Mijn lief en ik zijn op 22 april VANDAAG 10 jaar samen.  Hoera voor ons!  Het is nooit echt een wiebelig parcours geweest maar meestal smooth sailing.  Ik weet dat ik te weinig moeite doe voor hem, dat zegt hij ook letterlijk, shame on me, toch blijft hij aan mijn zijde.  Ik heb mezelf voorgenomen om eraan te werken.  En ja, ik weet dat ik dat nog heel vaak ga mogen horen in de komende maanden, want ik ben niet de zeemzoete echtgenote, niet het meest romantische  lief en ik ben al zeker niet diegene die elke maand met verrassingen komt opdraven.  Toch wil ik deze 10 jaar in de verf zetten en doen wat ik het liefste doe: erover schrijven.  Bij deze het laatste postje in een reeks van 10.  Tien stukjes over onze relatie en mijn man en wat ik er zo geweldig aan vind.

#10 We maken een fantastisch team

In de opvoeding van onze zonen, in ons huishouden, ons sociaal leven, gewoon in alles wat we doen: alles verloopt eigenlijk vlot.  En ja, we foeteren wel eens als de ander moet gaan werken tijdens het weekend of als de ene gaat gaan repeteren op een zonnige zondagavond, maar zo gaat het nu eenmaal en we leggen ons uiteindelijk neer bij de situatie zoals ze is.  Het heeft geen zin om je compleet druk te maken in de dingen.  We kozen voor een bepaalde levensstijl, voor een beroep met flexibele uren, voor hobby’s waarbij je op andere mensen moet rekenen.  Dan is het kwestie van afspraken maken.  En neen, wij zijn niet perfect.  Ook wij maken ruzie en ergeren ons wel eens aan elkaar.  Maar meestal is het gewoon gezellig onder ons twee en moet daar niet eens een sfeer voor geschept worden, het gaat vanzelf.  De uitspraak “There’s no I in TEAM” is er ééntje die echt bij dit postje past.  In ons geval: “There’s nog I in US” Wij twee, wij vier, wij zijn een team.  De tien postjes in de  #teamten-reeks hebben me niet alleen doen stilstaan bij wat we hebben, maar ik besef ten volle dat het helemaal niet vanzelfsprekend is.  Dat veel mensen niet kunnen ervaren wat wij hebben.”Gelukkig zijn met iemand” is niet normaal maar juist heel speciaal…en dat moet ik koesteren.  Liefste lief: bedankt voor tien gelukkige jaren, op naar de volgende tien!

Gisterenavond kwam hij thuis met een geweldig geschenk.  Hij liet een schilderij maken door mijn vriendin Roselinde.  De tekst die erop staat is persoonlijk maar zo waar….

 

Love is building

(website kunstenares: http://www.roselindekino.be)

 

 

 

 

Mijn lief en ik zijn op 22 april morgen 10 jaar samen.  Hoera voor ons!  Het is nooit echt een wiebelig parcours geweest maar meestal smooth sailing.  Ik weet dat ik te weinig moeite doe voor hem, dat zegt hij ook letterlijk, shame on me, toch blijft hij aan mijn zijde.  Ik heb mezelf voorgenomen om eraan te werken.  En ja, ik weet dat ik dat nog heel vaak ga mogen horen in de komende maanden, want ik ben niet de zeemzoete echtgenote, niet het meest romantische  lief en ik ben al zeker niet diegene die elke maand met verrassingen komt opdraven.  Toch wil ik deze 10 jaar in de verf zetten en doen wat ik het liefste doe: erover schrijven.  Bij deze alvast een negende postje in een reeks van tien.  Tien stukjes over onze relatie en mijn man en wat ik er zo geweldig aan vind.

