door Volgend jaar ben ik hier al tien jaar bezig. Een blogdino zou je dat kunnen noemen zeker? De eerste jaren was het hier kalm, het is pas toen ik meer begon online te delen via Facebook dat er interacties en nieuwe inspiratie ontstond op deze blog. Ik heb altijd geschreven, ook op talloze andere blogs. Momenteel beheer ik ook twee blogs, maar Shoutyourheartout blijft mijn hoofdblog. Het is ondertussen een soort online dagboek geworden waar ik graag eens in terug snuister. Hoe was het in het jaar 2013? Al die tijd ben ik nooit echt anders gaan schrijven. Misschien iets meer genuanceerd, iets minder expliciet. De komende jaren wordt dit waarschijnlijk ook beperkter door de leeftijd van mijn kinderen. Ik besef maar al te goed dat ik hun privacy beter moet beschermen en daar zal ik de komende maanden geleidelijk aan rekening mee houden. Mijn schrijfsels worden vaak omschreven als “herkenbaar”. Ik denk dat de meeste lezers zich ook in mijn leeftijdscategorie en levensfase bevinden al weet ik dat er ook wel wat mensen meelezen die iets ouder zijn.
Bloggen gaat bij mij vanzelf. Ik moet er niets speciaals voor doen, enkel mijn laptop openen en zorgen dat ik wat tijd voor handen heb. Ik heb geen vaste thema’s behalve dan misschien “De 7 Ge’s” waar ik allerlei dingetjes op een hoopje schraap en in een postje giet. Voor de rest gaat het soms alle kanten op. Er is geen vaste structuur, geen doordachte inhoud. Er zijn wel verschillende types postjes maar dat staat niet vast op voorhand. Soms probeer ik een bepaalde sfeer te beschrijven, soms is het gewoon een relaas van de voorbije dagen. Ik waag me wel eens aan een metafoor of soms zijn het gewoon foto’s met wat commentaar. Het feit dat het zo gevarieerd is maakt het voor mij haalbaar om te blijven schrijven. Ik heb niet het gevoel dat ik iets “moet” van mijn blog. Ik moet niet elke week posten, ik moet eigenlijk niets en die vrijheid is voor mij heel belangrijk.
Veelal begin ik te schrijven en komt de inspiratie terwijl ik bezig ben. Soms heb ik al enkele kernwoorden genoteerd terwijl ik met iets anders bezig was. Ik ben sowieso constant foto’s aan het nemen met mijn smartphone. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik een foto heb genomen. Soms doe ik er niets mee maar het kan ook dat ze op de blog vliegen in een tekst die er totaal niet mee te maken heeft. Zoals ik reeds schreef, er is geen structuur in deze blog, geen vast stramien, geen verwachtingen.
Sinds dit jaar heb ik een bureautje om mijn laptop op te zetten. Na 9 jaar heb ik eindelijk een vast plekje om te schrijven en moet ik niet meer als een nomade met mijn laptop door het huis sluipen. Ik kocht ook een noise cancelling headphone omdat ik in het centrum van het huis en de bijhorende actie zit. Maar mijn bureau is van mij. Er mag geen speelgoed op liggen, er mogen geen kleren op mijn stoel liggen, geen papieren slingeren naast mijn laptop. Veelal drink ik koffie terwijl ik schrijf. Dat ziet er op dit eigenste moment blijkbaar zo uit:
Ik snuister wel eens in de statistieken. Soms merk ik dat iemand een leesmarathon heeft ingezet en ja, ergens ben ik dan wel nieuwsgierig wie dat zou kunnen zijn, maar tegelijk is het mysterie ook een fijne gedachte.
Mijn meest gelezen post is “Powermeme” uit 2018. Ik schreef hem de ochtend na het overlijden van mijn grootmoeder, uiteindelijk las ik hem ook voor op de afscheidsviering. Het staat als een paal boven water dat ik al schrijvend zaken verwerk. Ik raad het dan ook iedereen aan om te schrijven wat er in je hoofd opkomt. Je hoeft het niet te delen maar iets wegschrijven is al zo vaak een goeie manier geweest om mijn hersenspinsels te kalmeren. Als het maalt in mijn kop verdwijnt het via mijn vingertoppen.
Deze blogpost ontstond in het kader van de Blogboost najaars challenge. Ik werd ook door hen reeds in het verleden geïnterviewd over bloggen.
