door Vandaag is mijn vrije dag, er staan potten en pannen te wachten om in de vaatwas te verdwijnen, de wasmanden zijn zo vol dat er stapeltjes was naast vallen. Ik denk dat ik geen proper ondergoed meer heb. Maar nadat ik deze ochtend merkte dat het echt wel een zalige herfstdag is liet ik mijn to-do-lijst voor wat ze is en besloot ik om eens te doen waar ik ècht zin in had. Wandelen, nadenken en naar de Happier-podcast luisteren.
En verdikke, het deed deugd. Happier is een podcast waarin de zussen Gretchen Rubin en Elizabeth Craft het hebben over allerhande zaken die geluk kunnen bewerkstelligen. In episode 130 hebben ze het over “De 7 myths of happiness”, daarin counteren of bevestigen ze 7 mythes over geluk. Ik vind het heel intrigerend en het zou voor mezelf fijn zijn om over elke mythe een stukje te schrijven, wie weet, misschien doe ik dat wel, ik start alvast bij de eerste:
Myth #1: People find happy people annoying and stupid.
“Wrong. Actually, studies show that people find happy people much more likable than their less-happy peers. Happy people are viewed as friendlier, smarter, warmer, less selfish, more self-confident, and more socially skilled – even more physically attractive.” (bron)
In de podcast spreken Gretchen en Elisabeth over hoe geluk besmettelijk is en hoe het van iemand kan afstralen, zelfs overstralen op iemand. Persoonlijk ben ik ook liever rond positieve mensen, mensen die niet elke situatie ombuigen tot een verhaal waarin iets kan verbeteren. Mensen die blij zijn met wat ze nu hebben of bereikt hebben. Alles kan altijd beter. Maar dat wil daarom niet zeggen dat wat je nu hebt niet goed of goed genoeg is. Er zijn altijd situaties waarin niet alles optimaal is, dat het zelfs keihard tegenzit, maar het feit dat je het positieve in iets kan blijven zien en dit als basis aanhoudt voor een verder verhaal kan een wereld van verschil maken. Tijdens hun verhaal hoor ik hen zeggen dat er uitspraken worden gedaan: “dat geluk iets is voor mensen die minder intelligent zijn of zichzelf dom houden”, in de trend van: “ignorance is bliss”. Misschien. Soms denk ik echt over mezelf dat ik te naïef ben omdat ik gewoon tevreden ben met wat ik heb, dat ik geen grote bucketlists opmaak om af te vinken, geen vijfjarenplannen of grootste toekomstideeën om naar toe te werken. Misschien zijn er wel mensen die vinden dat ik weinig ambities heb of geen recht van spreken heb omdat ik gezond ben, een goed huwelijk heb, etc etc. Maar ik probeer die dingen ook niet als vanzelfsprekend te vinden. Gezondheid, voorspoed, geluk dat is allemaal heel veranderlijk. In the blink of an eye…en hoe ik dan zou reageren, ik weet niet of ik dan veel van Gretchen Rubin zou moeten horen.
Maar eigenlijk kan het me heel weinig schelen wat andere mensen over mijn keuzes vinden. Wil dat daarom zeggen dat ik zomaar mensen zou kwetsen of benadelen, zeker niet, het is niet mijn bedoeling om iemand schade te berokkenen bij de keuzes die ik maak en als dat wel gebeurt ga ik hier echt wel wakker van liggen.
“What “they” will think” is ook iets dat wordt besproken in een andere aflevering van Happier en ook daar hoorde ik wel wat gebabbel waarin ik me kan vinden. Vooral “they have their life to make decisions, you have your life to make yours” en “nobody really cares what you decide”. Ook al kan iemand zich niet echt vinden in de keuze die je maakt, dat wil daarom niet zeggen dat dit bepalend moet zijn voor de uitvoering ervan. Wil je graag veranderen van job maar heb je schrik voor de reacties? Dat kan, en misschien zullen er negatieve of verbaasde reacties zijn. Misschien gaan mensen je wel voor even dwaas vinden, maar laat dat je zeker niet in de weg staan want iemand zal er misschien vijf minuutjes een mening over vormen en dan verdergaan met zijn of haar leven. Want zo zijn we wel.
Ook “you might be surprised by what “they” think” haalden ze aan. Toen mijn echtgenoot besloot om een job “aan de staat” met mooie uren, een mooi pensioen en een schijnbaar coole werkinhoud te laten staan voor onzekerheid in de privé was hij geschrokken van het aantal positieve reacties die daarop volgden. Hij was niet gelukkig. Sommigen waren enorm begripvol en vonden dat hij een sterke beslissing had genomen. Ok, er waren inderdaad mensen die toen (en nog altijd) dachten en vonden dat hij heel wat zekerheid liet varen. Toch kunnen we nu -twee jaar na datum- wel spreken over een algemene verbetering. Om maar te zeggen: doe wat je zèlf graag wil doen en laat anderen of wat anderen hierover denken je hierin niet beïnvloeden. “Do I do this for me or for “they” ” is een goed uitgangspunt om dit af te toetsen.
Meer over Gretchen Rubin en haar podcasts vind je hier. Zelf heb ik ze gedownload via Spotify.
en jij? Doe jij voldoende wat je ècht zelf wil of hou je teveel rekening met wat anderen hierover zullen denken?
