Kerststukjesnostalgie

Het was vorig jaar deze periode dat het minder begon te gaan.  Tijdens het maken van de grafstukjes begin november begon haar lichaam te staken.  Op je 96 lijkt me dat helemaal niet zo bijster vreemd, dat je lichaam er ineens genoeg van heeft.  Stel je maar eens in de plaats, bijna 100 jaar elke dag op gang komen, zonder tegenpruttelen, en wij maar klagen dat we tot ons 67 moeten werken.  Het ging slecht, het ging slechter, het ging bijna dramatisch…De dokter zei “nog enkele weken, misschien maanden”.  Een jaar later doen we dit:

“Meme, ik kom schooien, kan ik gerief voor kerststukjes lenen om op het werk er enkele te maken?”

“Joaj, ba joaj (als in “ja hoor”).  In ’t kot ollachter, en in de kelder en kikt nog e kir in ’t velokot.”

” ’t Is goed, ik ga wel kijken, blijf maar binnen, ziet daj een toppeer maakt.  (een val).”

“En je peist gie zeker dak ik nie kun’n goan?”

Ik vertelde er maar niet bij dat we vorig jaar na nieuwjaar haar bijna naar toilet moesten dragen, dat we enkele keren met een hele bende aan haar bed stonden “want het was voor ieder moment”.  Ik dacht terug aan het feit dat er elke avond iemand bij haar sliep, soms waren we met twee omdat het zo inspannend was.  Neen, ik trappelde achter, op zoek naar kerstgerief.  En ik trappelde naar de kelder waar ze wijselijk boven bleef staan, wijzend met haar stok “en in die doze, kikt doa ne kjir“.  Ik zei niets en vroeg haar mening over welke takken ik het beste uit haar hof kon plukken en of ik die eerst moest drogen (“ba neen, dat droogt zichzelf”).

Ik bedankte haar, ging naar het werk en maakte kerststukjes “meme-style”.

Ze zijn iets bombastischer uitgevallen, maar voor een eerste keer zijn ze relatief gelijkaardig aan die van meme.  Al zijn die van meme slechts een herinnering meer…kerststukjes maken, dat kan ze echter niet meer…