en niet over Londen, een overload aan mariaspekken, Letterkundeprijzen,…

Het hoofd wil niet goed mee de laatste weken.  Het overzicht, mijn structuur, het loopt een beetje schots en scheef.  Ik probeer alle touwtjes mooi recht te leggen maar als ik terugkijk vind ik ze telkens weer geknobbeld terug.  Ik typ aan een lege tafel maar er liggen nog koekjeskruimels op.  De vaatwasser is leeg maar de vuile afwas staat er nog bovenop.  De living is enigszins proper, maar de bedden moeten dringend ververst worden.  Niets is helemaal in orde.  In mijn hoofd maak ik to-do-lijstjes maar op papier staat er nog niets.  Als ik de wasmachine vul bedenk ik dat het wasproduct bijna op is.  Op mijn mentale boodschappenlijstje noteer ik: wasproduct.  Op mijn mentale to-do-lijstje schrijf ik: to-do-lijstje maken.  En ja, ik zou alles kunnen afwerken terwijl ik deze blogpost typ, maar ook bloggen staat op mijn onbestaande lijstje.  Honderden blogideeën flashen door elkaar.  Weliswaar nog niet uitgeschreven, ik heb nog niet eens een idee hoe ik elke topic tot een waardige tekst moet brengen.  Het is een beetje moeschie in mijn hoofd, maar ik kan er op een eigenaardige manier toch goed mee om.  Het is so not me om niet meteen mijn set gekleurde stiften erbij te nemen en lijstjes te maken.  Mijn brain leeg te dumpen en dat malende hoofd stil te leggen.  Ik geniet er zelfs een beetje van.  Van het niet afstrepen.  Van eventjes brandjes blussen.  Van mijn ratelende zonen.  Van mijn echtgenoot die ik helemaal voor mij alleen had het vorige weekend.  Van de wanorde.  Gestolen momentjes met de dreumes op mijn schoot, conversaties met de kleuter over “hoe de Fransen graag slakken eten” alles komt raak binnen.  Een vluchtige proficiat-mail naar mijn broer nadat ik zijn eerste twee mails onbeantwoord liet.  Doodles die ingevuld geraken, al is het al weken geleden dat je ze opstelde, doodles die meteen ingevuld worden, allemaal ok op zijn eigen manier.  Het is één iets om orde in de chaos te wensen, het is een ander iets om me neer te leggen bij het feit dat het nu iets minder gestructureerd is.  Om door te gaan en te overpeinzen hoe deze blogpost misschien over één van die honderd andere dingen kon gaan.  Om de tekst zijn eigen weg te laten gaan.  Tjah.  Volgende keer beter anders.