door Indertijd was het mijn beurt, maar gisteren deed de laatste dame van “onze bende” eindexamen van de opleiding die we samen volgden in het volwassenenonderwijs. Het is geen lachertje, een opleiding combineren met een fulltime job en een gezin. De vriendschap die ik eraan overgehouden heb maakt alles goed. Deze vriendinnen zijn speciaal. Uiteraard slaagde onze laatste vriendin en zijn we nu allemaal in het bezit van dat felbegeerde diploma. Er werd gevierd, daar op de koer van onze oude school.
De glazen bleven niet leeg…
Zalig! Achteraf zag ik er zo uit:
Slimme dat ik ben. Zat ik hier vorige week nog het zonnecrèmeseizoen in te luiden, vergeet ik mezelf wel in te smeren zeker? Maar ik had me mispakt aan de hoeveelheid zon op ons terrasje. Het deed geen deugd gisterenavond, en al zeker niet als er een baby op die armen ligt te wrikkelen.
Samen met de zon komen ook de kapotte kleuterknietjes weer boven. Voor elke dag een andere knie. De pleisters doen hier weer dienst.
Met spijt in het hart nam ik afscheid van “Het prisonbreakske”. Mijn favoriete Ilja/Linus-pyjama. Nu het terug in de doos van 0 tot 3 maanden gaat is het definitief gedaan met die kleertjes. Soms doet het wel raar. Wat doe ik met al die babykleren, de gedachte aan “verkopen” doet mij precies een beetje pijn, alsof ik een stuk herinneringen verkoop. Wat ik alvast niet meer ga moeten verkopen is mijn Bugaboo. Die was misschien wel 14 jaar oud, ze deed nog steeds dienst….tot gisteren. Toen zei ze ineens “krak”. Gelukkig had de geweldige meter van Linus nog een Bugaboo in overschot en kan ik verdergaan met hetzelfde systeem.
Ik nam ook afscheid van de kaartenboom. Onvoorstelbaar hoeveel kaartjes er gearriveerd zijn voor de geboorte van Linus. Tot gisteren zelfs nog. Hij houdt het echter niet meer, de boom valt regelmatig om, spijtig want ik hou enorm van wenskaartjes.
Shout your heart out 
Leuk, zo’n kaartjesboom! Ik herken enkele kaartjes die wij ook kregen bij de geboorte van Sep. Die hebben hier ook zo’n 2 maand gehangen, nu zitten ze mooi verzameld in een schoendoos. Ik kan ze niet wegdoen.
Je lievelingskleertjes moet je houden hoor! Ik steek dat in een doos. Bij ons zit er al vanalles in: eerste schoentjes, een toffe tekening, eerste-communiekleedje, het boekje van Kind en Gezin,… De kinderen vinden dat echt de max!
Ik denk ook weer aan studeren maar de combinatie met een gezin zal inderdaad wel niet evident zijn… Grote twijfels dus nog!!!
Van beide heb ik het eerste pakje gehouden maar de rest verkoop ik. In het begin vond ik het ook jammer telkens ik iets wat ik echt mooi vond op de post stak maar uiteindelijk… Iemand kan er maar beter nog plezier aan hebben anders ligt het toch maar op te stapelen in dozen en uiteindelijk moet je het toch wegdoen.
Ik heb er zelf heel lang over gedaan om mijn kinderkleren weg te doen. Dat is met beetjes gegaan. Neem er je tijd voor!
Tja, die zonnecrème heeft toch wel zijn nut, zie je wel :). Troost je, ik ben ook zo’n ‘vergeter’ van het insmeren.
Ik ging net een kaartje opsturen, maar hou het nu maar aan de kant tegen dat mijn tante Germaine tachtig wordt 🙂
Ja man je was idd goed verbrand! Idd een vriendschap dat zal blijven! 🙂