Ik geef nederig toe…

Het is pas sinds een tweetal jaar dat ik ze ben gaan herwaarderen.  Ooit had ik er zelfs een lichte degout van om naar zee te trekken als het warm is.  Ik kon maar niet begrijpen waarom mensen zolang in de wagen zitten om naar zee te komen op een warme zomerdag.  Tot we vorige week ondervonden dat het ècht wel frisser is aan zee.  Woensdagnamiddag was het er een aangename 23 graden, het water gezellig warm.  En de kinderen: die vinden het fantastisch.  Ook al was Linus vorige week niet echt aanspreekbaar op zijn bergsken, dat had in feite meer te maken met zijn humeur dan met de situatie.

De blogpost die ik in 2015 schreef kan ik nu dus nederig beginnen weerleggen.

• Parking/file

De laatste twee weken gingen we drie keer naar Nieuwpoort.  Voor ons is dat -binnendoor- een goeie 25 minuten rijden.  Er is een ondergrondse parking “Promenade” waar telkens nog voldoende parkeerplekken waren.  Als we naar zee gaan is het nooit een hele dag maar slechts enkele uurtjes.  Voor een kleine drie uur betaalden we 4 euro, een dagtarief is er blijkbaar 18 euro.  Voor dat geld kun je misschien ook het openbaar vervoer nemen, maar ik betaal het graag en ondergronds is het lekker koel.  File hebben we nooit gezien omdat we telkens op minder drukke uren vertrokken.

• Drukte op het strand

Woensdag was de drukste van de drie keren dat we gingen.  Toch zetten we ons vlotjes neer zonder dat we op iemand zijn schoot moesten kruipen.

• Je ogen uitkijken

In de drukte moet je inderdaad ogen op je gat hebben.  Gelukkig zijn wij geen zonnekloppers en doen we gewoon mee met de kinderen als er water moet aangevoerd worden voor een zandkasteel of als een put niet diep genoeg geraakt met de schopjes die we meebrachten.

• Rood verbranden en een zandstralenpeeling.

Sinds ik iets andere zonnecrèmes aankoop heb ik minder problemen met een plakkende huid en zand die erin gaat plakken.  Ik ben een echte zonnecrèmefreak en smeer gewoon dagdagelijks een goeie laag, zeker als het kwik boven de 25 graden gaat.  Sowieso lig ik nooit te bakken en te braden en mij te draaien als een kipje aan het spit.  Toch word ik heel vlug rood, vooral op mijn borst.  Mijn benen daarentegen die blijven immer wit.  #teamwittekitten

• Zand in je ijsje

Hmja, ons ijsje aten we nog nooit op het strand.  Zo bekeerd zijn we nog niet.  Sommigen kunnen dat heel gracieus zonder een spatje -of een volledige bal- te druppen, wij niet.

Zwemmen in de zee, dat is voor mij echter nog een brug te ver, ik kan me niet over de beesterij zetten die ik soms zie dwarrelen in het water.  Kwallen, krabben, kleine visjes.  Ik moet mijn voeten kunnen blijven zien!  Vanaf er iets kriebelt aan mijn enkels ben ik ook zo vlug mogelijk uit het sop!

Ik ben als het ware overgegaan van de weinig enthousiaste Benjamien Barker naar de jolige Mrs Lovett uit Sweeney Todd.

Je ziet, het kan verkeren.  Ik ben zelfs al zo ver dat ik met de gedachte speel om volgende zomer nog een midweekje zee te boeken.  Misschien kan ik dan hier een foto posten van mezelf, in het water, zwemmend like a boss?

 

Echte zee-tips kun je trouwens lezen bij Heidi!