Een goed doel en een wrang gevoel.

Ken je dat: van die situaties waarin je niks zegt en achteraf bedenkt “wat je had moeten zeggen” in de plaats van gewoon alles over je te laten komen?  Deze ochtend was ik een beetje kwaad tijdens mijn bezoek aan een rommelmarkt.  En je krijgt me niet zo vlug kwaad.

Wat zij zei:

“Kindjes!  Hier aan het kraam kun je voor één euro vissen.  Je weet niet wat je krijgt maar het is een cadeautje en de opbrengst gaat naar het goeie doel, kom maar vissen, het is niet moeilijk en het kost maar één euro.  Dat is toch niet veel geld hé?!  Alléé kindjes, kom maar vissen!”

Wat ik zei:

“Willen jullie vissen?  Jullie hebben elk centjes gekregen van mama en mogen kiezen wat je ermee koopt.  Als je wil vissen dan mag dat, maar het moet niet.”

Wat Linus (3 jaar) zei terwijl hij tegen mijn been aan kroop:

“Neeeeenn!!”

Wat Ilja (bijna 7 jaar) zei:

“Jaaaaa!!!”

Wat ik zei:

“Ilja, je hebt waarschijnlijk geen centjes meer genoeg hé?”

Wat zij zei:

“Maar mama of oma gaan dat wel betalen hoor kindje, kom maar vissen.  En je broertje ook.  Het is maar één euro!  Voor het goeie doel! Dat moet je wel doen hé!?”

Wat ik deed:

Zijn restje centjes aanvullen met kleingeld zodat hij alsnog kon vissen.

Wat zij zei:

“Oei oei oei oei, al dat kleingeld!”

Wat ik had moeten zeggen:

“Geld is geld toch??”

Wat ik zei:

“Geld is geld hé!”

Wat zij zei:

“en broertje!  Kom eens dichter!  Mama, als jij hem op een meter afstand houdt dan gaat hij zeker niet willen vissen hé, komaan!  Voor één euro!”

Wat Linus (aka broertje) zei:

“Neeeeeenn!”

Wat ik zei:

“Hij wil niet, neen.”

Wat Ilja kreeg nadat ze in haar wagen in enkele dozen ging scharten: een notitieschriftje.

Wat zij zei toen ze het hem overhandigde:

“Een heel mooi prachtig schriftje.  Er staat een skateboarder op!  Waw!  En ik had ook nog iets leuk voor je broertje ook, maar hij wil niet.”

Wat ik zei:

“Neen das jammer, maar hij is niet verplicht, kom Ilja, we gaan doorstappen”

Wat zij riep toen ik mijn rug draaide:

“amaai, en ze hebben daar een kwartier voor staan twijfelen, voor één euro mensen, en dan nog voor het goeie doel hé!!!”

Wat ik had moeten zeggen:

“Inderdaad mevrouw, ik probeer vandaag op deze rommelmarkt mijn kinderen bewust te maken van de waarde van geld.  Ze kregen elk vijf euro mee die ze mochten spenderen en op is op.  Ik vind het nobel dat u het goede doel wil helpen, maar ze zijn al de hele ochtend aan het wikken en het wegen.  Ze tasten aan hun geld, ze tellen de centjes en Ilja durfde zelfs afdingen.  Linus kocht een smurfentas en Ilja pokémonkaarten die hij heel zorgvuldig uitkoos.  Misschien is het kleintje nog niet echt helemaal mee in den draai maar ook hij heeft recht om “neen” te zeggen net als u en ik.  Ik wil mijn kinderen bijbrengen dat ze een vrije wil hebben en zich moeten wapenen tegen sommige mensen ook al hebben diezelfde mensen het misschien wel goed voor met de rest van de mensheid.  Ik vind u eerder opdringerig en ik hou er niet van dat u mijn gezag ondermijnt en mij belachelijk maakt ten aanzien van mijn kinderen en de andere mensen die hier in de buurt staan en al zeker niet achter mijn rug.  En kunt u me eens zeggen welk goed doel ik nu gesteund heb?”

Maar ik zei niets en liep een halve voormiddag inwendig te vloeken en te fezelen tegen mijn echtgenoot van “godverdomme” en “als hij nu niet wil” en “’t geld was dan nog niet goed genoeg ook!” gevolgd door: “Vissen?  Er hing niet eens een vislijn aan, het was gewoon een kapotte stok waarmee ze dingen moesten opscheppen, noem jij dat vissen?  Ik noem dat prikken en hopen dat je het mee hebt!”

Maar ik heb gezwegen.  En het goede doel gesteund.  Misschien maar met een handvol kluttergeld maar ’t is beter dan niets.