door Ik moet toegeven dat de moed mij in de schoenen zonk toen mijn echtgenoot vergat te vertellen dat hij een date had met zijn mountainbike deze voormiddag. Gisteren vlogen mijn kinderen elkaar zo danig in de haren dat er werkelijk geen bloed meer onder mijn nagels te vinden was. Ze kunnen moeilijk samenspelen. Wat zeg ik: ze kunnen eigenlijk niet samenspelen. Als we met ons twee zijn valt het beter mee dan als ik alleen ben met hen dus ja, ik zag mijn “we-gaan-met-ons-allen-zwemmen-idee” beter zitten dan wat het uiteindelijk is geworden. Het feit dat ik me oversliep vanmorgen zal er ook wel mee te maken hebben. Meestal sta ik een half uurtje voor hen op. Het uitdoen van een dikke nachtpamper (“oh, shit..”), het aanschouwen van melk die over cornflakes-bordjes gutst (“ik heb gemorst” Noo-hoo-hooo!!!). Ik kan het gewoon minder goed aan als ik niet eerst een half uur tijd voor mezelf heb gehad. Kelly schreef er een fantastisch herkenbaar artikel over in De Standaard. Ze beschrijft het honderd keer beter dan mij maar ik sprak (ok, misschien kwam er ook wat roepen aan te pas) ook vandaag reeds de gevleugelde woorden “Kunnen jullie nu eens niet gewoon op jullie zelf functioneren? Moet ik echt elke minuut tussenkomen?” Alsof ze ooit zo’n zin zouden begrijpen en dat maakt het net erger. Ik herken mezelf soms niet meer als mijn kinderen het uithangen. En ik wèèt dat bepaalde tactieken beter werken (ik ben er vier jaar voor naar school geweest om het te leren), dat het meer opbrengt om rustig te blijven en duidelijk en consequent te zijn. Dat het gewoon geen zin heeft om te roepen dat ze moeten stiller zijn want dat is zo contradictorisch als het groot is. Ik.weet.dat. Maar met mijn eigen kinderen is dat zo moeilijk. En ja, ik gebruik wel degelijk bepaalde tactiekjes om het doen werken. Samen met hen iets buiten doen, zoals een korte wandeling door het gehuchtje waarin we wonen. “Mag ik lopen?” hell yeah, loop maar al je furten eraf.
Of hen scheiden als het te gortig wordt met afpakkerij.
Dan gaan de principes even overboord. Dan mag de oudste even op de Nintendo en de jongste Pingu kijken. Het geluid van Pingu’s flapvoetjes werkt zelfs nog enigszins rustgevend vind ik.
en als het middagdutjestijd is schrijf ik alles hier van me af en fret ik eens goed tegen mijn lief over hoe slecht ze overeenkomen om dan daarna anekdotes te vertellen over hoe de kleine “Cars, das echt chique é” zei met zijn peuterstemmetje.
Net daarom gunnen we elkaar die mountainbiketochtjes op zondagvoormiddag of avondjes uit met vriendinnen. Ook al valt dat soms in de tijd die we als gezin samen zouden kunnen spenderen, ik blijf het belangrijk vinden om ook nog steeds als persoon iets voor onszelf te kunnen doen. Zo ging ik gisterenavond nog een uur rijden om 7 km te lopen in Oostende op de Metarelaxrun. Karin van Mom Runs The City nodigde me uit om samen met de andere deelneemsters van de rubriek mee te lopen in Oostende. En ècht, wat een zalige run, zo bij zonsondergang op de dijk van Oostende, in de stad en door enkele gebouwen (Casino Kursaal, shoppingcenter, een kerk). Fantastisch gewoonweg!
Foto’s nemen lopend, geen goed idee, maar kijk, ik genoot en dat is juist wat ik met zo’n korte momenten wil bekomen. Even eruit om met verse gedachten er terug aan te beginnen. Elke dag opnieuw, met mijn twee monstertjes, mijn gammele opvoedingstechnieken en op tijd en stond een goei zjatte kaffie.
Shout your heart out 
Been there , done that, hoewel ik moet bekennen dt mijn twee wel redelijk goed overeen kwamen en nog steeds. Maar goed , ouderschap is vermoeiend. En het is fijn dat jullie elkaar af en toe een rustpauze gunnen! Blijven doen en ze blijven ook niet klein. Dikke duim!
Ik vroeg mij ook altijd af wat dat diploma van “Opvoedster” aan mijn muur deed toen ik mijn zoon er aan plakte… 🙂
Er achter plakte, bedoel je?
