.  Iedere ijverige psycholoog wijt mijn zee-afwijzing aan dat kleine trauma, maar in feite denk ik niet dat dat er iets mee te maken heeft.  Het spreekt mij precies echt niet aan, zo naar de zee crossen.  In de winter voor een wandeling, ja dat wel.  En zeemeeuwen die op uw vest kakken.  Maar kijk, in de zomer, ’t is wel eens het proberen waard, I could prove myself wrong en misschien heeft mijn kind wel de tijd van zijn leven zo in het zand en in dat vieze water met die kwallen. En dan kan ik mijn Frans oppoetsen, om een crème te bestellen.  “Toch een beetje een vakantiegevoel!” roept de optimist in mij.