door En hoe is het met de buik? Wordt veel gevraagd de laatste tijd. Dik. En rond. En er wordt al eens aan de wand geklopt. En soms pijnlijk want het kind lijkt soms op twee dagen tijd ineens meer plaats te vragen. Ik heb soms het gevoel dat mijn lichaam niet goed mee kan. Alle kilo’s die ik er het voorbije jaar mooi afkreeg zijn alweer talrijk aanwezig, maar aan de andere kant hoef ik niet te klagen. Mits voldoende rust kan ik blijven werken en de dingen blijven doen die ik graag wil doen. In powernaps ben ik nog beter geworden de laatste maanden. Soms doe ik een tukje van 20 minuten en kan ik er weer helemaal tegenaan. Voor twee uren dan toch, want dan ben ik alweer moe. Cliché cliché, maar het hoort er allemaal bij. Voor de rest hebben we nog maar weinig voorbereidingen getroffen laat staan beslissingen genomen. Zoals “doen we een babyborrel of hebben we daar geen zin in” of “hmm, hoe gaan we het kind zonder voorlopig geslacht noemen” (nog steeds een moeilijke kwestie). Wie als meter en peter wordt gevraagd, dat is besloten, maar de gekozenen in kwestie zijn nog niet op de hoogte. Wat ik me wel afvraag: waarom willen mensen ineens allemaal ongevraagd hun horrorbevallingsverhalen vertellen? “Die van mij was veel te vroeg” “Die van mij was spoedkeizersnede” “Die van mij is 10 dagen overtijd gegaan” “De mijne woog 5 kg en scheurde mij volledig open”. Great. Ik doe als vier jaar geleden en staar iedereen het zwijgen op.
Wat ook opvalt: de mensen die nog twijfelden of ik al dan niet zwanger ben, die durven nu eindelijk zeggen “ah, mag ik proficiat zeggen?” Het zou precies eigenaardig zijn moest ik ineens zo’n buik krijgen van dikkigheid.
Op het werk werd positief gereageerd door de bewoners met typische en atypische vragen:
“Heb je dan ook zo’n rare broek aan?” Ja en ik heb er een hele warme buik door.
“Hoelang ben je nu al zwanger? Drie weken?” Doe er maar 17 bij.
“Slaapt de baby nu?” Kweenie vraag het eens. “Elaba! Slaap je?” Geen reactie “Slaapwel hé”
“Wie is de papa? Is dat je man?” “Is je man blij?” Ja, alléé ik hoop het toch.(dat hij blij is, dat hij de vader is kan alleen hij hopen 🙂 )
Shout your heart out 
Het zijn er misschien twee :).
Je hebt in elk geval je gevoel voor humor niet verloren met de zwangerschap. Tof!
Mijn broer lag met zijn benen naar voor, de navelstreng was rond zijn nek gedraaid waardoor hij helemaal blauw zag én hij woog bovendien 5,4 kg. Is dat horror genoeg voor je? 😉
O, trouwens: wat ik hierboven vertel, is geheel en al de waarheid. Onnodig om te vermelden dat er een keizersnedeke nodig was.
Hihi. Blij dat je er nog mee kan lachen. 🙂 ik luister niet naar die raad. Ik heb het al eens meegemaakt. Een tweede keer zal ook wel lukken zeker?
Ooo dat hard en zacht geklop … sweet memories !
Ik ben toch niet de enige die dat gemist heeft na mijn bevallingen, nee toch ?
Geen horrorverhalen hier, dat kind is erin geraakt, dat zal er dus ook wel weer uit komen 😉
Hard kloppen en niets zeggen ? Het is een jongen !
Maanden en jaren na mijn bevalling had ik nog ‘last’ van fantoomklopjes. Bleken dat mijn darmen te zijn die zich terug op de juiste plaats willen draaien.
Elenore was helemaal gemiddeld qua lengte en gewicht, maar één dagje te laat, en de bevalling was maar een klein beetje pijnlijk, zelfs zónder epidurale (bevallingsbad is een aanrader). Zo kan het ook! 🙂
Ik had een droombevalling. Als afkookskel van jou (remember 🙂 ) floept dat kind er zo uit.