door My job. Het is zo danig veelzijdig dat ik er wel uren over zou kunnen doortypen. Ik ben opvoedster bij personen met een verstandelijke beperking. Het is moeilijk om hier veel specificaties over te geven als je niet in die sector werkt. Ik ben ook gebonden aan beroepsgeheim dus de foto’s van de vorige blogpost is echt al het verste dat ik kan gaan. Ik probeer het duidelijk te maken in mijn eigen woorden. Mijn werkplek is een leefgroep. Dat houdt in dat dit één groep is binnen een grote(re) organisatie (waar verschillende leefgroepen zijn). Concreet is het bij mij zo dat “mijn” leefgroep deel uitmaakt van een buitenproject. Een huis in de stad zeg maar. In onze leefgroep wonen 11 jongeren met een verstandelijke beperking. Onze taak is in eerste instantie om hen te begeleiden in hun dagdagelijkse bezigheden. Simpel zou je zeggen: boterhammen klaarzetten, douche aanzetten, zorgen dat ze hun jas aanhebben en wachten op de bus die hen naar school brengt. Hmm, akkoord, dat ook. Maar het is zoveel meer. Elke bewoner heeft zijn eigen “rugzak”. Als opvoedsters zijn we erop getraind om de inhoud van de rugzak een beetje met een keer te analyseren en te achterhalen hoe die persoon bestaat, hoe hij denkt, hoe hij redeneert. De rugzak blijft echter altijd even vol, we maken hem nooit leeg, want dat is onmogelijk. In feite kan iedereen opvoeder zijn, want je werkt effectief met een heel specifieke doelgroep die je moet leren kennen. De basis van onze opleiding is dan ook algemeen. Uiteraard is het belangrijk om te weten wat het syndroom van down is, hoe je communiceert met mensen met autisme en wat je al dan niet mag verwachten van iemand met een matig verstandelijke beperking, maar uiteindelijk leer je de job terwijl je hem uitoefent. Ik doe het nu 13 jaar en ik groei nog elke dag. Het gebeurt nog vaak dat ik thuiskom en zeg “amaai, dat heb ik nu nog nooit meegemaakt!” Gisteren kreeg ik nog een vorming over “omgaan met (verbale) agressie”. Er werden tips aangereikt om situaties die aan het escaleren zijn terug om te buigen. Hoe we erkenning kunnen bieden aan bewoners, hoe we door onze stem iemand kunnen kalmeren of juist opjutten.
In tegenstelling tot in mijn thuissituatie ben ik op mijn job wel heel perfectionistisch ingesteld. Ik wil alles onder de duim hebben ook al besef ik dat dat niet altijd mogelijk is. Vroeger was mijn perfectionisme een valkuil, het belette me om te groeien. Nu kan ik mijn fouten beter onder ogen zien. Een collega leerde me ooit “ja, als je gemist hebt, dan heb je gemist hé, we zijn allemaal mensen.” De worktools zijn: mijn lichaamshouding, mijn stem, mijn geduld, alertheid, creatief zijn, doordacht zijn. Ook mijn ellebogen moet ik veel gebruiken, aanvoelen hoe iemands’ muts staat, zoeken naar de juiste aanpak op het juiste moment. Op een ander moment kan dat een totaal andere aanpak zijn. Het kan ook volledig fout lopen, maar dat maakt het juist heel uitdagend.
Is het mijn droomjob? Het is niet de ideale job qua werkuren, dat schreef ik al in mijn vorige post. Ik ben ook sinds mijn zwangerschapsverlof verantwoordelijk voor mijn leefgroep. Ze willen dit in de toekomst “teamcoördinator” noemen. Dus ik neem een deel administratie op mij en ik ben het aanspreekpunt tussen teamleden en oversten. Ik heb nog niet veel ervaring, maar het is soms een beetje het gevoel alsof twee partijen mij uit elkaar willen trekken, maar op de één of andere manier probeer ik te bemiddelen, probeer ik mensen aan te spreken op een niet-veroordelende manier. Het is niet simpel maar ik doe het graag.