Dat ook. 🙂
Kaffie: lang leve kaffie! En ja, ik heb in m’n klas ook meer geduld dan met m’n eigen twee pagadders… Daar ben ik pedagogische verantwoordelijker dan thuis…
De mijnen is heel de dag gaan vissen… Hij stelde maandag voor dat ik vrijdagavond met de jongste meter van Ferre naar haar voetballend lief ging kijken. Ik reageerde met: ‘Ikke, voetbal?’ Ik belde hem vrijdagnamiddag op: ‘Hoe laat ben je thuis? Ik ga toch naar het voetbal, ik moet hier eens buiten!’ En reken meer dat ik vanaf ook meer m’n goesting ga doen in de veronderstelling dat hij wel voor de kids zal kijken (als hij dat kan, dan ik dat ook 😉 )
Amai, zo blij dit te lezen. Dat het elders ook zo is! Dat het altijd een evenwichtsoefening blijft… En chapeau voor die 7 km!
Mijn broer en ik waren als kind evenzeer Foo(l) Fighters. Je schrijfsel is zodoende erg herkenbaar, ook al heb ik zelf geen kinderen.
Ik vraag me af hoe ik als vader zou zijn geweest. En dat zal ik me blijven afvragen.
Ik heb het vaak als de werkdag mee viel, dat ik uitkijk om thuis te komen en in de auto bedenk: vandaag is een goeie dag, no way dat ik me ga laten opjagen als ze een rothumeur hebben. En dan laat ik me toch elke keer weer vangen. Is het geduld er al na vijf minuten doorgejaagd. Ze zijn soms… veel.
Als er een applausknop bestond voor blogs, had ik ze bij deze al een paar keer serieus aangeklikt overigens.
hahah, zoals een lachband maar dan met applaus
Je weet dat wij ook twee zonen hebben (de oudste is vorige week 36 geworden, stel je voor…). Hetzelfde meegemaakt, vandaag zijn ze onafscheidelijk.
dat is hoopgevend 🙂 😀
Respect!
Het is echt zo! Altijd veel makkelijker om een ander raad te geven, oh wee als het over je eigen kroost gaat. Maar je gaat me achteraf (ik geef toe, binnen een jaar of 15 😂😂) gelijk geven…dan pas relativeer je!
En Pingu, pure nostalgie (nog uitgevonden en (zwaar) gesponsord door mijn toenmalige werkgever)! Heerlijk!
ik lees dit, nog nazweetend van een rondje door de velden. Dat het deugd deed, zei ik tegen het Lief. Dus ja, ik kan me wel vinden in je woorden.
Ik maakte echt nooit ruzie met mijn jongere broer ! Echt nooit (meer na mijn vijfentwintigste).
Mijn broer en ik konden het ook relatief goed vinden met elkaar, en nog altijd
Jammer dat we elkaar gisteren niet gezien hebben. Ik ging met mijn denkbeeldige pomponnekes gezwaaid hebben 🙂
ja inderdaad! Is het bij jou goed gelukt?
Na een shitty day heb jij dat gisteravond wel schitterend gedaan. Blij dat je genoten hebt.
yes! Merci!!!
Zo jammer dat ik er zaterdag niet bij kon zijn!
Ik heb ook echt die me-time nodig, en ik denk op die momenten ook vaak: zou ik niet beter thuis blijven bij mijn vent en zoon? Maar ik functioneer gewoon beter na een portie me, myself & i.
Hier loopt er maar eentje rond maar die haalt regelmatig ook wel eens het bloed van onder mijn nagels. Dus ik snap je wel hoor! En wat knap van je dat je bent gaan lopen in Oostende 🙂
Ben even aan het bijlezen wat over de Run geschreven is. Leuk om jouw verhaal ook te lezen. Zo kwamen we allemaal, met elk een hectisch dagje achter ons, met ons verstand op nul, onze kilometers vreten. En blij dat we waren 🙂 Daarom mogen we zeker nooit stoppen met lopen, stel je voor hoe alle loopmoeders zouden zijn zonder ‘loop’ in hun naam…
Heb trouwens ook enorm genoten van het artikel in de Standaard. Grappig dat iedereen zich erin herkent. Voila, shout out voor jou! Hoewel we mekaar niet echt gesproken hebben. Dat gevaar ‘loop’ je wel als je 3 rondjes loopt ipv 1, dat iedereen al weg is.. haha. Tot later eens!
Mooie blog Liese, herkenbaar hoor, ons hele leven groeien we in sociale vaardigheden en vredelievend omgaan met elkaar, tot je plots een gezin hebt met kleine koters, en je balans waar je jaren aan het gewerkt hebt is zo eenvoudig uit het center geslagen. geen zorgen over dat diploma, er groeien onderscheidingstitels aan. alleen de weg ernaartoe doet je soms huilen.
Koen en ik waren er gisteren over bezig dat onze jongens zoveel verschillen van karakter, dat het er waarschijnlijk in de komende jaren ook wel eens hevig aan toe zal gaan. En ik vind het nu soms al zo lastig. Vooral als Koen sms’t dat hij de avondshift toch niet zal halen, juist op het moment dat ze alle twee hangerig en moe en lastig zijn… Nu zit ik hier alleen op een zaterdagochtend, wat blogs te lezen. Manlief gaan werken en de kindjes bij oma en opa. Genieten! En er straks weer met volle moet tegenaan 🙂
Date met de mountainbike😄