Honderd jaar worden, het is niet iedereen gegeven. Dinsdagnacht stierf mijn grootmoeder, een eeuw oud. Ik weet dat ik blij moet zijn voor zo’n mooi lang leven en ik ben ook dankbaar voor de 35 jaar dat ik er deel van uitmaakte.  Tezelfdertijd ben ik triest voor het verlies.  Want dat is het.  Een verlies.  Ik troost mij met de gedachte dat haar leven rijk was, misschien niet met tonnen geld en een grote villa maar met familie, vrienden, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.  Ik troost mij met de gedachte dat ze rustig stierf op de verjaardag van pepe.

IMG_20170704_114729

Weet je, meme leerde ons om tevreden te zijn met wat we hebben.  Dat we van werken niet zouden smelten en ‘je moet goed eten!’.  De basis, daar was ze goed in.  Maar genieten stond ook helemaal bovenaan in haar woordenboek.  Bij haar honderdste verjaardag vorige zomer vroeg ze me regelmatig “heeft iedereen nog genoeg drank?” “je moet schenken hé”.  En we schonken.  Geen water, want ”water is voor de vissen!”  We klonken op honderd jaar waardig leven.  Op het leven zoals het komt en op het leven zoals het is.  Dankbaar voor de vele fijne jaren samen, voor de lach en de kwinkslag.

IMG_20170704_112143

Bij meme had ik het gevoel dat ik ertoe deed.  Dat ze mij betrok in één of andere samenzwering.  Het zat in de kleine dingen.  Hoe ze na een hartelijk en geanimeerd gesprek met een dame die we tegenkwamen in mijn oor fluisterde “ik ken die madame niet wi!”  Hoe ze ons op haar 97ste nog toonde hoe een ouderwetse pek werkt tot de dag waarop ze aan mijn kroost wou bewijzen dat ze nog kon springen met haar 99-jarige knieën.  Van de boterhammen met een gekookt eitje tot de chocotoff uit het snoeppotje.  Het moest niet altijd bombastisch zijn.  Die kleine dingen zijn wat haar zo typisch meme maakte en dat bewaar ik, samen met mijn gedachten aan haar.

IMG_20180105_190834_478

32 reacties

  1. Wat mooi dat zo’n mooi mens zo een gezegende leeftijd had! Dat je een rijk leven met haar mocht beleven!
    Je zal ongetwijfeld vele verhalen aan hen ophalen en zij kijken met een grote glimlach op jou neer!
    een dikke knuffel voor iedereen!

  2. Hoe oud ze ook zijn, het is altijd te vroeg. Koester de mooie herinneringen, ze bieden je altijd steun. Bijna 2 jaar na het plotse overlijden van mijn grootvader (91 geworden), ben ik minder intens triest, en kan ik glimlachen om de herinneringen.

  3. Ooh, om te beginnen heel veel sterkte! Grootmoeders zouden er voor altijd moeten zijn he. 😦
    Toevallig botste ik net op jouw blogpost. Of misschien ook niet toevallig, want ik lees hier de laatste tijd wel vaker mee. 🙂
    Heel mooi geschreven, en bijzonder veel wat ik herken!
    Mijn ‘meterke’ stierf in oktober, net die magische 100 niet gehaald (over 2 weken zou ze dat geworden zijn). Ik schreef er toen ook iets over: https://flashesofrealness.com/2017/10/15/liefste-meter/
    Ze hield ook van chocotoffs 🙂 en net zoals jij het omschrijft zat het hem in de kleine dingen.
    Het gevoel ertoe te doen, te mogen zijn wie je bent,… zo fijn om zo’n plaats te hebben.. Of te hebben om aan terug te denken. Veel moed Liese en je meme leeft voort in jullie.

    Liefs,
    Lana

  4. Super dikke knuffel voor jou en je familie. Afscheid nemen is nooit fijn, ongeacht de leeftijd. Al helemaal niet wanneer je een warme band hebt met iemand. Het maakt het verdriet er niet minder om maar die mooie herinneringen houden haar ongetwijfeld altijd een beetje bij jullie.

  5. Pingback: Achter de schermen

Plaats een reactie