door
“Goed! Goed goed goed!” Dat zal zeker mijn antwoord zijn als je me vraagt hoe het verlof is geweest. Ik lieg ook niet als ik dat antwoord geef. Want het was ook goed. Een kleurrijke reis naar De Dordogne waar we interessante plekjes bezochten maar ook tijd namen om te luieren en te zwemmen. Om op plaatselijke marktjes te kuieren en ons daar te laten verleiden door verse macarons.
Enkele uitstapjes naar zee en onder andere Sea Life Center.
Ilja genoot met zijn papa van de Star Wars-expositie en ik trok met Linus naar Plopsaland waar hij compleet verknocht is geraakt aan Samson en Gert. Zo wreed dat ik dagelijks onderstaand filmpje moet laten spelen of op zijn minst “Samson Is A DJ” op spotify moet opzoeken.
Gisteren sloten we af met een aperitiefje op een kindvriendelijk plekje en frietjes van de frituur. Toch ben ik niet volledig uitgerust. Integendeel eigenlijk, ik durf het bijna niet te schrijven maar ik ben moe. Op de perfecte sociale media zie ik gezinnen met kleine kindjes het vliegtuig nemen en naar de andere kant van de wereld trekken alsof ze even om vers brood gaan. Broertjes en zusjes, knuffelend bij prachtige zonsondergangen.
Rationeel weet ik perfect dat dit snippets zijn. Ik post daar (en hier) ook geen foto’s waarop ijsjes worden gemorst en jongetjes met een stuk speelgoed op elkaars kop kloppen. Gelukkig zijn er ook mensen die het zeggen zoals het is, zelfs op het immer perfecte IG. Maar wat Babs op haar profiel postte vat heel goed samen hoe ik me ook voel. De voorbije drie weken heb ik me heel vaak hopeloos en leeggezogen gevoeld. Vooral de automomenten wogen door en grotere uitstappen waren soms een echte beproeving. Een kwetterende peuter die graag zijn gelijk krijgt en een 7-jarige die het -terecht- niet altijd verdraagt dat zijn broer hem de les spelt. Maar ook buiten de wagen kon Linus er serieus weg mee om elke situatie naar zijn hand te zetten. Vorig jaar had hij er al straf van en toen hoopte ik dat het in 2018 beter zou gaan. Ijdele hoop, zo bleek. Bij zowat elke stap die we zetten moest hij weten waarom we dit deden, er ging een hoop energie in het constant uitleggen van de reden van situaties. Zijn “neen!!” is deze zomer veranderd in “Ik hou niet van…!” (vul aan met “zee”, “wandelen”, “pinguïns”, “speeltuin”, “alles”). Er is geen dag voorbij gegaan waarop ik niet met mijn ogen draaide naar mijn echtgenoot, dagelijks verloor ik één of meerdere keren mijn geduld. En neen, daar ben ik helemaal niet trots op.
Zijn er dan geen mooie momenten geweest? Maar natuurlijk wel, het is gewoon zalig om niets te moeten en de kindjes mee te slepen op nieuwe avonturen, zalig maar in mijn geval enorm vermoeiend. Toch voel ik enige schroom om hier te schrijven hoe ik het verlof heb ervaren want ik merk weinig van zo’n verhalen op andere blogs hoewel ik veel ouders ook hoor sakkeren over ruzies en zagende kindjes. Dus ik weet ergens wel dat het bij anderen ook -al dan niet in mindere mate- zo is maar het wordt niet altijd getoond.
Het was rustiger maar toch voelde ons gezin niet compleet toen Ilja een week op kamp was. Linus kan ook enorm lief zijn en zijn schattige kopje zou ik soms gewoon in mijn broekzak willen stoppen omdat hij me zo vaak kan doen smelten. Tegelijk is hij soms een duiveltje-in-een-doosje en zowat elke dag moeten we hier zijn driftbuien trotseren.
Ik kon wel ontspannen door tijdig een wandeling te doen of een ochtendloopje in te plannen.
Niettemin ben ik niet rouwig dat ik straks terug aan het werk kan en de kindjes deze week weer een gevarieerder programma hebben met kinderopvang afgewisseld met vriendjesdagen en thuis lummelen. En zie ik ze nog even graag? Uiteraard. Ga ik ze deze zomer nog achter het behang willen plakken? Ongetwijfeld.
Moeten jullie ook terug aan het werk of hebben jullie nog het verlof te goed?
Shout your heart out 
Heel herkenbaar.
Ik begrijp het wel, al is het een aantal jaar geleden. Die perfecte social media wereld bestond toen nog niet.
ja, maar als volwassene weet ik wel hoe ik daardoor moet kijken. Ik vraag me soms af wat het met pubers doet…
Het doet kwaad, ze kunnen niet relativeren.