#9 Hij is een geweldige vader

Gisterenochtend was ik er niet omdat ik de nacht had.  Hij stond alleen met de twee bubbels.  ’s Middags aan de telefoon hoor ik dit: “Ik wil Linus zijn kleertjes aan doen deze ochtend, ik leg hem in zijn pyjama in de zetel klaar en ineens voel ik het: kak aan mijn handen!  Verdikke zeg, dat was er allemaal uitgelopen!  Kak aan zijn benen, kak aan zijn handen, hij ging die dan nog in zijn mond steken, ik dacht “ochère manneke toch”, dan vlug het bad opengedraaid en hem nog vlug een speedbadje gegeven”  (Had hij dan nog wel die kak-pyjama mooi te weke gezet ook.)

Een betere vader voor onze twee ruuskabuusjes kan ik mij niet inbeelden.  Toen we nog geen ouders waren had ik daar ook nooit aan getwijfeld.  Door mijn werk en sociale engagementen staat hij er regelmatig alleen voor met die twee.  Maar die drie mannen trekken hun plan.  Ik hoef me geen zorgen te maken als ik een weekend ben gaan werken of een paar avonddiensten heb.  Die twee kleintjes krijgen alles wat ze nodig hebben en daar hoef ik totaal niet mee in te zitten.  Daddy ’s got it covered!

Het ontroert me soms als ik hem bezig zie terwijl hij hen klaarmaakt om te vertrekken “Kom Linusje, jasje aan” of als hij iets mag aankondigen “Moet je nu eens iets weten Ilja?” En uiteraard straal ik vollen bak als hij luidop verkondigt dat Ilja echt wel een mooie mama heeft en die kleine man dat dan ook bevestigt.  Charmeurs onder elkaar die twee.  Mijn oudste zoon heeft dan ook exact hetzelfde karakter als hij.  Dat belooft voor later 😉 Neen, dat is toch gewoon tof….

 

Mijn lief en ik zijn op 22 april 10 jaar samen.  Hoera voor ons!  Het is nooit echt een wiebelig parcours geweest maar meestal smooth sailing.  Ik weet dat ik te weinig moeite doe voor hem, dat zegt hij ook letterlijk, shame on me, toch blijft hij aan mijn zijde.  Ik heb mezelf voorgenomen om eraan te werken.  En ja, ik weet dat ik dat nog heel vaak ga mogen horen in de komende maanden, want ik ben niet de zeemzoete echtgenote, niet het meest romantische  lief en ik ben al zeker niet diegene die elke maand met verrassingen komt opdraven.  Toch wil ik deze 10 jaar in de verf zetten en doen wat ik het liefste doe: erover schrijven.  Bij deze alvast een achtste postje in een reeks van tien.  Tien stukjes over onze relatie en mijn man en wat ik er zo geweldig aan vind.

#8 Hij heeft ‘speciale gaven’

• Hij beschikt over een geweldig goede reukzin.

Dat zal dan wel niet in zijn voordeel spelen soms, maar ik vind het spectaculair.  “Jij hebt deze middag wortelen geserveerd hé” euh…ja…Hij kan ook ferm goed benoemen naar wat iets ruikt.  “Dit ruikt naar natte boomschors” of kokhalzend boven de pamper van Linus “verdikke hij heeft vis gegeten hé!”

• Hij is een krak in het herkennen en benoemen van autotypes.

Zelfs als het donker is kan hij enorm goed inschatten welke auto er in de verte op ons afkomt “dat is een ford S-max, je kunt dat herkennen aan die lichten of aan de vorm van de voor-barchoc”.  Say what?

• Hij kan je gerust een uurtje entertainen in het vertellen wat hij weet over de oorlog

Niet mijn favoriete onderwerp van entertainment, daarmee ben ik ook blij dat hij vrienden heeft waarmee hij dat kan delen, maar als er eens iets bezocht wordt en hij een leuk wist-je-datje kan vertellen vind ik dat wel interessant.  “Je wist dat toch?” is altijd zijn standaardzinnetje.  Sure.

