Engeland: wat niet op de foto staat

• Mezelf.  Gezien ik alle foto’s heb genomen.  Hier en daar een verfrommelde selfie, haren voor de ogen of een blik volledig toegenepen.  Nee, dat is het niet.
• Mijn koffiegepruts om 5u ’s morgens.  Elke ochtend schoot ik om 5u klaarwakker.  Damn you uurverschil.  Tegelijk kreeg ik dan toch minstens nog een uurtje voor mezelf, ik spendeerde het met het mij eigen maken van het systeem van een cafetière.  Ik besloot er geen youtube-filmpjes voor op te zoeken maar zelf na te denken over wat de beste manier zou zijn om dit systeem te hanteren.  Het deed me nog maar eens stilstaan bij het feit dat ik -als koffieliefhebber- totaal niet gedocumenteerd ben over die dingen.  Uiteindelijk kreeg ik er koffie uit.  Soms al eens sterke, soms al eens prut.  Ik moet dringend een koffie-workshop zien te volgen.
• Hoe creepy een National Park ook kan zijn, zeker als je er ’s morgens vroeg alleen doorloopt met enkel uw gsm als wapen.  Alsof ik er overstekende herten mee zou kunnen wegsmsen tijdens het lopen.
• Wij twee, die naar elkaar maneuvers doen om te tonen dat de twee karwaten op de achterbank in slaap zijn gevallen.  Voor de eerste keer in heel de vakantie!
• Wij twee, stiekem in de keuken aan het genieten van een simpele geroosterde boterham met een laagje boter en een sneetje kaas terwijl de kroost naar “Oggy & De Kakkerlakken” kijkt.  Netflix ftw!
• De grootte van mijn wallen, misschien maar best dat ik niet veel op de foto’s sta, het slaaptekort door het uurverschil stapelde zich op, surtout op mijn gezicht.
• Mijn ruziënde kinderen.  Elk moment waar er speelgoed aan te pas kwam ontstond er ruzie.  Mijne!  Nee, mijne!  *Zuchterdezuchtzucht*.
• Wij twee als eenheid.  We hebben elkaar weinig echt gesproken de vorige week.  De stuiterbal genaamd Linus en taterval Ilja waren maar wat blij dat ze ons voor zich hadden.  Dit lieten ze voldoende blijken door elk mogelijk gesprek te onderbreken al dan niet door met een dinosaurus op iemands’ hoofd te kloppen.  Is dat op een ander ook zo?  Please zeg me van ja.
• Groenten.  Tot mijn scha en schande moet ik toegeven dat onze eetgewoontes op reis altijd net iets minder gezond zijn dan tijdens het jaar.  En op het gebied van groenten loopt het anders ook al niet echt over.  Ze aten wel veel druifjes.  En een appeltje.  Gelukkig maakte onze moeder een geweldige koude schotel voor de avond dat we terugkeerden.  Ik deed een poging om een groentje op de foto te zetten nl.  een wortel die ze vers uit de tuin van de eigenaars van het huisje haalden.

Ik zeg het u: een stuiterbal.

• Hoe ik mezelf regelmatig voor het hoofd sloeg toen ik besefte dat ik maar voor één kind iets voorzag en niet nadacht over het effect op het andere kind.  Vanaf 2 jaar beginnen ze daar precies toch gevoeliger voor te worden en het “mijne, mijne!” wordt er niet door gereduceerd.  Niet dat ik standaard alles in tweevoud aankoop, maar als ik een strip krijg bij mijn Libelle moet ik misschien eerst eens nadenken voordat ik hem achteloos in Ilja’s handen stop en zeg “kijk, ik kreeg een Jommeke bij mijn boekskes”.  Hoewel Linus wel al begrijpt dat er moet gedeeld worden is het voor hem nog altijd moeilijk om daar direct mee om te gaan.
• De keren dat ik gedacht heb: ik moet hier nog eens terugkomen om dit beter te bekijken, om hier rustig te wandelen of om hier nog verder door te rijden.  Maar de kliffen in Tintagel of het kasteel van Okehampton bezoeken met een peuter is nu niet bepaald een veilige activiteit, dus probeerden we de rugzak. Alleen was dit niet altijd naar zijn gedacht. Bovenop zo’n kasteelruïne is het nu niet bepaald de meest geschikte plek om met peuterpuberteit om te gaan.  Inderdaad, je kunt zeggen:”Ga daar niet met zo’n kind”.  Maar Ilja vond het geweldig, net als wij en moeilijk gaat ook wel eens.  Ik nam geen foto van de vele keren waarop ik voor me uit tuurde, wachtend terwijl de weerbarstige jongen voor mij op de grond klaar was met wenen, want redeneren heeft op zo’n moment weinig zin, even laten uitrazen en weer doorgaan wel.  Dat is thuis trouwens niet anders dan op reis.  Het liefst valt hij wanhopig op zijn knietjes met zijn gezicht in zijn handjes tegen de grond.  Op een gegeven moment kwam een mevrouw me zeggen:”Is it that age, is it?”  “It is.  It really is” zei ik haar dankbaar terug.  Of is dat enkel bij ons zo dat ik dagelijks zo’n drie keer peuter-tranenkwijl van de grond moet drogen?
• Mijn smeltend hart als Linus volle bak meezingt met “Zo gaat het goed, zo gaat het beter, alweer een kilometer!” want meestappen met grote broer, dat werkte meestal goed.  “….en mijn voeten zijn versleten, en mijn moeder mag het niet weten”.  

Misschien lees je tussen de regels door dat ik met niet geamuseerd heb.  Misschien vind je dat ik een grote moederzaag span.  Maar de reis was vermoeiend voor ons beide en geen opsteker voor onze relatie.  Toch vond ik het een fantastische week waarbij we echt een gezin waren, waar ik het gevoel had dat ik me meer dan ooit verbonden voelde met mijn kinderen, in al hun glorie.  Ik genoot.  Want deze periode – met zijn kleutergrillen en peutertranen- gaat voorbij.  En voor ik het weet denk ik er met weemoed aan terug.