door 
Mijn lief en ik zijn op 22 april 10 jaar samen. Hoera voor ons! Het is nooit echt een wiebelig parcours geweest maar meestal smooth sailing. Ik weet dat ik te weinig moeite doe voor hem, dat zegt hij ook letterlijk, shame on me, toch blijft hij aan mijn zijde. Ik heb mezelf voorgenomen om eraan te werken. En ja, ik weet dat ik dat nog heel vaak ga mogen horen in de komende maanden, want ik ben niet de zeemzoete echtgenote, niet het meest romantische lief en ik ben al zeker niet diegene die elke maand met verrassingen komt opdraven. Toch wil ik deze 10 jaar in de verf zetten en doen wat ik het liefste doe: erover schrijven. Bij deze alvast een zesde postje in een reeks van tien. Tien stukjes over onze relatie en mijn man en wat ik er zo geweldig aan vind.
#6 Hij is enorm sociaal
Daarin zijn we eerder tegenpolen. Hij kan over koetjes en kalfjes praten met Jan en Alleman. Aan een kant bewonder ik dat in hem, aan de andere kant kan ik me eraan dood ergeren. Al dat gepratel, ik kan daar niet goed mee om. Ik wed dat de buren over ons zeggen:”Hij is vriendelijk, maar zij is meer op zichzelf, niet dat zij niet vriendelijk is, maar ze zal nooit eens oversteken”. Ik heb daar ook totaal geen behoefte aan, maar hij tatert erop los en weet zo alle nieuwtjes uit de straat. Hij kan ook perfect zeggen wie met welke auto rijdt en waar ze werken. Ik ben al blij als ik ze herken en tijdig mijn hand opsteek. Als we ergens komen kent hij altijd wel iemand, al is het soms maar “van zien op een optreden” of “van ooit eens samen op te treden”. Op een zin heeft hij me wel geleerd om me meer open te stellen voor onbekende mensen en vind ik het ondertussen ook minder akelig om in een groep te komen waar ik niemand ken.
Shout your heart out 
Ha, dat is hier ook zo! De nieuwtjes van in ’t dorp kom ik dikwijls ook via de echtgenoot te weten 🙂
“Zoooo herkenbaar”, zegt mijn lief. Ik babbel ook honderduit tegen die hond met het hoedje, terwijl mijn lief zich eerder afzijdig houdt. Wat niet wil zeggen dat hij zijn mond niet opentrekt, maar hij is geen voortrekker van die dingen. 🙂
Ik moet zeggen er zijn veel gelijkenissen, ik denk zelfs dat ze over mij zeggen, wat een zuur :-),…..maar Thomas die praat tegen een hond met hoed op, op vakantie kan me dat wel al eens storen.
dat is hier juist hetzelfde 🙂 héél herkenbaar!
ha, wij zijn ook zo 🙂
Wij zijn allebei een beetje schuchter in ’t begin, al kunnen we wel wat geforceerde smalltalk er uit persen. Maar ’t gaat rap over!
Bij ons is dat ook zo, hij de babbelaar met jan en alleman en over vanalles en nog wat, en ik de stillere.
Ik ben nogal extravert, maar zorg toch voor onze PR in de straat 🙂
Ik herken het helemaal, hoewel ik volop aan het werken ben aan mijn social skills met de buren. Zo van die gesprekken over de haag, dat zijn de beste. Waardoor ik intussen alles weet over de kleindochter van mijn buurman (“twee maand oud, en groeien jong!”) 🙂
Davy is ook zo een pratelaar. Soms denk ik, en nu afronden graag! Maar langs de andere kant vind ik het 1 van zijn beste eigenschappen.