• Hij leert heel vlug bij

Zo maakte hij in die 10 jaar verschillende carrière-switchen.  Toen hij de liefde niet meer voor voelde voor het vak dat hij tien jaar uitoefende besloot hij een veilige ambtenaarsfunctie op te zeggen en terug te keren naar de privésector.  Hij startte aan de basis en werkte zich zo weer een beetje op.

• Hij kan over alles een babbeltje slaan.

Ik vind dat een gave.  Zelfs over dingen waar hij niets van weet zoals voetbal kan hij een gesprek voeren.  Het begint met “ik weet er niets van” en een half uur later zijn ze nog bezig, al is het misschien iemand anders die hem uitlegt wat buitenspel nu juist is, gewoon omdat hij ervoor openstaat.

 

Mijn lief en ik zijn op 22 april 10 jaar samen.  Hoera voor ons!  Het is nooit echt een wiebelig parcours geweest maar meestal smooth sailing.  Ik weet dat ik te weinig moeite door voor hem, dat zegt hij ook letterlijk, shame on me, toch blijft hij aan mijn zijde.  Ik heb mezelf voorgenomen om eraan te werken.  En ja, ik weet dat ik dat nog heel vaak ga mogen horen in de komende maanden, want ik ben niet de zeemzoete echtgenote, niet het meest romantische  lief en ik ben al zeker niet diegene die elke maand met verrassingen komt opdraven.  Toch wil ik deze 10 jaar in de verf zetten en doen wat ik het liefste doe: erover schrijven.  Bij deze alvast een zevende postje in een reeks van tien.  Tien stukjes over onze relatie en mijn man en wat ik er zo geweldig aan vind.

#7 We zijn twee gelijken en ook weer niet.

In sommige dingen kun je ons met elkaar vergelijken:

• we houden van dezelfde eenvoudige, gewone dingen
• we zijn beiden graag op ons gemak
• we  functioneren niet goed in chaos
• we zijn niet daadkrachtig maar toch trots op onszelf of de ander als we toch iets verwezenlijken dat we ons ontzagen.
• we zijn gek op onze kinderen maar beseffen wel dat we ook nog steeds twee individuen zijn
• we zijn gek op onze kinderen maar beseffen wel dat we nog een koppel zijn
• geen van ons beiden is koppig, dat helpt ons goed vooruit bij conflicten

In sommige dingen verschillen we van elkaar:

• Hij kokhalst van vis terwijl ik een goeie gekruide scampi of een stukje zalm heel graag op mijn bord zie verschijnen
• Hij heeft het altijd te warm, ik loop zelfs in de zomer rond in mijn winterpeignoir
• Hij kan niet tegen de hitte, ik kan niet tegen zijn geklaag daarover
• Hij vindt het niet leuk om tijdens de ochtend alleen de kinderen klaar te maken, ik ben liever ’s avonds met z’n twee om de avondspits door te komen.
• Hij is gevoeliger voor wat anderen van hem denken, ik trek er mij weinig van aan
• Hij heeft vaste structuren die hij volgt, ik ben flexibeler over hoe de dingen zich voordoen als ik maar weet dat ze zullen gebeuren.

 

Vandaag is het trouwens 10 jaar geleden dat we onze eerste date hadden.  Inderdaad, het is allemaal redelijk snel gegaan.  Ik hield het agendablaadje van die avond al die jaren bij…

 

 

Mijn lief en ik zijn op 22 april 10 jaar samen.  Hoera voor ons!  Het is nooit echt een wiebelig parcours geweest maar meestal smooth sailing.  Ik weet dat ik te weinig moeite doe voor hem, dat zegt hij ook letterlijk, shame on me, toch blijft hij aan mijn zijde.  Ik heb mezelf voorgenomen om eraan te werken.  En ja, ik weet dat ik dat nog heel vaak ga mogen horen in de komende maanden, want ik ben niet de zeemzoete echtgenote, niet het meest romantische  lief en ik ben al zeker niet diegene die elke maand met verrassingen komt opdraven.  Toch wil ik deze 10 jaar in de verf zetten en doen wat ik het liefste doe: erover schrijven.  Bij deze alvast een zesde postje in een reeks van tien.  Tien stukjes over onze relatie en mijn man en wat ik er zo geweldig aan vind.