Haha ik schreef exact hetzelfde vandaag 😀 (https://moederschip.be/ouderschapsverlof/)
Ik merk toch meer en meer dat mama’s de schone schijn beu zijn en dat ze durven zeggen dat het ook gewoon niet altijd rozengeur en maneschijn is. Hoe vaak ik deze maand al niet gehoord (en gezegd!) heb: Was de crèche al maar weer open… en nee, daar schaam ik me niet meer voor 😉
Blij om dit ook bij jou te lezen!
I hear you!!!
Ik heb als leerkracht nog enkele weken voor de boeg en hoe zeer ik ook geniet van de mooie vakantiemomentjes, ik stuur ze volgend jaar ook eens hier en daar een weekje op kamp (zonder overnachting uiteraard), naar speelplein, … Gewoon eens wat andere uitdagingen voor hen. Want ik ben -net als jij- moe, moe en moe… van het gekwetter, geruzie, gehuil, het constant zoeken naar een activiteit zonder iedere dag 100 euro uit te geven, de 1000den vragen en onzichtbare pijntjes… hoe lief en mooi en schattig en heerlijk nieuwsgierig ze ook zijn, ze vragen erg veel van ons. Ik zei dat gisteren ook nog tegen vriendinnen, met schuldgevoel want wat hebben ‘die van het onderwijs’ nu te klagen, maar ook daar moeders die blij waren om (af en toe) terug te kunnen gaan werken. No worries dus: we zien ze graag, en dat weten ze wel, anders zouden ze hun kuren niet bij ons verkopen 🙂
ik heb verschillende keren gedacht “best dat ik niet in het onderwijs sta!” 🙂
Mijn verslagjes over Polen en Slowakije hebben ook geen gewag gemaakt van de zagende en klagende tieners. Omdat ze tegenwoordig ook al meelezen en dan heb je geen zin in extra ruzie. Maar ’t was zo erg dat ik volgend jaar ze eigenlijk gewoon liever thuis laat.
amaai ja, ik vraag me af wat ik ga doen als ze meelezen….
Ik denk dat je zeker niet alleen bent en ik hoor gelijkaardige verhalen van mijn vriendinnen. Die perfecte wereld op Facebook en instagram bestaat ook enkel daar!
vreemd hé toch, iedereen toch ergens bang om veroordeeld te worden. Ik ook hoor!
Bedankt voor dit herkenbaar verhaal! Hier ook eindeloos gekwetter en gezaag. En oogrollen met m’n man. En denken: blijven we volgend jaar gewoon es thuis?
En toch op social media van ‘is everbody happy’ doen. Ook dat. Quilty.
🙂 ik probeer erdoor te kijken en het lukt meestal wel hoor, ik weet hoe het bij ons is en ik besef dat het op een ander niet veel beter is, het zou alleen iets meer in beeld mogen komen vind ik
Oh maar als leraar met een zelfstandige man die liefst zo weinig mogelijk ‘niet werkt’, begrijp ik dat helemaal van die vermoeiende vakanties. Er zijn echt heel moeilijke periodes geweest waar ik weken aan een stuk alleen thuis was met de kinderen en ik echt de muren opliep (http://nenoo.be/vakantie-in-het-onderwijs/) maar ondertussen kan ik gelukkig ook wel zeggen dat het er beter op wordt, maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik de man nu zowat halvelings verplicht om toch voldoende thuis te blijven 😉
Je hoeft geen zelfstandige man te hebben. Ik heb ooit gedacht dat ik er een halve inzinking zou aan over houden, want ik liep er iedere keer in: na een schooljaar werken de gedachte dat er eindelijk rust en tijd zou komen. Het was soms slopender dan het werkjaar.
Uiteindelijk (en ik raad dat toch ieder aan als ze oud genoeg zijn) waren er de kampen die ze overigens zelf kozen, de chirokampen die ze niet wilden missen en dat maakte ontzettend veel goed voor beide partijen. Want voor pubers is het ook geen lachertje om 9 weken met je ouders opgescheept te zitten.
Nu onze kinderen uit huis zijn is hier ontzettend veel rust gekomen en ook een betere relatie trouwens. Want ze komen graag, zijn uitgerust, nodigen ons zelfs uit om bij hén te komen eten. Dus er komen echt andere tijden. Ik vind het niet erg dat die zware vakanties (kleuter/lagere schoolleeftijd) voorbij zijn.
oh, dat lijkt me echt zalig, ik hoop dat mijn kinderen ook zo zijn als ze het huis uit zijn!
ja twee maanden vakantie waar veel mensen over spreken, het is ook natuurlijk aan jullie om deze te vullen!
Weet je dat ik nu zelfs blij ben dat de oudste terug naar haar kot is en de jongste op werkvakantie? En die zijn dan respectievelijk 18 en 22 hé. Het gekibbel aan tafel, hun TV programma’s op stand hoorapparaat, hele dagen in de zetel hangen met een smartphone aan hun handen geplakt, …
En ja, ik zie ze graag, en ja, ik ga ze missen eens ze in september allebei op kot zitten.
ja, jongvolwassenen, geen puber meer maar ook niet echt volledig volwassen, waarschijnlijk nog op zoek naar wat ze in de toekomst willen….