Shout your heart out 
Mooi! Ik blog ook echt al een eeuwigheid. Mijn allereerste blog is in de donkerten van het internet verdwenen, en ik heb een hele tijd af en aan een Engelstalige blog bijgehouden – waar ik af en toe soms nog naar verlang overigens. Op mijn huidige blog heb ik een jaar ‘gekauwd’ vooraleer ik de sprong waagde. En nu blijkt ze toch haar eigen ding te doen – maar: ik laat het los. Het gaat zoals het gaat.
Het valt me wel op hoeveel ‘anciens’ er in deze challenge zitten. Fijn, want dat geeft meteen een heel archief om in te duiken…
ja inderdaad, veel variatie ook in de groep
‘Iets’ oudere lezers? Je kon met gemak mijn dochter zijn.
‘Powermeme’ is heel mooi, een kostbare herinnering. Ik volg je nog niet zo lang, dus deze had ik nog niet gelezen.
bedankt!
Ik ben ook altijd benieuwd als je ziet dat iemand ineens 20 blogposts heeft gelezen of zo, of als je ziet dat er iemand uit een exotisch land meeleest. Bij mij gaat het ongeveer hetzelfde als bij jou, zonder te veel nadenken en structuur en dat werkt voor mij het beste.
ja is eigenlijk ook een ritueel op zijn eigen hé “gewoon beginnen” 🙂
Ik lees je ook al een tijdje, ondanks dat jij jongere kids hebt blijft het herkenbaar. Leuk he zo’n eigen plekje,……heb het sinds kort ook en ik geniet er elke dag van ook met de hoofdtelefoon 🙂
zalig hé, die stilte!!
Jaaaaaaa, ik kan zo genieten van alleen thuis zijn en dan kan de stilte me echt overvallen heerlijk!
Ik blijf je een straffe madam vinden die mooi over haar leven schrijft, altijd boeiend… keep on going!
thxxx right back at ya!!!
Dan ben ik hier een paar jaar na jou terechtgekomen.
Bloggen is het aangenaamst als je er geen bijzondere ‘effort’ moet voor doen. Hier van ’t zelfde laken een broek. Ik begin vaak te typen zonder te weten waar ik uitkom, maar wat dan nog?
Wat ik niet heb zijn van die typische blauwe blogbotten. Die moeten dringend in huis gehaald worden, want wat het het plots begint binnen te regenen en een mens ziet het te laat???
blauwe blogbotten moet je verdienen….:)
Ik vind hier inderdaad vaak dingen die herkenbaar zijn, ook al zijn onze levens behoorlijk anders. Net als jij ben ik heel benieuwd naar mensen die in de archieven van mijn blog duiken of die meelezen zonder ooit commentaar te geven.
ja dat gevoel heb ik ook bij jouw blog!
Dit fossiel – 14 jaar blogcarrière – volgt je al geruime tijd. Al van in het begin dacht ik: tiens, die schrijft goed. En dat ben ik blijven denken.
Je lijkt me bovendien een sympathieke madam, en die hebben bij mij een streepje voor vaneigens. 😉
merci voor het compliment! Het is wederzijds!
Totaal naast de kwestie dit maar wat een zalige sloefen zijn dat?! Een eigen bureautje staat hier ook nog op mijn wensenlijstje.
ja, niet te doen hé, ideaal voor herfstige dagen!
Ik lees je graag en ben inderdaad een keer je hele blog doorgegaan. Het herinnert mij sterk aan de tijd dat ik 3 kleine jongens had. Ze zijn inmiddels 19, 21 en 23.
super zeg! Dat ligt in mijn toekomst!
Hier zowat 10 jaar blogervaring en ook één van de oudjes die bij jou komt lezen. En dat laatste graag, omdat jij, jij bent. Een schoon mens die geen opsmuk nodig heeft en het bovendien allemaal mooi kan schrijven.
oohhh, zo lief! x wederzijds wi!!
Net die variatie en vrijheid houdt het bloggen zo fijn hé. Als je me 14 jaar geleden had gezegd dat ik in 2000 nog steeds aan het bloggen zou zijn zonder dat er sprake is van een gebrek aan inspiratie dan had ik dat waarschijnlijk niet geloofd. Ik denk niet dat ik jouw blog al tien jaar volg maar ik kom hier wel steeds graag langs om je schrijfsels te lezen. Ook dit keer heb ik er van genoten en die laatste zin is niet alleen mooi die is ook heel herkenbaar.
Een blogdino 🤣🤣