#6 Hij is enorm sociaal

Daarin zijn we eerder tegenpolen.  Hij kan over koetjes en kalfjes praten met Jan en Alleman.  Aan een kant bewonder ik dat in hem, aan de andere kant kan ik me eraan dood ergeren.  Al dat gepratel, ik kan daar niet goed mee om.  Ik wed dat de buren over ons zeggen:”Hij is vriendelijk, maar zij is meer op zichzelf, niet dat zij niet vriendelijk is, maar ze zal nooit eens oversteken”.  Ik heb daar ook totaal geen behoefte aan, maar hij tatert erop los en weet zo alle nieuwtjes uit de straat.  Hij kan ook perfect zeggen wie met welke auto rijdt en waar ze werken.  Ik ben al blij als ik ze herken en tijdig mijn hand opsteek.  Als we ergens komen kent hij altijd wel iemand, al is het soms maar “van zien op een optreden” of “van ooit eens samen op te treden”.  Op een zin heeft hij me wel geleerd om me meer open te stellen voor onbekende mensen en vind ik het ondertussen ook minder akelig om in een groep te komen waar ik niemand ken.

 

Mijn lief en ik zijn op 22 april 10 jaar samen.  Hoera voor ons!  Het is nooit echt een wiebelig parcours geweest maar meestal smooth sailing.  Ik weet dat ik te weinig moeite doe voor hem, dat zegt hij ook letterlijk, shame on me, toch blijft hij aan mijn zijde.  Ik heb mezelf voorgenomen om eraan te werken.  En ja, ik weet dat ik dat nog heel vaak ga mogen horen in de komende maanden, want ik ben niet de zeemzoete echtgenote, niet het meest romantische  lief en ik ben al zeker niet diegene die elke maand met verrassingen komt opdraven.  Toch wil ik deze 10 jaar in de verf zetten en doen wat ik het liefste doe: erover schrijven.  Bij deze alvast een vijfde postje in een reeks van tien.  Tien stukjes over onze relatie en mijn man en wat ik er zo geweldig aan vind.

#5 Hij laat me mijn ding doen.

• wil ik ineens lid worden van een vereniging, heb ik een kookles of ga ik met vriendinnen op zwier: doe jij maar, je hebt daar deugd van!
• wil ik een job uitoefenen waarbij hij er heel vaak alleen voorstaat met de kinderen maar die mij gelukkig maakt: doe maar, als jij content bent!
• wil ik een kat in huis nemen terwijl hij daar echt geen behoefte aan heeft: doe maar, zolang ik ze niet hoef te knuffelen!
• koop ik ineens een berg kleren voor mezelf: je staat er goed mee.

omgekeerd laat ik hem ook zijn ding doen: gaan fietsen op zondag, repeteren op zondagavond, het hypothekeert ons weekend wel maar ik besef dat die activiteiten bijdragen tot zijn geluk en ontspanning en dat is voor mij het belangrijkste.

Het is uiteindelijk een kwestie van water bij de wijn doen en goed organiseren…

Mijn lief en ik zijn op 22 april 10 jaar samen.  Hoera voor ons!  Het is nooit echt een wiebelig parcours geweest maar meestal smooth sailing.  Ik weet dat ik te weinig moeite doe voor hem, dat zegt hij ook letterlijk, shame on me, toch blijft hij aan mijn zijde.  Ik heb mezelf voorgenomen om eraan te werken.  En ja, ik weet dat ik dat nog heel vaak ga mogen horen in de komende maanden, want ik ben niet de zeemzoete echtgenote, niet het meest romantische  lief en ik ben al zeker niet diegene die elke maand met verrassingen komt opdraven.  Toch wil ik deze 10 jaar in de verf zetten en doen wat ik het liefste doe: erover schrijven.  Bij deze alvast een derde postje in een reeks van tien.  Tien stukjes over onze relatie en mijn man en wat ik er zo geweldig aan vind.