Zeer herkenbaar! Niks om je over te schamen!
Ik was ook megablij dat ik vandaag weer kon werken. Maar ik heb Emil ook wel gemist, zijn constant gekwebbel en gekwek fond mij 😉
ik ben toch even moeten bekomen 😀 maar uiteraard hou ik ook wel van hun stemmetje en hun “maniertjes”
Heel herkenbaar. Het is een groot voordeel van mijn job dat ik in de zomer veel thuis kan zijn maar het voelt alsof er geen enkel moment rust is. Het is schipperen tussen dankbaar zijn voor de zee aan tijd en zot worden van de oneindige stroom aan vragen en ruzietjes 😊
ja, ik heb de voorbije week nog maar eens gedacht: twee maanden als je in het onderwijs staat!
Eerlijk gezegd voel ik mij al sinds mijn ontslag elke dag zo. Blij voor de leuke momenten, ook al zijn die zo vermoeiend. Terwijl in mijn hoofd alles door de ruimte vliegt, probeer ik overal rust te vinden. Maar ook dit is vermoeiend. Twee prachtige kindjes hebben die mekaar uit het niets knuffelen. Zeggen ‘mama ik vind het lief dat jij voor mij eten maakt, mag ik jou een knuffel geven?’ Toch na een lastig momentje voelen dat je moe bent. Instagram of sociale media toont te weinig realiteit.
Oei, dat moet vermoeiend zijn Eline, hopelijk kan je opleiding je energie geven!!!
Het is een andere vermoeidheid dan gaan werken, Lieselotte. Als ouder ben je met zo’n vakantie heel bekommerd op je kinderen, en zij absorberen de extra aandacht die ze krijgen op als een dorstige spons in de woestijn. Over vijf jaar zul je terugdenken aan alle mooie momenten en de anekdoten zullen in het rond vliegen.
maar ik besef dat hoor en ik verwoord dat ook regelmatig hier thuis: dat we zeker nog heimwee gaan krijgen naar deze periode.
Hey
Haha ik moest lachen om het lezen van je blog en vooral ook om de herkenning hier… zusjesliefde is hier ook soms lief en vertederend en andere keren rol je je oogbollen uit om de vele klikspaandingen of ongeduld of tis veel te lastig als ze 3 meter moeten wandelen… of ze heeft me geschopt … ze heeft me pijn gedaan… aiaiai… maar we zien ze zo graag…
inderdaad, enorm graag 😀
Awel, ik moet zeggen – we zitten nu aan week drie van onze congé – dat mijn negen maander me ook al serieus op de proef gesteld heeft. Kheb voor deze week respijtdagen ingevuld in de crèche (vorige weken gesloten) en ik heb toch ook al s gedacht dat ik ze mss toch beter een dagje had laten gaan (al zou ik me daar wellicht geweldig schuldig over voelen).
Ik ben ook vermoeider dan toen het verlof begon & ik meende de laatste werkweek nochtans te verkondigen dat ik heel erg uitkeek naar het verlof omdat ik zó moe was.
& tegelijk; zo hard genieten van dat samenzijn want volgende week deze tijd is t mooie liedje alweer twee dagen uit..
voila! Tegenstrijdige gevoelens vragen eigenlijk ook energie hé 😀
Ongelooflijk herkenbaar! Ik was een week alleen thuis met Tuur in juli en alhoewel wij heel wat pret hadden waren er ook evenveel momenten dat ik wenste dat ik aan het werken was in plaats van thuis met hem. Ik zie dat kereltje doodgraag, maar er een hele week met thuis zijn is ook dodelijk vermoeiend 🙂
Zie dat bedoel ik hé, je bent blij dat je ze samen hebt en dat je erbij bent, maar aan de andere kant vind ik het wel stresserend soms….
Moe na een weekje verlof maar toch ook al aan het aftellen naar nog twee weken verlof in september. Als ik de 5 uur durende treinreis overleef kan ik misschien ook wat uitrusten aan ons Zuid-Frans zwembad :p *hahahaha, ik geloof dat echt*
vijf uur op de trein? klinkt wel leuk en ik vermoed dat Felix nog te klein is om het hem aan te trekken! Er stond de voorbije week een artikel in het magazine van De Morgen over mensen die met de trein reizen…
Vijf uur op de trein rondcrossen i.p.v. twee dagen vastgegespt in een autostoeltje. Het is het proberen waard! Eind september laat ik weten of het meeviel 🙂
Verlof met kinderen is vermoeiend… elke ouder weet dat 🙂
Ons verlof is pas ingezet… jeuj!
Ik heb enorm veel respect voor ouders die hun kinderen meenemen op vakantie. Ik weet nog hoe moeilijk wij konden doen 🙂 en kan me niet voorstellen dat ik dat zou moeten verdragen. Lord knows dat ik mijn rust nodig heb…