“Gelieve u aan te melden met uw wagen voor het vervallen van het huidige keuringsbewijs”.  Na enkele weken de groene uitnodiging te negeren werd het misschien toch wel eens tijd om mijn wagen te laten keuren.  “Gelieve de wagen aan te bieden in zindelijke staat”.  Hmmm.  Risky business in mijn geval.  Ik trok na schooltijd op afspraak naar de keuring.  De afspraak maken bleek onnodig, in de rayon “zonder afspraak” stond er niemand.  Gelukkig mocht ik vlotjes aanschuiven en jaja, Poetin stond daar weer.  Deze keer met nog drie andere mecaniciens.  Twee van de vier hadden om 16u30 gedaan met werken en schoven mijn wagen door aan hun collega.  Het was plezier alom daar aan het einde van de shift.  Mecanicien 1 commandeerde zijn collega:  “En doe maar een beetje voort hé, dat madamtje moet straks naar huis met haar twee kindjes, en pyjamatjes aandoen en eten geven, ik weet wat dat is!”  Mecanicien 1 bleek een nieuwe papa te zijn.  Poetin riep nog “het was leuk toen je ze maakte, maar nu is het één en al werk hé madamtje!”  Oh yes, ik had de machorayon gekregen.  Such fun!  Linus deed wat hij altijd doet als het te lang duurt: hij begon te wenen.  Ik waarschuwde mijn mecanicien over de zindelijke staat van mijn wagen.  Gevuld met één wenende Linus, één 4-uurtjes-etende-waarommende- Ilja, een wandelwagen, een draagmand, drie zakken boodschappen en 16 liter fruitsap was “zindelijke staat” misschien wel met een korrel zout te nemen.  Mijn mecanicien had er alle begrip voor en lachte zijn tanden bloot.  Ik haalde voor de zekerheid de baby er maar uit en ook Ilja wou graag bij mij blijven.  We schoven door, kind één troostend en kind twee honderdduizend vragen beantwoordend.  Aan het einde van het verhaal bood de mecanicien aan om mijn wagen vooraan te parkeren “zo ben je gemakkelijk met je kindjes, moet je ze niet nog een keer in- en uithalen”.  Oh, thoughtful!  Ik moest echter nog mijn portefeuille uit mijn mestachterbank halen, ik denk niet dat hij van plan was om ook nog eens voor mij te betalen.  Ik stak hem de baby toe: “Wil je hem eens pakken?” Hij aarzelde: “mijn handen zijn vuil”, dat vond ik geen argument, a little autosmeer never killed anyone.  Hij pakte hem uiteindelijk vast en instant begon het…babypraat!  “Ewel kleine broer, waar ben jij nu?”.  Na wat gerommel (en stiekem gegniffel) op de achterbank stak ik mijn handen uit om hem terug te pakken.  Zeker tien tellen bleef ik zo staan, die man was gesmolten.  Ik zweer erbij, één grote plas testosteron daar op die keuringsvloer.  “A woedjiewoedjie, oh, het is lang geleden dat ik nog zo’n kleintje heb vastgehad, die van mij zijn al 10 en 12!”  Nadat hij mijn auto net niet IN de kassa had geparkeerd bedankte ik hem voor alles.  En zeker om mijn auto goed te keuren!

33 reacties

  5. Goh, ik zou ook smelten. Ik heb in heel mijn leven nog maar één keer een baby in mijn armen gehad en dat was, eh, smelten. No better word for this.
    Heerlijke pennenvrucht, Liese.

    Beantwoorden

  7. Een mens zou al eens goesting krijgen om nog eens naar de keuring te gaan…. Of nee toch maar niet. 😉 Met een leasing ben ik daar vanaf hé. Ik werd zelfs een beetje emotioneel van je verhaal…

    Beantwoorden

  8. Als ik de volgende keer naar de keuring moet, kom ik gewoon eventjes je Linus’je halen om mij te vergezellen, he. Strak plan als je het mij vraagt 🙂 (grapje, hoor 🙂 )

    Beantwoorden
  21. Pingback: Emo-TIny | tinyblogt

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s