#3 Hij is de liefde van mijn leven

Ik heb nog nooit iemand ontmoet die mij zo’n goed gevoel kan geven, die me tot rust kan brengen of tot activiteit kan stimuleren.  Ook in vorige relaties had ik nooit zo’n geborgen gevoel, zo’n gerustheid over mij.  Vroeger leek alles een strijd te moeten zijn, althans zo was het toch, bij hem is dat helemaal niet nodig, ik weet wat ik aan hem heb.  Uitgezonderd van de hobbelige eerste periode – die ik bezwaarlijk hobbelig kan noemen- zijn er weinig situaties waarin we moeilijk functioneren.  Als hij bij me is, is het gewoon tof, ik heb hem graag rond me.  En ja, er zijn uiteraard ergernissen tussen ons: zo blijf ik maar herhalen dat PMD in de blauwe zak hoort en niet bij de afwas.  Of hij blijft maar bellen naar mijn gsm omdat ik die nooit weet liggen.  Ik kan zagen, ik kan nors zijn en volledig mentaal afwezig zijn.  Dat moet vreselijk zijn om mee om te gaan.  Sommige momenten zou ik mezelf niet kunnen uitstaan, maar hij doet het wel, hij laat me sudderen, laat me stoven in mijn vet en als het te erg wordt spreekt hij me erover aan.  Het feit dat zo’n dingen kunnen, dat we ongestoord even nukkig kunnen zijn, dat we blijheid kunnen delen of samen kunnen genieten van de kleine dingen in het leven (zoals het vooruitzicht van een verse zak ringelings in de zetel).  Ja, daarvoor heb ik getekend!

 

Mijn lief en ik zijn op 22 april 10 jaar samen.  Hoera voor ons!  Het is nooit echt een wiebelig parcours geweest, meestal smooth sailing.  Ik weet dat ik te weinig moeite doe voor hem, dat zegt hij ook letterlijk, shame on me, toch blijft hij aan mijn zijde.  Ik heb mezelf voorgenomen om eraan te werken.  En ja, ik weet dat ik dat nog heel vaak ga mogen horen in de komende maanden, want ik ben niet de zeemzoete echtgenote, niet het meest romantische  lief en ik ben al zeker niet diegene die elke maand met verrassingen komt opdraven.  Toch wil ik deze 10 jaar in de verf zetten en doen wat ik het liefste doe: erover schrijven.  Bij deze alvast een tweede postje in een reeks van tien.  Tien stukjes over onze relatie en mijn man en wat ik er zo geweldig aan vind.

#2 Ik vind hem ultraknap.

Laatst nog kreeg ik de opmerking “dat ik een knappe man heb”.  Hij ziet dat misschien niet zo, complexen zijn hem niet vreemd.  Dingen die ik weglach want ik vind hem superknap.  Dat mag misschien wel stoeferig overkomen en iedereen mag het met mij oneens zijn, maar voor mij is hij een uiterst aangename verschijning.  Zijn ijdelheid maakt hem ook wel zo, hij zal niet messy voor de dag komen.  Hij besteedt veel meer aandacht aan zijn uiterlijk dan ikzelf en nog denkt hij dat hij er gewoontjes uitziet.  Met mijn 1m78 was het niet zo evident om iemand te vinden die mij kan in zijn armen sluiten maar hij is er bijna 2m en doet dat zonder veel moeite, integendeel, soms knuffelt hij zo hard dat ik er pijn van heb.  Ik zou een foto online kunnen zwieren maar daar houdt hij niet zo van.  Blij dat ik iemand gevonden heb die door de jaren er nog beter is gaan uitzien en dat terwijl hij al van dag één mijn adem wegnam!

