Grote kleine jongen

Het viel me al op terwijl ik door mijn foto’s scrolde: de oudste zoon krijgt toch soms wel minder aandacht dan de jongste.  Hij hangt ook niet de hele tijd aan mijn been, roept me toe vanop afstand als hij iets wil weten of komt het gewoon vragen.  Hij doet me er soms aan herinneren dat het gemakkelijker wordt als ze ouder zijn.  Je hoeft geen pampers mee te zeulen als je ergens gaat, je kunt al eens zeggen dat ze hun neus moeten snuiten in plaats van 27 keer per dag een doekje te zoeken.  Zelfs terwijl ik de eerste alinea van deze blogpost schrijf moet ik vier keer ingrijpen: het ventilatierooster van de koelkast terug stoppen, vermijden dat het tafellaken wordt gescheurd door een hangende dreumes, een onbetaalde factuur uit diezelfde klauwtjes redden en ja, een neusje vegen.  Al dit in nog geen 7 minuten tijd.  Een dag met Ilja alleen kan ik dan ook als “rustig” bestempelen.

Het leeftijdsverschil van 4 jaar was een bewuste keuze en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad.  Toch moet Ilja regelmatig “inbinden” voor zijn broer.  Een daguitstap is al niet meer zo evident gezien de kleine pudding nog een middagdut doet.  Maar hij begrijpt die dingen, en legt er zich altijd vlot bij neer.  Toch vind ik dat niet altijd vanzelfsprekend en doe ik soms wel eens iets met hem alleen.  Gisteren nam ik hem mee naar Plopsaland.  Toegegeven, ze gaven geen te best weer uit en ik heb nog getwijfeld tot dinsdagavond maar zijn gezichtje op woensdagochtend bij de boodschap straalde zoveel licht,  ik vergat al mijn twijfels en begon mijn regenjas te zoeken.  “Alleen mama en ik?”  Alleen mama en jij.

Zo groot hij is geworden, zo klein is hij nog steeds.  Rollercoasters zoals De Draak, die blauwe met zijn helm van Kaatje, die rolschaatsen daar: allemaal geen probleem.  Toen ik hem uitlegde dat je achteraan nog meer kriebels voelt was vooraan zitten geen optie meer “Hoho mama, jij kan nogal brullen zeg” Maar die donkere boten in het Plopbos waar lieftallige Plopkabouters in bewegende ballonnetjes liedjes zingen, neen, daar durft hij dan weer niet in.  “Alleen als papa ook mee is”.

Hij houdt er niet van dat zijn handen nat zijn.  Dat begint meer en meer op te vallen.  De klink van de wagen als het geregend heeft, de wipplank op het speelplein, handen wassen als er geen handdoek in de buurt is.  Neen, dat is niets voor hem.

In de zwemles beschreef de leraar hem het best toen hij me achteraf aansprak: “Je kunt hem niet opjagen hé?”  Inderdaad.  Je kunt hem niet opjagen.  Ik moet al veel doen voor ik hem op zijn paard krijg, laat staan in zijn kleren.  Mijn lief vindt dat een geweldige eigenschap, hij hoopt dat hij ze niet verliest.  Zelf vraag ik me soms wel af of dat niet in zijn nadeel gaat spelen.  Alles lukt ook the slow way, hij geraakt er ook, maar op zijn dooie gemak.  Terwijl de huidige maatschappij nu wel een bepaald tempo heeft waarin we allen meedraaien.  Gelijk hoe, het is nog niet aan de orde om er ons druk in te maken.  Tot nu toe geraken we overal netjes op tijd.  Soms krijg ik er wel eens een extra grijs haar bij.

Vanmorgen vroeg hij “koffiekoekjes” als beleg.  Ik dop mijn speculoos-koek in koffie en prak die op zijn boterham.  (en dan later verwonderd zijn als hij mijn koffieverslaving erft…)

Als ik op woensdag thuis ben laat ik hem soms het menu kiezen op voorwaarde dat er groenten inzitten.  Appelmoes (“groenten”) en daarna appeltaart was de laatste keuze.  Dat sneukelen zal hij dan wel weer van zijn ouders meehebben.

Zoals ik reeds schreef: als grote broer moet hij vaak inbinden.  Linus maakt al eens een blokkenkasteel stuk of er wordt gestreden om een auto tot kloppens toe.  Maar nooit slaat hij terug naar de kleine rugrat.  Dat zal later wel veranderen, daar ben ik me wel bewust van maar ik feliciteer hem vaak met zijn broederschap.  Hoe goed hij die taak -waar hij in feite niet eens voor gekozen heeft- opneemt, ik merk de liefde voor zijn broer.

en soms kan ik het niet laten om een beetje van twinning te doen.  Al is het maar een gelijke muts.  En dan komen we alsnog bijna te laat op school, omdat moeder nog perse een foto wil nemen….