Shout your heart out 
Ik schreef er vandaag toevallig zelf min of meer iets in die lijn over. Goed genoeg is ook al prima, daar sta ik echt heel fel achter.
ja wel, dat was inderdaad toevallig!
En zo zei ik vanmorgen mijn vriendin af, omdat ik me niet 100% voel en ik niet weer over mijn grens wil gaan, gaf ik mijn heel goed betaalde job op omdat het me heel ongelukkig maakte en stopte ik met mezelf voor te liegen dat ik afgetraind moet zijn en alleen supergezond moet eten…..en vooral dat mijn huis perfect moet zijn..dat zal alleen vandaag zijn omdat de werkvrouw is geweest.
ik merk inderdaad in je blogs een kentering!
Ik denk dat ik doe wat ik zelf wil, rekeninghoudend met mijn gezin, die komt op een eerste gedeelde plaats naast mezelf. En ik probeer niets vanzelfsprekend te vinden. Dat houdt mij scherp en bij de pinken. Want als ik dat niet doe, dan wreekt zich dat. En moet ik toch actie ondernemen. Zoals date night plannen. En gaan sporten. En pauzeren. En chocolade eten 🙂
en kaffie drinken 😉
Zelf ben ik doorgaans een zeer gelukkige mens. Tevens besef ik dat geluk erg breekbaar is. ‘In the blink of an eye’, zoals je schrijft.
En yep, ik doe meer dan voldoende wat ik écht zelf wil. Wat anderen denken, kan vierkant aan mijn hol roesten. Met mijn excuses voor mijn minder fraaie taalgebruik.
geen excuses, “aan mijn hol roesten” vind ik wel een heel mooie uitspraak 😀
Ik heb echt geleerd om aan mezelf te denken, heb veel geleerd door het te jong overlijden van mijn mama en wat B meemaakte. Het leerde mij dat je maar één ik hebt en dat je daar heel lief voor moet zijn!
ja, het leven is echt tekort daarvoor vind ik
Ik heb lange tijd alles gedaan in functie van wat “they think” (en dan vooral wat mijn omgeving verwachtte van mij). De laatste jaren – door de gevolgen van minder goede keuzes en dankzij een goede psychologe – lukt het me steeds beter om te doen wat ik zelf wil. Gelukkig ziet ook mijn omgeving dat die keuzes me gelukkiger maken, wat het voor mij gemakkelijker maakt om achter die keuzes te blijven staan. Het is een lange weg denk ik, me “niets” meer aantrekken van wat anderen zouden kunnen denken. Die podcasts lijken mij wel leuk om eens te beluisteren.
P.S.: zo te lezen heb je echt wel genoten van je vrije dagje, super!!
zeker eens doen, ik ben nu gestart bij nr 1, en ondertussen al een hele hoop beluisterd.
Merci voor de link naar Spotify!
Ik hou inderdaad nog teveel rekening met wat “they” zeggen, of op zijn minst wat ik denk dat “they” zouden zeggen. ’t Is een leerproces, maar stapje per stapje leer ik wel om er minder rekening mee te houden 🙂
ik zeg ook niet dat het fout is hé om te luisteren naar wat “they” vinden. Misschien kun je hieruit wel waardevolle lessen trekken?
Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat ik naar mijn laatste levensfase aan het fietsen ben en hoe meer ik dingen voor me (of ons-)zelf wil plannen.
mooi vooruitzicht!
Lastig. Ik laat mezelf niet echt vrij. Soort van het MOET. Heel af en toe “mag” het. Ik heb een to do list omdat dus te veranderen 😉
moeten is sowieso heel extreem hé, maar ik leerde wel gaandeweg dat bepaalde dingen echt wel niet moeten, wat “they” ook beweren 🙂
Hmmm ik vind dit eigenlijk wel ne moeilijke! Ik zou graag zeggen dat ik mij van niks iets aantrek en dat ik vooral mijn eigen goesting doe, maar als ik echt eerlijk ben laat ik mij vaak veel te veel leiden door “they”. Terwijl “they” mij ook vaak kunnen verrassen; toen ik vorig jaar 4/5 ging werken had ik mij mentaal voorbereid op heel veel onbegrip (“maar ge zijt nog zo jong” en “ge hebt toch nog geen kinderen” en “ge hebt nu toch al vrije tijd genoeg”) maar ik heb daar alleen maar superpositieve en begripvolle reacties op gekregen. Ik laat misschien wel te vaak over mij heen lopen, omdat ik gewoon niet hou van conflict. En ik ben ook vaak heel naïef, ik ga er te veel van uit dat iedereen het beste met elkaar voor heeft en daarom doe ik vaak te veel mijn best om voor iedereen goed te doen. AMAI ik ging hier maar op kort op antwoorden maar je hebt mij aan het denken gezet!
hmja, bij conflict weet ik ook niet hoe ik zou reageren
Ik weet dat ik het niet zou moeten doen (dat is alvast een begin) maar echt ‘Foerd!’ zeggen doe ik eigenlijk maar zelden. Als ik rust dan is dat meestal uit pure noodzaak of omdat ik gewoon niet uit de voeten kan. In het huishouden heb ik echter al heel wat bijgeleerd. Zo wordt er veel minder gestreken als vroeger en blijft de afwas wel eens staan tot het de moeite is om het water te laten lopen.
’t is een begin hé! Ik wou het vroeger ook allemaal veel perfecter maar ben daar van afgestapt