Wat ik later nog wil worden? Een alsmaar betere opvoedster. Ik ambieer ook een masteropleiding maar dat staat even on hold voor mijn kinderen. Maar ooit ga ik psychologie studeren. Misschien ga ik wel al 50 zijn, maar dat zien we dan wel. En dan moogt ge allemaal op mijn sofa komen zitten. Ik maak alvast een potje koffie.
Shout your heart out 
Grappig dat onze oudste net hetzelfde doet, ik moet zeggen dat we er een heel andere kijk op gekregen hebben! Respect 🙂
ja, het is pas als je er van dichtbij mee te maken krijgt dat je het beter kan beseffen denk ik. Veel mensen weten niet hoe ze moeten reageren op personen met een beperking.
Dat is zeker zo, wij hebben heel veel bijgeleerd en alleen in positieve zin 🙂
En dan kom ik eens langs, daar op die sofa 🙂
weest welkom 🙂
Vraagje: wou je dat graag, teamcoördinator worden? Is het je bewuste keuze? En zo ja, is het puur voor de uren die veranderd zijn, of begrijp ik dat gewoon verkeerd?
Het werd mij gevraagd en ik heb ja gezegd omdat ik het zag zitten om te doen. Mijn uren zijn hetzelfde gebleven
Boeiend beroep. Is één van de richtingen die ik als achttienjarige wou kiezen, maar ja…
ze zoeken nog altijd vrijwilligers bij ons 🙂
Meid, ik vind dat je het heel goed doet en de dingen heel helder opschrijft en alles goed aanpakt! Bijvoorbeeld dat stukje over de twee partijen die aan je trekken. Knap!
*bloos* merci x
lijkt me een heel leuke, intensieve job!
ja intensief is alleszins een goeie benaming!
Heel mooi beroep! …en psychologie is zo overrated… 😉
🙂 je mag dan mijn taken doorlezen 😀
Mooi verwoord!
ja, tis niet simpel hé om uit te leggen vind ik
Wow chapeau! Respect, die mensen hebben jou nodig, dat er zijn zoals jij en dat je het kan, ik zou zo’n job niet aankunnen (emotioneel vlak). Dit , verpleegsters, verzorgers krijgen een dikke pluim van mij!
merci!
Ik krijg alweer heimwee terwijl ik je post lees… Heb op m’n 18de lang getwijfeld nadat ik jeugd -en gehandicaptenzorg deed: orthopedagogie of leerkracht. Leerkracht gaf de doorslag door wat jij ook aanhaalt: de uren die niet altijd even handig te combineren zijn met een gezinsleven… En toch: als ik reportages zie op tv rond mensen met een beperking (al gaat m’n haar rechtstaan bij deze verwoording: die mensen zijn meer dan die beperking, ze hebben ook nog veel mogelijkheden), dan gaat het toch altijd terug kriebelen hoor… Ik herken wel veel puntjes uit jouw job in de mijne: ook ieder kind vraagt een andere aanpak. En als je iets uitprobeert, dan kan het altijd de twee kanten op: soms ga ik ook nog grandioos de mist in… En hier hetzelfde: in m’n job is het de puntjes op de i (ben zelfs al agenda aan het maken voor m’n vervangster voor na de herfstvakantie…) maar thuis kan ik al es wat meer door de vingers zien 😉
tis nu aftellen zeker?
Jup, nog 3 weken… Nog 1 week als kleine broer even rap is als grote broer… Bezig met m’n laatste week op school.
Alli veel succes!
Straf, ik zou het niet kunnen, zo’n job!
bwah je zegt dat, je zou het eens moeten proberen!
Ik doe mijn hoed af voor mensen zoals jij. Of mijn muts, want ’t is herfst.
Je job lijkt me zowel lichamelijk als geestelijk vrij belastend, maar schenkt ongetwijfeld bijzonder veel voldoening.
jouw werk is ook iets dat ik helemaal niet zou kunnen, ik zou een beetje gek worden denk ik 🙂
Ja, maar dat ben ik ook een beetje. 😉