“Wil jij mijn trui opplooien?” van een man die zelf zijn kleren strijkt vind ik dat soms een eigenaardige vraag.  “Ik wil je gerust tonen hoe je dat doet” probeerde ik maar hij moest er niet van weten.  “Ik kan gerust een trui vouwen, ik vind het gewoon fijner als jij dat voor mij doet, het geeft me het gevoel dat ik geliefd ben, de manier waarop je dat zo goed mogelijk tracht te doen en dan dat laatste aaike over het resultaat achteraf”.  True, niemand geeft zo liefdevol aaikes aan zijn geplooide truien als ik.

Die gebaren: hij strijkt mijn broek voor me, ik vouw zijn truien voor hem.  We zouden haast vergeten dat we die dingen voor elkaar doen, het leven komt er al eens tussen.  Het gebeurt gewoon.  Ik weet dat hij graag bevestiging krijgt en hij weet dat ik alleen maar complimenten geef als ze ertoe doen.

img_0271

Toch ben ik elke keer dankbaar als hij mijn broek op de verse-strijk-hoop legt en daarmee een item van de dagelijkse-zorgen-hoop wegneemt.

13 reacties

  9. Dit is, denk ik, mijn favoriete blogpost tot nu toe. Als ik m van jullie distantieer dan vind ik m qua idee en schrijfstijl prachtig. Dan weten dat dit écht zo is, maakt het alleen maar beter.
    Ik vind m echt heel mooi

    Beantwoorden

Plaats een reactie