Mijn lief en ik zijn op 22 april 10 jaar samen.  Hoera voor ons!  Het is nooit echt een wiebelig parcours geweest, meestal smooth sailing.  Ik weet dat ik te weinig moeite doe voor hem, dat zegt hij ook letterlijk, shame on me, toch blijft hij aan mijn zijde.  Ik heb mezelf voorgenomen om eraan te werken.  En ja, ik weet dat ik dat nog heel vaak ga mogen horen in de komende maanden, want ik ben niet de zeemzoete echtgenote, niet het meest romantische  lief en ik ben al zeker niet diegene die elke maand met verrassingen komt opdraven.  Toch wil ik deze 10 jaar in de verf zetten en doen wat ik het liefste doe: erover schrijven.  Bij deze alvast een eerste postje in een reeks van 10.  Tien stukjes over onze relatie en mijn man en wat ik er zo geweldig aan vind.

#1 Hij is zo lief voor me.

Het klinkt corny maar hij zorgt voor mij maar is daarbij niet te bekukkelend, al heeft hij eraan moeten werken. (oei, dat begint hier al direct goed 😉 ) Neeneen, even schetsen: toen we pas samen waren kwam ik uit een periode waarin ik twee jaar vrijgezellig was geweest, ik woonde alleen, had mijn eigen leven, kortom het was ok zo.  Ik was best een loner eigenlijk.  Toen ik hem leerde kennen was het fantastisch maar tegelijkertijd voelde het in het begin soms wel bedreigend.  Ik was gewend om veel me-time (excuse my VIJF-woord) te hebben, om mijn eigen ding te doen en plots was daar iemand waarmee ik al die dingen samen deed.  Het was zoeken naar een balans om mijn eigenheid te behouden en een ons te creëren, iets dat voor beiden goed voelde.  En ja, het eerste jaar zijn er veel woorden gevallen, veel tranen gevloeid, ik herinner me nog redelijk hevige ruzies.  Ondertussen is er een bepaalde rust over ons neergekomen, misschien hebben we voor onszelf in dat eerste jaar wel kunnen uitmaken van “dit zit hier goed, hier willen we voor vechten” We katten wel eens op elkaar en er wordt wel eens gekibbeld, maar echte grote ruzies, daar maken we tijd voor.  Ik wil niet dat ruzies blijven sluimeren.  Daar zetten we ons voor neer en die worden besproken, al dan niet met tranen, jawel, ik ben een bleitkous als ik eraan begin.  We gaan nooit slapen met hevige ruzie, dat heeft geen zin en het verpest onze nachtrust en tegelijkertijd de volledige volgende dag.

Om nu eindelijk terug te komen op het feit dat hij zo lief is voor mij: ik word (zelfs tijdens ruzies) overladen met complimenten.  Hij zorgt voor mij en is bezorgd om mij.  Als ik in een situatie van onrecht terecht kom wordt hij kwaad in mijn plaats.  Hij zegt me regelmatig dat hij blij is dat ik bij hem ben, dat ik zijn steun ben in goede en kwade dagen.  Daarom zijn we ook getrouwd.  Wat ik zo geweldig vind aan hem: hij bekritiseert me nooit.  Zie ik eruit als Maa Flodder (trust me, dat gebeurt) zal hij daar geen commentaar op geven, hij weet dat dat niet de standaarduitrusting is.  Maak ik iets klaar dat smaakt naar catchou laarzen, hij houdt zijn mond, zegt hoogstens “hmm, je hebt al betere dingen klaargemaakt, maar het is eetbaar”.  Hij vindt me ok zoals ik ben, en dat biedt zoveel rust.  Ik hoef helemaal niets en daardoor kan ik zo hard mezelf zijn, enkel bij hem kan ik 100% mijn eigen ding doen, al dan niet in Maa Flodder-outfit.

Tune in for more “10 things I love about you” tomorrow!