Feeding Nemo

Ik vraag me af waarom ik het zo moeilijk vind om niets te doen.  Ligt het aan de tijdsgeest waarin we leven?  Altijd bezig, altijd bereikbaar of indien dit niet zo is: ons verontschuldigen hiervoor?  Weet je dat ik alleen maar mijn gsm afzet als ik op een begrafenis ben.  Jammer genoeg is me dit pijnlijk duidelijk geworden het voorbije jaar, ik ging naar negen begrafenissen.  Nu ik erbij stilsta is dat eigenlijk spectaculair veel.  Godverdju.  Soms is het toegestaan om te vloeken vind ik (al geef ik toe dat ik dit regelmatiger doe dan een ander).   Zelfs nu we op reis zijn vind ik het moeilijk om gewoon in de hangmat te liggen tijdens Linus zijn siësta.  Ik moet er een foto van instagrammen.  Ik moet er een nietszeggende Flair in lezen waarin mijn zomerhoroscoop het belangrijkste van heel het boekje zou moeten zijn -althans de cover.   Het enige geluid dat ik hoor is het malende grazen van de koeien in de wei naast ons huisje en de duizenden cicaden waarvan ik dacht dat ze enkel ’s avonds hun typische geluid produceerden.  Met een alert schoolkind mee op reis moet ik al eens iets “wikipedia-en” zoals “waarom maken zij zo’n geluid?”  Dingen waar ik nooit meer bij stilsta worden ineens clevere vragen en sorry, ik moet het antwoord soms schuldig blijven.  Wat ik dan wel weer wist is dat krekels hun vleugels tegen elkaar wrijven om het typische krekelgeluid te maken.  Gelukkig nog iets onthouden van de biologieles.

Ik probeer om meer go-with-the-flow te zijn op reis en om het veelvuldige plannen en organiseren een beetje los te laten.  Geen weekmenu, geen bullet journal.  Ik hou het weerbericht wel in de gaten en probeer er een beetje op in te spelen.  Geen stadje bezoeken in een tropische 30 graden want dat voelt al vlug veel warmer in zo’n omgeving maar straks de rivier opzoeken om voor wat afkoeling te zorgen.  Ik besef wel dat ik ervaren word in het reizen met kleine kinderen.  Altijd een snack en water bij, geen vier-uurtje geven als we nog het ijssalon moeten passeren.  Allemaal kleine dingetjes al vergat ik vandaag wel mijn emmertjes en schopjes mee te nemen naar de rivier en konden we gelukkig iets lenen van andere vakantiegangers.

Niettemin geniet ik van een verlaagd tempo waarin wat hangmat-tijd (weliswaar met feedly of een tijdschrift) wordt afgewisseld met UNO spelen tegen de oudste zoon.  Hoe hij zich verkneukelt als hij van me kan winnen is goud waard.  De verwachtingen zijn niet zo hooggespannen.  Is het omdat mijn wanderlust reeds een geweldige boost kreeg in New York en ik nog even kan teren hierop?  Wie zal het zeggen?

Onze enige bezorgdheid momenteel is dat de vis voldoende water moet krijgen.  Kon het leven altijd maar zo simpel zijn.